ตอนเราคบกับแฟนเราใหม่ๆก็แบบนี้เหมือนกัน คลุมเครือเอาแน่เอานอนไม่ได้ ไม่ค่อยคุยกับเรา แต่คุยกับแฟนเก่าตลอด
มีวันนึงไปเที่ยวกับเราแล้วถ่ายรูปไปอวดแฟนเก่าแล้วบอกว่าไปเที่ยวกับเราเนี่ยแหละ
แต่ไม่ได้รัสึกอะไรด้วยหรอกแค่คุยเล่นๆแก้เหงา เรานี่นับ 1 ถึง ล้านในใจ ถามตัวเองเป็นสิบรอบว่าจะเอาอยู่ไหมผู้ชายคนนี้
พอได้คำตอบให้กับตัวเอง เราก็เรียกเค้ามาคุย แล้วถามเค้าไปตรงๆ คุยกันแบบแมนๆ ไม่ร้องไห้ ไม่ฟูมฟาย ไม่ต่อว่า
เราบอกเราเข้าใจนะว่าแฟนเก่าเค้าดี ไม่โกรธนะที่ยังมีเยี่อใย แต่มันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้แล้วใช่ไหมถึงได้เดินออกมาจากจุดนั้น
ในเมื่อตัดสินใจเดินออกมาแล้วมันก็ควรจะจบ ทำแบบนี้มันไม่ได้ให้ประโยชน์อะไรกับใครทั้งสิ้น เรารู้สึกดีกะเธอนะ  ที่เรายังอยู่ตรงนี้
เพราะไม่อยากให้เธอทำร้ายตัวเองด้วยการจมอยู่กับอดีต ลองเปิดใจคบกับเราดู สุดท้ายก็คบกันมาจนป่านนี้ (3ปีล่ะ)
หวานบ้างขมบ้าง รสชาดของชีวิตค่ะ
ประเด็นคือถามใจตัวเองดูค่ะว่าเค้าคือคนที่คนโอเคด้วยรึเปล่า การคบกันมันต้องใช้เวลาค่ะ
คิดแบบมีเหตุผล ใช้สติเยอะๆ เวลามีความรักอารมณ์มักนำหน้าสติ ทั้งเรื่องความน้อยใจ ความหึงหวง บลาๆๆ เราก็เป็น
แฟนเก่าคืออดีตค่ะ เพราะมันมีบางอย่างที่ไม่โอเคต่อกันถึงได้เลิกรากันไปเพราะฉะนั้นไม่ต้องไปเปรียบเทียบตัวเองกับเค้าเลยค่ะ
เอาสิ่งดีๆที่เรามีนี่แหละค่ะ นำเสนอ ไม่ต้องเฟค ไม่ต้องเป จริงใจ เสมอต้นเสมอปลาย เป็นตัวของตัวเองนี่แหละค่ะ
ถ้าเค้าจะรักจะชอบคุณ ให้เค้ารักคุณที่คุณเป็นคุณนะคะ ขอให้สมหวังค่ะ