สวัสดีเพื่อน ๆ ชาวพันทิปทุกท่าน ขอแทนตัวเองว่า "ปอย" กระทู้นี้ตั้งขึ้นมาเพื่ออยากจะเล่าประสบการณ์ชีวิตที่ผ่านมา เหมือนกระทู้อื่น ๆ ที่อวยสะมี กันอย่างออกนอกหน้าอินี่ก็แอบอิจเบา ๆ  แต่ก็อยากให้รู้ว่าชีวิตอีกมุมของมนุษย์โลก ก็ไม่ได้โลกสวย ไม่ได้ Happy ในตอนจบ ซึ่ง ปอยอยากจะให้เรื่องราวของ ปอย เป็นตัวอย่างในการใช้ชีวิต

EP#1
       เริ่มจากขอย้อนไปเมื่อ 7-8 ปี ที่แล้ว สมัยเรียนมหาลัยปี 4 (ม่ายต้องมานับอายุช้านนะเธอ)  ตอนนั้นเพิ่งอกหักจากแฟนคนแรก ด้วยเหตุผลที่ว่าปอยมาทีหลัง และ ผญ คนนั้นกำลังท้อง ความรู้สึกตอนนั้นแบบตลอดเวลา 3 ปีที่คบกันมา ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าปอยคือแฟนเก็บ เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา ทุกอย่างคือดีงามหมด อยากไปไหนได้ไป อยากทำอะไรได้ทำ เทคแคร์ ดูแล Hi5 เม้นกันกระหน่ำ จะไปไหนทำอะไร โอ้ยโลกเปงสีชมพู จนเพื่อนอิจฉาว่าปอยโชคดีมาก แล้ว ๆ ๆ ๆ ความรักต้องจบลง เพราะปอยมาทีหลัง อารมณ์ตอนนั้นแบบ เรารับไม่ได้อยู่แล้วกับเรื่องแบบนี้ เลิกก็เลิกค่ะ บาปนะค่ะมันบาป  เจ็บค่ะ เจ็บมาก ร้องไห้ทุกวัน สมัยนั้น MSN ค่ะ เอาสิแม่ม รักจริงแล้วเปงแบบนี้ ตรูจะเฮ้......ให้ลืมความเจ็บ

จนได้มาคุยกับพี่คนหนึ่ง ขอแทนว่าพี่หนึ่ง เราคุยกันทาง MSN คุยกันมาสัก 2 เดือน เขาก็ขอนัดเจอ ตอนนั้นเราทำงาน Part time อยู่ห้างดังย่านปิ่นเกล้า (พิมชื่อห้างลงไปง่ายกว่าไหมอิปอย) พอถึงเวลานัดเจอ
พี่หนึ่ง : ฮัลโหลปอย  อยู่ไหนค่ะ พี่จะถึงแล้ว

ปอย : อีกแปบนะพี่ กำลังจะลงรถ แล้วพี่หนึ่งจะรออยู่ตรงไหนอ่ะค่ะ (แต่ฟามจิงคือตรูถึงนานแล้ว มาแอบส่อง ผช ก่อนแล้วค่อยคิดว่าจะเอาไงต่อเพราะพี่หนึ่งแกไม่ให้เราดูรูปแก แกบอกว่าแกไม่หล่อ  ตอนนั้นคือชวนเพื่อนไปด้วย แต่พอถึงเวลาเพิ่นทิ้งจ้า อินี่ก้ต้องลุยเดี่ยว)

แว้บแรกที่เห็น     คือพี่หนึ่งแกเป็น ผช ไม่สูง ผมยาว หัวฟู แต่แต่งตัวมาดูดีมาก (ลืมบอกไปพี่เขาอายุมากกว่าเรา ตอนนั้นพี่เขาทำงานแล้ว เป็นวิศวะด้วยนะแกรรรรรรรร ชอบมากกกกกวิศวะอ่ะ แต่พอเหงหน้า มีแต่ความเงียบในหัว

แต่เราก็ตัดสินใจเข้าไปหาเขานะ กลัวจะเสียมารยาท และอีกอย่างในห้างคนเยอะแยะ ถิ่นช้าน มีอัลลายยยยยย ทางเผ่นพร้อมจ้า

