สวัสดีครับ......

(เอาจริงๆผมจะลงหลายวันละ แต่พึ่งสมัครไอดีได้)


ก่อนแปลผมขอเขียนอะไรสั้นๆ
นี่กระทู้แรกของผม.....
และเป็นการแปลนิยายให้ชาวโลกให้รับรู้ครั้งแรกของผม.....
เพราะงั้นหากผิดพลาดประการใด
ช่วยอ่านข้อแก้ตัวข้างล่างของผมด้วยนะครับ

   1.คือกระทู้นี้เกิดขึ้นได้เพราะเพื่อนผมครับ กับผมครับ คือ ปกติผมเป็นคนชอบอ่านนิยาย หรือเล่นเกมภาษาญี่ปุ่น แล้วมาเล่าให้เพื่อนๆฟัง
แต่วันนี้ลองทำเป็นกระทู้ดู..... เพราะงั้นภาษาไทยที่ผมใช้อาจจะไม่ถูกทั้งหมด (ผมเป็นลูกครึ่งครับ ภาษาไทยไม่ค่อยเก่งครับ)

   2.สำหรับคนที่เคยอ่านนิยายมาอาจจะเห็นว่ามันแปลไม่ตรง เพราะว่าผมแปลให้มันอ่านคล่องมากกว่าความถูกต้อง (รูปประโยคญี่ปุ่นกับไทยมันไม่เหมือนกัน เลยอาจจะเพี้ยนบ้าง)

   3.หรือเนื้อหามันอาจจะเพี้ยนไปเลย หรือไม่ตรง ขอให้รู้ว่าผมแปลมาจากนิยายเล่ม




เริ่มแปลครับ

ในอนิเมะ มันจะต่อประมาณช่วงที่เรมบอกสุบารุ ว่า ไม่ว่าสุบารุจะโกหกยังไง เรมก็จะเชื่อ (ก่อนออกล่าวาฬ)
.
.
.
.
.
.
.
.

"ร่างกายและทุกอย่างของเรมน่ะมอบให้สุบารุคุงหมดแล้ว.... เพราะงั้นไม่มีเหตุผลที่เรมจะต้องสงสัยในสิ่งที่สุบารุคุงกระทำค่ะ"

"............"  (มาหน้าแบบนี้เลยครับ)

"เพราะงั้น ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องพยายามหลอกให้เรมเชื่อหรอกค่ะ......เรมเชื่อในสิ่งสุบารุคุงพูดค่ะ"

สุบารุอดกลั้นน้ำตาที่จะไหลออกมาโดยเงยหน้าขึ้น แล้วพูดโดยที่ปากที่ยังสั้นอยู่

"อ้าาา พอมองไอ้ต้นไม้ใหญ่นี่แล้ว อารมณ์คึกเลยแหะ"

"นั่นสินะคะ"

"ถ้าไม่มองขึ้นไปสักพัก จิตใจคงไม่สงบแน่ๆ เพราะงั้นคงมองข้างล่างไม่ได้แน่ตอนนี้"

"นั่นสินะคะ"

เพื่อไม่ให้น้ำตาไหลลงมา สุบารุยังคงต้องมองข้างบนต่อไป และตัวตนที่อ่อนแอและทำเป็นแข็งแกร่งของสุบารุนั้นเอง ก็มีเรมที่ใช้ความรักห่อให้เขาไม่ให้ไหลออกมา

และเขาก็ได้เข้าใจถึงความไม่เอาไหนของตัวเองอีกครั้ง

รู้งี้ควรบอกเรมตั้งแต่แรกก็ดีแท้ๆ ถึงจะอธิบายไม่ได้ก็ตาม แต่ถ้าบอกเหตุการณ์ที่เกิดต่อจากนี้ให้กับเธอละก็ คงจะไม่มีการตายรอบที่ 2 หรือ 3 เป็นแน่

