เหมือนถูกขโมยความหวัง…

กองเชียร์ชาวไทยที่ได้รับชมการแข่งขันกีฬาโอลิมปิกรอบคัดเลือก เพื่อชิงตั๋วเข้าสู่รอบสุดท้ายโอลิมปิก 2016 ณ กรุงรีโอเดจาเนโร ประเทศบราซิล ระหว่างทีมวอลเลย์บอลหญิงทีมชาติไทยกับทีมชาติญี่ปุ่น เมื่อวันที่ 18 พฤษภาคมที่ผ่านมา ซึ่งผลปรากฏว่าไทยแพ้ไป 2-3 เซ็ต คงรู้สึกแบบนั้น

ไม่ต้องพูดถึงเสียงวิพากษ์วิจารณ์ถึงระบบการจัดการแข่งขันของเจ้าภาพญี่ปุ่นที่มีข้อสงสัยหลายประเด็นในช่วงที่ผ่านมา แต่ขออนุญาตโฟกัสไปที่นักกีฬาวอลเลย์บอลสาวที่แบกความหวังมาตั้งแต่ 4 ปีก่อน จากรอบคัดเลือกกีฬาโอลิมปิก 2012 เพื่อไปแข่งขัน ณ กรุงลอนดอน ประเทศอังกฤษ ที่ครั้งนั้นเราก็ได้ลุ้นกันจนหยดสุดท้าย ก่อนจะตกรอบไป และครั้งนี้ก็เป็นอีกครั้งที่ใกล้เคียงกับการได้ไปกระโดดตบลูกยางให้สนั่นในการแข่งขันกีฬาโอลิมปิกเป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์มากที่สุดอีกครั้งหนึ่ง

แต่แล้วทุกอย่างก็พังทลาย ทั้งที่อีก 3 นัดหลังจากนั้น นักกีฬาสาวชาวไทยก็ลุกขึ้นสู้และเอาชนะคู่แข่งขันได้ทุกเกม

“3 นัดหลัง เราชนะหมด แต่เรารู้อยู่แล้วว่าเราไม่ได้ไป เพราะคะแนนไม่พอ”

รู้แพ้ รู้ชนะ รู้อภัย—ชุดคำนี้พวกเธอรู้และเข้าใจมันดีอยู่แล้ว นี่ไม่ใช่ครั้งแรก พวกเธอเคยผ่านมันมาหมด ทั้งแพ้ ทั้งชนะ หรือทั้งการให้อภัย ลุกขึ้นสู้ใหม่ครั้งแล้วครั้งเล่า และประสบความสำเร็จในเวทีระดับโลกในรอบหนึ่งทศวรรษที่ผ่านมาอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับประวัติศาสตร์วอลเลย์บอลหญิงไทยมาก่อน

แต่กับโอลิมปิก มหกรรมกีฬาที่ยิ่งใหญ่อันดับต้นๆ ของมวลมนุษยชาตินั้นพวกเธอยังไปไม่ถึง …และสำหรับบางคนก็อาจไปไม่ถึงอีกแล้วตลอดกาล

บางคนท้อ บางคนถึงขั้นคิดเลิกเล่นให้รู้แล้วรู้รอด แต่นั่นเป็นเรื่องราวของ 4 ปีก่อน—4 ปีถัดมา พวกเธอลุกขึ้นสู้ใหม่ แต่แล้วทุกอย่างก็พัง และสำหรับบางคนที่อายุอานามเลยเลข 30 มาแล้วนั้น นี่ก็คงเป็นโอกาสครั้งสุดท้าย

วันนั้นในทีมแทบทุกคนร้องไห้ มือเซ็ตอันดับหนึ่งของไทยและของโลกอย่าง ซาร่า—นุศรา ต้อมคำ ก็ร้องไห้ แม้ในศึกเวิลด์ กรังด์ปรีซ์ 2016 เธอจะทำผลงานได้ดี และคว้าตำแหน่งตัวเซ็ตยอดเยี่ยมมาครองได้สำเร็จ แต่นั่นก็ไม่อาจเป็นตัวแทนของคำปลอบใจใดๆ ได้

บนความผิดหวัง ความไม่แน่นอนของช่วงวัยและสภาพร่างกาย และบนความไม่มั่นใจว่าอีก 4 ปีข้างหน้าเธอยังจะได้เล่นทีมชาติอยู่ไหม เรานั่งคุยกับซาร่า ขณะที่ศึกโอลิมปิก 2016 ณ กรุงรีโอเดจาเนโร กำลังจะเปิดฉาก สัมผัสถึงน้ำใจนักกีฬาที่ยังคงเฝ้ารอการได้นั่งลงเชียร์เพื่อนนักกีฬาคนอื่นๆ ของไทย และสัมผัสได้ถึงความฝันอันยิ่งใหญ่ที่ยังไม่มอดดับและฉายชัดอยู่ในแววตา ซึ่งเราก็หวังว่า อีก 4 ปีข้างหน้า ความฝันนั้นจะยังคงอยู่

