สวัสดีค่ะ นี่คือกระทู้แรกของเรา ถ้ามีคำใดหรือว่าเราพิมพ์อะไรที่ไม่เหมาะสม ก็ขออภัยไว้ก่อนล่วงหน้า
เรามีปัญหาอยู่เรื่องนึง ซึ่งเป็นเรื่องที่ทำให้เราสับสนมาก คือเรื่องของตัวเราเอง เราอายุ 16 ย่างเข้า 17 บางครั้งเราก็โดนมองว่าเป็นผู้ใหญ่ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงทำให้มีคนมองว่าเราเป็นแบบนั้น เราเรียนอยู่ชั้น ม.4 ซึ่งแน่นอนว่าอยู่ช่วงวัยรุ่น และรักสนุก แต่สำหรับเรา เรากลับคิดว่าเป็นช่วงที่ต้องวางแผนอนาคต ออกไปเที่ยวกับครอบครัว เรารู้สึกมีความสุข มากกว่าสนุก น้องชวนเล่นแต่เรากลับปฎิเสธ เรากลับคิดว่าเราโตเกินกว่าที่จะเล่นอะไรแบบนั้น แต่เราก็มีความสุขนะที่เห็นน้องยิ้ม หัวเราะ แค่ยืนดูเฉยๆก็สุขใจ เพื่อนชวนไปเที่ยวเราไม่ไป เราก็อยากสนุกกับเพื่อนมั่งนะ แต่เรารู้สึกเบื่อ อยากอ่านแต่หนังสือ อยากอยู่แต่บ้าน เห็นเด็กแถวบ้านแต่งตัวโป๊ ใส่ขาสั้น เสื้อเอวลอย ขับรถเที่ยว เราก็จะชอบคิดว่า "เวลาว่างทำไมไม่อ่านหนังสือ ไม่อยู่กับพ่อแม่?" เราเริ่มคิดถึงที่ควรได้รับแบบเท่าเทียมกัน เราเริ่มเข้าใจคนอื่นมากขึ้น แคร์ความรู้สึกคนอื่นมากขึ้น เริ่มคิดว่าเราควรเอาใจเขามาใส่ใจเรา เริ่มมีเหตุผลมากขึ้น คิดก่อนพูด คิดก่อนทำ และรู้จักการวางตัวให้เข้ากับสถานะการณ์ต่างๆมากขึ้น การแต่งตัวก็เปลี่ยนไปเราเลือกที่จะแต่งตัวในลุคนูดๆแบบเรียบร้อย โทนสีเราก็จะเลือกโทนสีอ่อนๆ หรือสีขาว / ดำ รู้สึกไม่ชอบสีที่ดูสดใส หรือสีแรงๆแจ็สๆ การเรียนจากที่ไม่ค่อยเข้าเรียน+ขี้เกียจ แต่เดี๋ยวนี้เราตั้งใจมาก สั่งงานในคาบเราส่งในคาบ มีงานอะไรเราจะรีบเคลียให้หมด เราจะไม่ปล่อยให้มีอะไรค้างคา และมีอะไรหลายๆอย่างในตัวเราที่ปลี่ยนไปทั้งทัศนะคติและความคิด จนเพื่อนเราไม่กล้ามีใครเอาเรื่องล้อเล่นมาพูดกับเรา ไม่มีใครกล้าเล่นอะไรแรงๆหรือพูดแรงๆกับเรา เราอยากรู้ว่าที่เราเป็นอยู่ในตอนนี้เรียกได้ว่าโตเป็นผู้ใหญ่แล้วหรือเปล่า หรือเป็นแค่อารมณ์ของเรา.
โตเป็นผู้ใหญ่เป็นยังไงค่ะ?
เรามีปัญหาอยู่เรื่องนึง ซึ่งเป็นเรื่องที่ทำให้เราสับสนมาก คือเรื่องของตัวเราเอง เราอายุ 16 ย่างเข้า 17 บางครั้งเราก็โดนมองว่าเป็นผู้ใหญ่ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงทำให้มีคนมองว่าเราเป็นแบบนั้น เราเรียนอยู่ชั้น ม.4 ซึ่งแน่นอนว่าอยู่ช่วงวัยรุ่น และรักสนุก แต่สำหรับเรา เรากลับคิดว่าเป็นช่วงที่ต้องวางแผนอนาคต ออกไปเที่ยวกับครอบครัว เรารู้สึกมีความสุข มากกว่าสนุก น้องชวนเล่นแต่เรากลับปฎิเสธ เรากลับคิดว่าเราโตเกินกว่าที่จะเล่นอะไรแบบนั้น แต่เราก็มีความสุขนะที่เห็นน้องยิ้ม หัวเราะ แค่ยืนดูเฉยๆก็สุขใจ เพื่อนชวนไปเที่ยวเราไม่ไป เราก็อยากสนุกกับเพื่อนมั่งนะ แต่เรารู้สึกเบื่อ อยากอ่านแต่หนังสือ อยากอยู่แต่บ้าน เห็นเด็กแถวบ้านแต่งตัวโป๊ ใส่ขาสั้น เสื้อเอวลอย ขับรถเที่ยว เราก็จะชอบคิดว่า "เวลาว่างทำไมไม่อ่านหนังสือ ไม่อยู่กับพ่อแม่?" เราเริ่มคิดถึงที่ควรได้รับแบบเท่าเทียมกัน เราเริ่มเข้าใจคนอื่นมากขึ้น แคร์ความรู้สึกคนอื่นมากขึ้น เริ่มคิดว่าเราควรเอาใจเขามาใส่ใจเรา เริ่มมีเหตุผลมากขึ้น คิดก่อนพูด คิดก่อนทำ และรู้จักการวางตัวให้เข้ากับสถานะการณ์ต่างๆมากขึ้น การแต่งตัวก็เปลี่ยนไปเราเลือกที่จะแต่งตัวในลุคนูดๆแบบเรียบร้อย โทนสีเราก็จะเลือกโทนสีอ่อนๆ หรือสีขาว / ดำ รู้สึกไม่ชอบสีที่ดูสดใส หรือสีแรงๆแจ็สๆ การเรียนจากที่ไม่ค่อยเข้าเรียน+ขี้เกียจ แต่เดี๋ยวนี้เราตั้งใจมาก สั่งงานในคาบเราส่งในคาบ มีงานอะไรเราจะรีบเคลียให้หมด เราจะไม่ปล่อยให้มีอะไรค้างคา และมีอะไรหลายๆอย่างในตัวเราที่ปลี่ยนไปทั้งทัศนะคติและความคิด จนเพื่อนเราไม่กล้ามีใครเอาเรื่องล้อเล่นมาพูดกับเรา ไม่มีใครกล้าเล่นอะไรแรงๆหรือพูดแรงๆกับเรา เราอยากรู้ว่าที่เราเป็นอยู่ในตอนนี้เรียกได้ว่าโตเป็นผู้ใหญ่แล้วหรือเปล่า หรือเป็นแค่อารมณ์ของเรา.