เพราะอธิบายไม่ได้ ถึงพูดไปก็ไม่มีใครเชื่อ เพราะงั้นสุบารุเลยทำได้แค่ตัดสินใจด้วยตัวเองเท่านั้น นั่นทำให้เขาผิดพลาดวนเวียนมาตลอด

แต่ว่าเรมนั้น ผิดไปเธอนั้นไม่ได้ต้องการคำอธิบาย ถึงไม่ต้องบอก เธอก็จะเชื่อสุบารุอยู่ดี เหมือนกับที่เธอรักสุบารุที่พูดความจริงไม่ได้ตอนนี้

"เวลาแบบนี้ไม่พูดขอโทษ แต่ควรพูดขอบคุณมากกว่าสินะ"

หลังจากที่สุบารุทนต่อน้ำตกตัวเองได้แล้ว เขามองเข้าหาเรม และเรมก็มองหน้าเข้าหาเขาด้วยรอยยิ้มที่เต็มเปลี่ยม


"ไม่จำเป็นต้องพูดเรื่องแบบนั้นหรอกค่ะ เรมนะ ตลอดมา ตลอดมาน่ะ ขอบคุณสุบารุคุงมาตลอดอยู่แล้วละค่ะ"

"แหะๆ เหมือนว่าเทียบกับสิ่งที่เรมมอบให้ชั้นต่ะ เหมือนว่าชั้นแทบจะไม่ได้ตอบแทนอะไรเธอเลยนะสิ"

"ไม่ใช่หรอกค่ะ"

เรมก้มหน้าลงเล็กน้อยและส่ายหน้าปฎิเสธที่สุบารุพูด
แล้วสบารุก็ยกคิ้วขึ้นแล้วตอกกลับ...แต่ทว่า

"ความจริงแล้ว การที่จะพูดเรื่องนี้กับสุบารุคุง เรมก็เข้าใจว่ามีแต่จะทำให้สุบารุคุงเสียใจก็เท่านั้น มันเป็นความเอาแต่ใจของเรมเท่านั้นเองค่ะ"

"ชั้นไม่ได้คิดแบบนั้นสักนิดหรอกน่า คนผิดคือชั้นที่ปกปิดเรื่องนี้ไว้ต่างหาก"

"แต่ว่า ยังไงเรมก็ว่าเรมผิดเองค่ะ ขอโทษค่ะ"

เหมือนว่าเรมจะดูถูกตัวเองอยู่ก็จริง แต่ใบหน้าของเธอนั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้ม และ เธอก็จ้องมองไปที่สุบารุที่ไร้ความป้องกัน และ เอียงคอเล็กน้อย

"เรมคิดว่า อย่างน้อยเรมก็น่าจะช่วยแบ่งเบาภาระของสุบารุคุงได้แท้ๆ แต่ความจริงนั้นเรมทำไม่ได้สักนิด......รู้สึกเจ็บปวดจังค่ะ"

"ชั้นน่ะ....."

การเตรียมใจและความรู้สึกของเรมนั้นส่งสุบารุที่ยืนพิงต้นไม้ใหญ่อยู่
สุบารุหายใจเข้าลึกๆและพูด

"ชั้นน่ะชอบเอมีเรียนะ"

"ค่ะ"

สุบารุพูดคำที่เธอเคยพูดกับเธอ ซ้ำอีกรอบ
นั่นเป็นคงเป็นคำพูดที่ทำให้เธอเจ็บนั้น สุบารุเข้าใจดี แต่ถึงอย่างงั้นเขาก็พูดมันออกมา

"แต่ว่า"

"............"