ตอนที่รู้ว่าไม่ได้ไปโอลิมปิกแล้วรู้สึกอย่างไร

รู้สึกเหมือนคนอกหัก คือเมื่อสี่ปีที่แล้วเราก็ผิดหวังแบบนี้ เพียงแค่ครั้งนั้นมันเป็นครั้งแรกที่เราหวัง แล้วมันก็ผิดหวัง เพราะเราหวังไว้เยอะ เราคิดว่าเราได้ไปแน่นอน โอกาสได้ไป 80% แต่ครั้งนั้นไม่ได้ไป แล้วครั้งนี้เรามีบทเรียนจากครั้งที่แล้ว เราก็ทำใจเผื่อไว้บ้าง แต่จริงๆ แล้วมันก็เหมือนเดิมค่ะ เรายังคาดหวังไว้เยอะ แล้วเราก็อยากไป เพราะโอลิมปิกครั้งนี้มีความสำคัญหลายอย่างกับคนในทีม เช่น ผู้เล่นของทีมชุดนี้บางคนกำลังจะเลิกเล่น เพราะอายุทุกคนก็เลขสามขึ้นกันหมดแล้ว มันเหมือนเป็นโอกาสสุดท้ายของคนที่เคยเล่นด้วยกันมา ถ้ารออีกสี่ปีข้างหน้ามันก็คงยาก แล้วเราก็รู้ว่าคนไทยเชียร์เราอยู่ เราเลยอยากทำให้สำเร็จ เพราะเราไม่ได้วางแผนมาแค่สี่ปีนี้ แต่มันมากกว่าสิบปีแล้ว

ร้องไห้หรือเปล่า

ร้องไห้ค่ะ คือวันที่แพ้ญี่ปุ่น เราก็รู้เลยว่าโอกาสมันน้อยแล้ว และเราเตรียมใจมาแล้วนะ แต่พอถึงเวลาจริงเรากลั้นไม่อยู่อย่างสองวันสุดท้ายเราแข่งชนะนะคะ ชนะเกาหลีใต้ ชนะเปรู แต่เราก็รู้อยู่แล้วว่าเราไม่ได้ไป แล้วคนไทยบินไปเชียร์เราเยอะมาก เรามองไปแล้ว เห็นเขาให้กำลังใจ พอมองไปที่รุ่นน้องๆ ก็แบบ โห ชุดเราคงไม่มีโอกาสได้ไปแล้วล่ะ ก็คือเหมือนเราต้องฝากความหวังไว้ที่น้องๆ แล้ว พอไปเห็นหน้าคนเก่าๆ ก็พากันร้องไห้

ทั้งที่วอลเลย์บอลหญิงไทยก็ประสบความสำเร็จในรายการใหญ่ของโลกมาแล้วมากมาย ทำไมเราถึงต้องให้ความสำคัญกับโอลิมปิกขนาดนั้น

เราคิดว่าวอลเลย์บอลไทยมาถึงขั้นนี้ได้มันถือว่ามันเป็นอะไรที่สุดยอดอยู่แล้ว ทุกการแข่งขันระดับโลกที่ FIVB (สหพันธ์วอลเลย์บอลระหว่างประเทศ) จัดขึ้นมา เราได้ไปหมดยกเว้นโอลิมปิก แล้วโอลิมปิกเป็นมหกรรมกีฬาที่ยิ่งใหญ่ที่สุด เราเลยหวังว่าจะได้ไปถือธงไทยในโอลิมปิกพร้อมๆ กัน เพราะเราควรจะเป็นกีฬาประเภททีมประเภทแรกที่น่าจะมีโอกาส

ปลุกใจตัวเองอย่างไร เพราะหลังจากไม่ได้ไปโอลิมปิก ก็มีอีกหนึ่งรายการใหญ่อย่างเวิลด์กรังด์ปรีซ์รออยู่

เราพูดกันเสมอว่า มันเป็นสิ่งที่กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้ เราจะทำยังไงถึงจะมีแรง มีกำลังใจ ตอนนั้นครอบครัวจึงสำคัญมาก เพราะเขารู้ว่าเราแพ้ เราทำไม่สำเร็จ แต่เขาก็ยังให้กำลังใจเหมือนเดิม ส่วนกองเชียร์ก็ยังส่งกำลังใจมาให้ตลอด บอกว่าอย่าท้อนะ คือเราแพ้ ไม่ใช่เพราะเราไม่สู้ แต่เราแพ้ในขณะที่เราทำเต็มที่แล้ว แต่เราทำอะไรไม่ได้ ทุกคนบอกว่า ถึงแพ้ โลกก็รู้ว่าอะไรเป็นอะไร ซึ่งมันทำให้เรามีกำลังใจ เรามีแมตช์ข้างหน้ารออยู่ เราต้องรีบตัดทิ้งให้เร็วที่สุด

