ลูกชายอายุ2.8ขวบค่ะ ชอบหนีออกจากบ้าน พอออกจากบ้านก็จะวิ่งไปเรื่อยๆไกลมาก บางทีไปเจอในโรงเรียนอนุบาล (อยู่หมู่บ้านจัดสรรค์ค่ะ เป็นหมู่บ้านขนาดใหญ่ มีโรงเรียนอนุบาลในหมู่บ้าน) น่าจะหนีแบบนี้ร่วมๆสิบครั้งแล้ว เปิดประตูเองได้ค่ะ ดิฉันเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวค่ะ เพราะฉะนั้นคือต้องดูลูกคนเดียว บางครั้งดิฉันเข้าห้องน้ำ หรือบางทีกำลังแปรงฟัน ได้ยินเสียงลูกเปิดประตูออกไปแล้ว พอเราตามก็ไปไกลเกินมองเห็น ไปช่วงเช้าๆค่ะ มีครั้งนึงเราต้องขี่มอไซร์ออกตามหาเลยไปเจอในโรงเรียน บางครั้งในบ้านเพื่อนบ้าน บางทีมีคนจูงมือไว้ให้ บางที(หลายครั้ง)วิ่งไปเรื่อยๆค่ะ ดิฉันเจอตัวดิฉันก็ว่าค่ะ ด่าเอา จนวันที่ไปโรงเรียนอนุบาลนี่โมโหมากดิฉันตีเอาเยอะอยู่ค่ะ หยุดออกไปได้เกือบเดือน วันนี้ออกอีก ดีที่มีคนกำลังไปทำงานเห็นเค้าก็ช่วยกันชี้ทาง พอเจอดิฉันก็เรียกชื่อ ลูกชายก็หยุดวิ่งแล้ววิ่งร้องไห้มาหาดิฉัน(ตอนแรกไม่ได้ร้องพอเห็นดิฉันเลยวิ่งร้องมาหา) ครั้งนี้ไม่ได้ตี แต่ถามว่าทำไมต้องออกไป ทำผิดรู้ใช่มั้ย อะไรแบบนี้ค่ะ เค้าก็ร้องไห้และกอดดิฉัน คือเหนื่อยใจมากเลยค่ะ ไม่รุ้ควรทำยังไง ช่วยแนะนำด้วยค่ะ ดิฉันกลัวคนจับไป กลัวตกน้ำ(ในหมู่บ้านมีสระน้ำขนาดใหญ่อยู่ใกล้ๆบ้านเลย กลัวโดนรถชน แต่ไม่รู้ต้องจัดการยังไงแล้ว คุยกันก็รับฟัง ดุก็รู้ ตีก็กลัว แต่ทำไมยังทำ

ขอบคุณสำหรับคำตอบค่ะ

เพิ่มเติมนะคะ ลูกชายเป็นเด็กทะเล้น ขี้แกล้ง ชอบทำตรงข้ามกับคำสั่งค่ะ เรื่องนี้ก็ไม่รู้จะบอกยังไงเหมือนกันค่ะ เค้าจะทะเล้น ตลกไปหมดเวลาดุ ยกเว้นเวลาที่โมโหจริงๆจังๆมากๆ

มีสิ่งที่ย้อนแย้งกันที่ดิฉันเองก็ไม่เข้าใจจริงๆ คือเวลาลูกออกจากบ้าน มักจะเป็นตอนดิฉันแปรงฟัน หรือขับถ่าย แต่ถ้าดิฉันอาบน้ำลูกมักจะมายืนเฝ้าหน้าห้องน้ำหรือเข้ามาอาบด้วย และไปแต่งตัวช่วยดิฉัน ดิฉันไม่คิดว่าเด็กมีปัญหาเพราะลูกรักและติดดิฉันมาก แต่มันย้อนแย้งตรงที่ ตลอดเวลาติดดิฉัน แล้วหนีออกจากบ้านทำไม ทำไมเวลาออกไปไม่ติดทำไมวิ่งๆๆไปให้ไกลที่สุด หรือเค้าเรียกร้องความสนใจจากดิฉัน

หน้าบ้านเป็นกระจกเปิดจากข้างนอกไม่ได้ถ้าล็อค แต่เปิดจากข้างในบ้านได้ลูกเปิดได้ หน้าบ้านเป็นรั้ว หลานไปเรียนตอนเช้าจะเปิดบ้านไว้ ซึ่งหลานไปเรียน6โมงครึ่ง ลูกชายตื่นราวๆหกโมงเช้าทุกวัน
.
.
..***   _เอาจริงๆเลยนะ ดิฉันไม่คิดว่าลูกจะมีปัญหาแบบนั้น.. แบบออทิสติคหรือต้องถึงหมอจิตแพทย์ ดิฉันคิดว่าซนตามแบบเด็กฝรั่งมากกว่า อีกอย่างที่ลืมบอก ทั้งดิฉันและพ่อเด็กต่างเป็นลูกครึ่งทั้งคู่ เราว่ามันเลยเถิดไปมั้ยคะ หรือเรารับไม่ได้เกี่ยวกับลูกเรา ยอมรับว่าลูกซนมากซนจนแม่ๆคนอื่นต้องบอกว่าซนมากคิดว่าลูกตัวเองซนแล้วลูกเรานี่สุดๆคึกมากหรืออะไรก็แล้วแต่ที่ได้ยิน ยกตัวอย่างเรื่องๆหลานชายเรา พี่ชายเราบอกหลานคนโตเราตอนเด็กๆดื้อกว่าลูกเรามากหลายเท่า อย่างเช่น ตื่นนอนปุ๊ปวิ่งเลย โดดลงจากรถมอเตอร์ไซร์ขนาดขับอยู่ชอบวิ่งออกถนน วิ่งเข้าป่า(บ้านหลานเราอยู่ค่อนข้างชนบทหน่อย) เราว่าดื้อมากเลยนะนั่นแต่ปัจจุบันเรียนมหาวิทยาลัยศรีปทุมคณะนิติศาสตร์(เรากับหลานชายอายุห่างกัน10ปีพอดี) คือเราคิดว่าเด็กดื้อคือเด็กฉลาดมากกว่า หรือเราเข้าข้างตัวเองมากไป หรือเพราะหลายๆคนไม่เคยเจอเด็กฝรั่งดื้อกว่านี้หลายเท่า ไม่รุ้สิ เราอาจกำลังรับความจริงไม่ได้ก็ได้มั้ง เรายอมรับบ้านเราประมาทจริงๆโดยเฉพาะเรา บางทีเราอยุ่จนเคยชินจนไม่เห็นปัญหา พอมีคนมาเตือนสติก็คิดได้ว่าพวกเราใช้ชีวิตกันประมาทจริงๆ เราก็คิดปรับปรุงนะ แต่เรื่องลูกผิดปกตินี่ไม่รุ้สิ เราว่าไม่ใช่นะ บอกตรงๆเราอ่านบางความเห็นเราก็จิตตกแล้วก็เขว ตอนแรกคิดว่าลูกเราดื้อมากเฉยๆ แต่ตอนนี้ชักเขวสับสนแล้วล่ะ ส่วนที่เราฉท็กสุขภาพจิต เพราะเราอยากได้วิธีการเชิงจิตวิทยาใช้กับลูกค่ะ