"แต่ ชั้นน่ะ พอได้มองเธอแล้ว มันก็ทำให้ชั้นหวั่นไหวไปหมด เธอจะคิดว่าชั้นเป็นคนไม่ดีก็ได้นะ"

มันก็แค่คำพูดเอาแต่ได้ สุบารุนั้นรู้ดี
แต่ว่า นั่นก็เป็นความรู้สึกที่ไม่ได้เกิดจากการโกหก
ถึงจะรู้ว่าตอบความรู้ของเรมไม่ได้
แต่ว่าที่ชั้นผ่านมาได้จนถึงตอนนี้ก็เพราะมีแค่เธออยู่เคียงข้างมาตลอดนี่ล่ะ

เห้อ.. เรมถอนหายใจเหมือนกับมีไข้ตรงไหนสักอย่าง

"จริงๆเลยนะคะ สุบารุคุงน่ะเป็นคนไม่ดีจริงๆเลยค่ะ"

"รู้ตัวอยู่แล้ว...."

"โกหกค่ะ ถึงยังงั้นเรมก็ยังชอบค่ะ"

"ร ระ รู้อยู่แล้ววน่า"

สุบารุนั้นถูกคำพูดที่ตรงไปตรงมานั่นพุ่งใส่ และหน้าแดงขึ้น
ถ้าตะวันยังไม่ได้ตกดินละก็ ความแดงนั้นก็คงเด่นหน้าดู
สุบารุปดปิดหน้าของเขาพร้อมเดินออกไป

"กลับกันเถอะ ต้องเตรียมตัวเตรียมใจให้พร้อม ก่อนที่วาฬขาวจะออกมาล่ะนะ"

"สุบารุคุง"

"หือ..."

"ให้เรมเป็นภรรยาคนที่สองก็ได้นะคะ"

สุบารุหยุดเท้าลงด้วยคำพูดที่ไม่คาดคิดนั้น
พอเขาหันหลังกลับไป ก็เจอเรมที่โผลเข้าจูบเขาแล้วสุบารุก็กดเรมลงที่พื้นทำหน้าเป็นแมวขี้แกล้ง ที่นั่งส่ายหางรอคำตอบของสุบารุอยู่

อ้าาา ให้ตายสิ ผู้หญิงคนนี้....

"ก็ถ้าเอมิเลียอนุญาติละก็นะ"

"งั้นถ้ากลับไปคฤหาสน์ล่ะก็ คงต้องไปโน้มน้ามท่านเอมิเลียหน่อยแล้วนะคะเนี่ย เรมจะพยายามค่ะ"

ปฎิกิริยาของสุบารุเหมือนถูกบีบอยู๋ในกำมือ เรมนั้นหัวเราะออกมาเล็กๆ ด้วยการล้อเล่นนั้นทำให้สุบารุหายตื่นเต้น
และสุบารุก็รู้สึกตัวว่าเป็นศุตรูที่สู้ไม่ได้จริงๆผู้หญิงคนนี้

ไม่ว่าจะเป็น เอมิเลียหรือเรม พอเป็นเรื่องแบบนี้แล้วสู้ไม่ได้จริงๆ
แค่ความอ่อนแอนี้เท่านั้น ที่แตกต่างเมื่อเทียบกับที่ผ่าน
และก็ไม่เกลียดที่จะไม่ยอมมันเท่าไร.....

＃＃＃＃＃＃＃＃＃＃＃＃＃＃＃＃＃＃＃＃＃＃＃＃＃＃＃＃＃＃＃＃＃＃＃＃＃＃＃＃＃＃＃＃＃＃＃＃＃＃

แถมท้ายครับ




เรมนี่มันร้ายกาจจริงๆครับ


แก้ ของด้านนิยายเล่ม เวลาเป็น 2013-ปัจจุบันครับ

ถ้าใครอ่านจบแล้ว คงจะเห็นพลังที่แตกต่างจากในอนิเมะของนิยาย กันบ้างแล้ว
ถ้าใครสนใจอยากอ่านต่อ ผมแนะนำให้สนับสนุนทางนิยายของ Animag เลยครับ
ที่ผมแปลนี่อยู่ในเล่ม 7 ถ้านิยายเล่ม 7 ของ Animag ออกมาแล้ว ผมขอลบนะครับ

*สุบารุในนิยายนั้นกากครับ แต่กากอย่างมีชั้นเชิง
ขอบคุณครับ