เริ่มแรกเลยนะคะ เราเป็นผู้หญิงที่ชอบผู้หญิงด้วยกันเราเป็นคนที่ชมคนอื่นว่าน่ารักไปเรื่อย จนเราเจอคนๆนึงเค้าเป็นคนที่น่ารักเค้าไม่ค่อยยิ้ม เค้าจะยิ้มก็เฉพาะเวลาที่เค้าคุยกับเพื่อนเค้า ตอนแรกเราก็บอกเพื่อนว่าคนนี้น่ารักอ่ะ ชอบ แต่จริงๆแล้วตอนนั้นเราไม่ได้คิดอะไรแค่เล่นๆกับเพื่อนเท่านั้น เราเจอเค้าบ่อยขึ้นทุกๆวัน และตอนเข้าแถวเคารพธงชาติเราก็เริ่มมองหาเค้า วันไหนที่ไม่ได้เจอก็ไม่ได้เจอเลย วันไหนที่ได้เจอก็จะได้เจอได้เดินผ่านกันแค่ครั้งสองครั้งเท่านั้น เราเป็นแบบนี้ทุกๆวัน แล้ววันนึงเรามานั่งคิดว่าเราชอบเค้ารึป่าวแต่เราก็ปฏิเสธตัวเองทุกครั้ง แล้วมาวันที่ตอนเค้าซ้อมงานวันแม่เราก็เจอเค้าตอนเข้าแถวตอนนั้นเค้ามานั่งใกล้เราแต่ก็ไม่ได้ใกล้กันมากนะก็พอมองเห็นเค้าแล้วเค้าก็พอมองเห็นเรา ระหว่างเวลาที่ซ้อมอยู่เราก็มองเค้าตลอดเวลาแต่เค้าก็หันมามองเรานะก็เราเล่นมองเค้าไม่คลาดสายตาแบบนั้นเป็นใครๆก็ต้องมองอันนี้เราเข้าใจและเราก็เห็นนะว่าเค้าก็แอบมองคนๆนึงอยู่เรานับรอบที่เค้าแอบหันไปมองคนๆนั้นได้17รอบ เราก็แอบน้อยใจนะแต่เราก็เค้าใจแหละเรารู้อยู่แก่ใจว่าเรากับเค้าไม่มีทางเป็นไปได้ทำไมนะหรอก็มันผิดไงเราเป็นนักเรียนเค้าเป็นครู ครูกับนักเรียนจะมาคบกันได้ยังไงจริงมั้ย และอีกอย่างคนที่เค้าแอบมองก็คือครูผู้ชาย รู้สึกแย่นะ แต่มันก็ตัดใจไม่ได้ซักทีเหมือนว่ายิ่งทำยิ่งรักยิ่งรู้สึกวันไหนที่เค้ามีงานจัดซุ้มเราก็จะไปเข้าซุ้มเค้าตลอด เวลาเค้าเดินผ่านหน้าห้องก็เขินเรียนต่อก็นึกถึงแต่หน้าเค้า เราซื้อขนมให้ครูเค้าแต่เราให้รุ่นน้องเอาไปให้เราไม่กล้าเอาไปให้เองหรอก เราพึ่งชอบเค้ามาไม่นาน เรารู้สึกผิดคิดมาตลอดอยากจะตัดใจแต่ทำไม่ได้ เราเลยอยากถามว่าเราควรจะตัดยังไงดี ครูเค้าไม่ได้สอนเราไม่ใช่ครูที่ปรึกษาเรา เรากับเค้าห่างกัน10ปี เราอายุ15 เค้าอายุ25 เราต้องการวิธีตัดใจนะไม่ใช่คำด่าเรารู้ว่าผิดจัญญาบัญนะเรารู้ เราต้องการวิธีที่จะสามารถตัดใจจากครูเค้าได้แต่ถ้าใครก็เป็นคล้ายๆเรา ก็เล่าประสบการมาให้เราฟังได้นะ เราเล่าแค่นี้พอแล้วแหละ ขอบคุณค่ะ