ปอย :  สวัสดีค่ะพี่หนึ่ง
พี่หนึ่ง : น้องปอย......คับพี่หนึ่งคับ

ปอย : รอนานไหมพี่
พี่หนึ่ง : ไม่นานคับ >>>> แล้วความเงียบก็ปกคลุมเอาไงล่ะอิปอย

ปอย : พี่หนึ่งค่ะ คือปอย ปอย คือเอิ่ม
พี่หนึ่ง : ไม่เป็นไรคับพี่เข้าใจ พี่บอกแล้วว่าพี่หน้าตาไม่ดี แต่พี่ก็ดีใจนะ ที่ปอยยอมมาเจอกับพี่
ปอย : ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะพี่หนึ่ง คือปอยหิวอ่ะค่ะ
พี่หนึ่งนางอายค่ะ นางก็พาเรามากินเข้า ก็เล่าเรื่องโน่นนี่นั่น แล้วนางก้บอกว่าขอบคุณเราที่ไม่รักเกียจเขา เพราะส่วนใหญ่เวลาที่เขานัดเจอคนอื่น ๆ จะแสดงออกอย่างมาก ว่าอยากจะกลับไรงี้ กินข้าวเสร็จก้เดินเล่นกันนิดหน่อย พี่เขาก็จ่ายค่ากินให้เรานะ ตอนแรกก้จะหารครึ่ง แต่พี่เขาบอกว่าเขาทำงานแล้ว เลี้ยงได้สบายมาก ตอนเดินเล่น แกก้จะถามเราว่าอยากได้นู่นนี่นั่นไหม เราก็แบบไม่เอาอ่ะ ในใจคือแบบ แค่เลี้ยงข้าวตรูก้พอแล้ว ไม่ชินกับการมีคนมาจ่ายให้ เพราะเราทำงานไปเรียนไปไง ถึงรู้ว่าเงินมันหายาก แต่ไปง่าย จนเสร็จสับก้แยกย้าย

จากนั้นเราก็คุยกันมาเรี่อย เจอบ้าง ไม่เจอบ้าง แต่เหมือนเราต่างคิดเหมือนกันว่าเหมาะที่จะเป็นพี่น้องกันมากกว่า ก็เลยตกลงที่จะเป็นพี่น้อง เอ๊ะๆๆๆๆๆ แต่ท้องไม่ชนกันนะค่ะคุณผู้ชม.......ย้อนไปอ่านข้างบน ที่กลับมาเล่น MSN เพราะจะเฮ้>>>> แต่กลายเป็นได้พี่ชายเพิ่มมาก ดีมากกกกกกกกกก

จากนั้นก็คุย ๆ คนโน้นบ้าง นี้บ้าง ไม่ได้จริงจังอะไร คือพอเอาเข้าจริง ๆ โลกของ MSN มันคือโลกของตัวหนังสือไง มือก็พิมอ่อยไป แต่หน้านี่แบบ เบื่อจะตาย.......จากพี่หนึ่ง เราก็ไม่เคยนัดเจอใครอีกนะ สะพรึงค่าาาาาาาาาา

จนมาสะดุดกับแชทหนึ่ง แทนชื่อว่า "เก่ง" แล้วกัน สำหรับเก่งคุยกันมาพักนึงแหละ แต่ก้เนอะ จะเฮ้...... ก้คุยไปเรื่อย ทักมาก้ทักไป ไม่ทักก้ไม่คุยไรงี้ ไม่สวยแต่ก้เลือกนะค่ะ แต่กับเก่ง ปอยคุยเก่ง เก่งจะคอยบอกว่าอยู่ที่ไหนทำอะไร จนปอยขึ้นมหาลัยปี 4 เก่งจะขอนัดเจอ ในใจนึก ตรูจะได้ญาติเพิ่มไหม

แต่ก้เอาว่ะ แค่เจอ อีกอย่างถิ่นเราอย่าไปกลัว อ้อ.....ลืมบอก บ้านหนึ่งอยู่ฝั่งบางกะปิ บ้านเราอยู่ฝั่งธนปลาย ๆ (ปลายนครปฐม ปลายสมุทรสาคร).....เรียกต่างจังหวัดดีไหม

วันที่เรานัดเจอก็คือวันที่เราเลิกเรียนค่ะ แกล้งนาง บอกให้นางมารักที่มหาลัย แล้วไปส่งที่บ้าน นางก้โอ ๆ (คือในใจนี่คือแบบ ถ้ามันจะจีบตรูจิง ให้พ่อกับแม่ตัดสินแล้วกัน เข็ดค่ะเข็ด) พอเราเลิกเรียน นางก็โทรมาพอดี บอกว่าอยู่หน้ามหาลัยแล้ว เราก้เดินออกไป

แถ่ม แถ่ม แถ้มมมมมมมมมมมม ผอม สูง ผิวคล้ำถึงขั้นดำ..... อิปอยทำใจไว้แล้วจร้าาาาาา


เดวมาต่อน่ะ ไม่รู้จะมีใครอ่านหรือเปล่า อย่างน้อยก็เก็บไว้เป็นสมุดบันทึกความทรงจำแล้วกันเนอะ