รางวัลตัวเซ็ตยอดเยี่ยมของรายการเวิลด์กรังด์ปรีซ์พอจะทดแทนได้ไหม

มันทดแทนกันไม่ได้นะคะ อย่างเวิลด์กรังด์ปรีซ์เราได้ไปเล่นทุกปี แต่โอลิมปิกมันเป็นความหวัง มันเป็นระยะ 4 ปีที่ยาวนาน ซึ่งเราตั้งใจมากๆ มันเลยทดแทนไม่ได้ เราคิดว่าถ้าแลกกันได้ สู้เอารางวัลตัวเซ็ตยอดเยี่ยมของเราคืนไป แล้วให้เราได้ไปโอลิมปิกจะดีกว่า

คิดว่าอีก 4 ปีข้างหน้าจะเป็นอย่างไร

(หัวเราะ) อีกสี่ปีข้างหน้าเราไม่รู้ว่าจะเล่นไหวอยู่ไหม เพราะการเป็นนักกีฬามันขึ้นอยู่กับสภาพร่างกายว่าเราจะรักษาสภาพร่างกายให้แข็งแรงได้นานแค่ไหน มีอาการบาดเจ็บหรือเปล่า หรือความสามารถลดน้อยลงไหม เราเลยไม่สามารถรับปากได้ว่าเราจะอยู่ได้ถึง 4 ปีข้างหน้า แต่ถ้าเป็นตอนนี้ เราก็ยังมีจุดมุ่งหมายที่อยากจะรับใช้ชาติจนกว่าจะเล่นไม่ไหว

ในฐานะกองเชียร์ จะเชียร์เพื่อนๆ ทีมชาติไทยที่ได้ไปโอลิมปิกด้วยอารมรณ์แบบไหน จะสนุกหรือเปล่า หรือมีแอบเศร้านิดๆ

ไม่เศร้าเลยค่ะ เราบอกได้เลยว่าคำว่าโอลิมปิกมันมีความหมายกับเรามาก เราเลยอยากให้นักกีฬาไทยไปสร้างชื่อเสียงในโอลิมปิก เพราะมันเป็นมหกรรมกีฬาที่ยิ่งใหญ่ เวลาเราดูกีฬาแล้วเห็นคนไทย ก็จะรู้สึกว่าเราภูมิใจในตัวเขา เพราะครั้งหนึ่งเราก็เคยทำหน้าที่ของนักกีฬาไทย เคยสร้างความภาคภูมิใจให้แก่ประเทศ ซึ่งคนอื่นก็เหมือนกัน เขาต้องทำหน้าที่ของเขา นักกีฬากว่าจะได้ไปแข่งแต่ละครั้งนี่เหนื่อยนะ เหนื่อยมาก เรามีความเข้าใจในส่วนนี้ ซึ่งเราก็อยากส่งกำลังใจไปเชียร์เขาเป็นพิเศษ

แม้ไม่ได้ไปโอลิมปิก แต่กระแสวอลเลย์บอลก็ยังฟีเวอร์ ถ้าให้เทียบกับตอนที่เข้ามาเล่นวอลเลย์บอลใหม่ๆ บรรยากาศแตกต่างกับตอนนี้ไหม

ถ้าสมัยช่วงแรกๆ ที่เราเริ่มเล่นกีฬาวอลเลย์บอลแล้วมาติดทีมชาติ ต้องบอกเลยว่ากองเชียร์แทบไม่มีเลย ไม่มีคนติดตามเรา ไม่มีนักข่าวไปทำข่าว ไม่มีหมอไปกับเรา จะมีแค่โค้ช ผู้จัดการทีม คือจะแพ้หรือชนะจะไม่ค่อยมีคนสนใจ คือเราอาจเก่งแค่ในอาเซียน เพราะในซีเกมส์เราเป็นแชมป์ตลอด แต่ในเอเชียก็จะมีจีน ญี่ปุ่น เกาหลี ซึ่งระดับของเขาสูงมากๆ อยู่แล้ว แค่เราเข้าไปเป็นหนึ่งในสี่เราก็ดีใจแล้ว เพราะโอกาสที่จะชนะเขายากมาก แต่พอหลังปี 2009 เราเริ่มชนะจีนได้เป็นครั้งแรก เริ่มมีนักข่าวเข้ามาทำข่าว เริ่มมีสื่อโฆษณาให้เรา เริ่มมีสปอนเซอร์ เริ่มมีคนรู้จัก มีแฟนคลับติดตาม วอลเลย์บอลก็เลยฟีเวอร์ หลังจากนั้นเราก็เริ่มไปชนะทีมจากยุโรป เริ่มมีคนติดตาม บอกว่ามันสนุกนะ เราตัวเล็กแต่เราสู้เขาได้ มันเลยเป็นกระแสมาเรื่อยๆ จนถึงทุกวันนี้ ต้องบอกว่าเมื่อก่อนกับตอนนี้ต่างกันมากจริงๆ