สุดยอดความคิดเห็น
ความคิดเห็นที่ 15
ถ้าคนที่เกิดมาไม่สวย หรือเกิดมาเป็นผู้ชาย ก็คงทำไซด์ไลน์ไม่ได้เหมือนคุณ แต่เค้าก็มีทางเลือกอื่นทำเพื่อให้อยู่รอดได้
คุณไม่ต้องมาอ้างว่าไม่มีทางเลือกหรอกครับ ทุกคนมีทางเลือกหมด แต่ทางเลือกของคุณก็คือขายศักดิ์ศรีเพื่อเงิน เพราะคุณคิดว่าศักดิ์ศรีกินไม่ได้ คุณคิดแบบนี้ได้ก็จบ ไม่ต้องไปซีเรียสอะไรมาก
แต่เท่าที่เห็นมา ส่วนใหญ่ไซด์ไลน์คือจะเป็นคนมีปมด้านศักดิ์ศรีนี่แหละ ซึ่งมันจะเป็นปมที่ลบไม่ได้ และเค้าจะกลัวอดีต กลัวจะมีคนรู้ ส่วนใหญ่ก็จะกลบปมด้วยการหาอะไรมาเพิ่มเติมตัวเอง เช่น ใช้ของแพงๆ ชีวิตหรูๆ ซึ่งสุดท้ายก็จะกลับเข้ามาวงจรอุบาทว์เหมือนเดิม
คุณไม่ต้องมาอ้างว่าไม่มีทางเลือกหรอกครับ ทุกคนมีทางเลือกหมด แต่ทางเลือกของคุณก็คือขายศักดิ์ศรีเพื่อเงิน เพราะคุณคิดว่าศักดิ์ศรีกินไม่ได้ คุณคิดแบบนี้ได้ก็จบ ไม่ต้องไปซีเรียสอะไรมาก
แต่เท่าที่เห็นมา ส่วนใหญ่ไซด์ไลน์คือจะเป็นคนมีปมด้านศักดิ์ศรีนี่แหละ ซึ่งมันจะเป็นปมที่ลบไม่ได้ และเค้าจะกลัวอดีต กลัวจะมีคนรู้ ส่วนใหญ่ก็จะกลบปมด้วยการหาอะไรมาเพิ่มเติมตัวเอง เช่น ใช้ของแพงๆ ชีวิตหรูๆ ซึ่งสุดท้ายก็จะกลับเข้ามาวงจรอุบาทว์เหมือนเดิม
ความคิดเห็นที่ 21
เล่ามาชีวิตลำบากงั้นงี้ แต่เราเชื่อว่าถ้าเราเล่าชีวิตเรา มันลำบากกว่าคุณแน่นอน เพราะเราไม่ได้อยู่กับพ่อแม่เลย
ตอนเราท้องเพราะเป็นเด็กใจแตก ต้องเลี้ยงลูกคนเดียว และเลี้ยงยายที่ดูแลเรามาจนเริ่มแก่ชรา เราก็ไม่เคยคิดจะขายตัวนะคะ
งานหลายๆที่ อย่างคาราโอเกะที่น้องว่า เราก็เคยทำมาหลายที่ แต่เราใช้สติปัญญาอันน้อยนิดที่มี ครุ่นคิดว่าทำยังไงให้รอดพ้นมือมาร ไม่ต้องให้เขามาล้วงมาจับของสงวนของเรา
หรือกระทั่งในบาร์ฝรั่งที่มีผู้หญิงขายตัว เราก็ทำมาแล้วโดยไม่ต้องขายตัว แถมได้เงินดีไม่ต้องเสี่ยงด้วย เพราะเราหากินโดยการรับเป็นล่ามระหว่างผู้หญิงกับลูกค้า รับแปลเมล ส่งเมล ที่สำคัญเพราะเราไม่ขายเลยไม่ไปแย่งลูกค้าเขา ทำให้เป็นที่รักของทุกๆบาร์ย่านนั้น
ช่วงไหนที่ไม่มีงานเพราะ ทำร้านคาราโอเกะแล้วเบื่อเพราะโดนบังคับขายหรือมาม่าซังไม่เรียกไปให้แขกเลือกเพราะเราไม่ให้แขกล้วง เราก็ออกไปรับจ็อบล้างจานร้านอาหารข้างทางบ้าง เสาร์อาทิตย์ไปอยู่อู่พ่นสีเป็นลูกมือเขาบ้าง หรือใครจ้างเสิร์ฟรายวันหรือขายของที่ไหนก็ไป
เราไม่เห็นต้องขายตัวเลยค่ะ เราเกิดมาจากสลัม ศักดิ์ศรีอะไรไม่มีอยู่แล้ว แต่เราไม่สามารถทนทำในสิ่งที่เราเกลียดได้ค่ะ
สุดท้ายที่อยากจะบอกนะคะ เรามีลูก แต่เราก็เรียนไปด้วย ทำงานไปด้วย วันๆได้นอนแค่ไม่กี่ชั่วโมง บางวันไม่ได้นอนเลย ทำแบบนั้นอยู่สามสี่ปีเต็มๆ แต่ก็ผ่านมันมาได้ ทุกวันนี้แต่งงานมาสิบปี มีลูกเพิ่มอีกหนึ่ง และเรามีธุรกิจเล็กๆสองสามอย่างเป็นของตัวเอง เพราะเราใช้ประสบการณ์การทำงานที่ไม่ใช่แค่ "แก้ผ้า นอนอ้าขา" มาใช้ในการทำธุรกิจที่ผ่านมาเจ็ดปี จนกิจการเติบโตค่ะ
ตอนเราท้องเพราะเป็นเด็กใจแตก ต้องเลี้ยงลูกคนเดียว และเลี้ยงยายที่ดูแลเรามาจนเริ่มแก่ชรา เราก็ไม่เคยคิดจะขายตัวนะคะ
งานหลายๆที่ อย่างคาราโอเกะที่น้องว่า เราก็เคยทำมาหลายที่ แต่เราใช้สติปัญญาอันน้อยนิดที่มี ครุ่นคิดว่าทำยังไงให้รอดพ้นมือมาร ไม่ต้องให้เขามาล้วงมาจับของสงวนของเรา
หรือกระทั่งในบาร์ฝรั่งที่มีผู้หญิงขายตัว เราก็ทำมาแล้วโดยไม่ต้องขายตัว แถมได้เงินดีไม่ต้องเสี่ยงด้วย เพราะเราหากินโดยการรับเป็นล่ามระหว่างผู้หญิงกับลูกค้า รับแปลเมล ส่งเมล ที่สำคัญเพราะเราไม่ขายเลยไม่ไปแย่งลูกค้าเขา ทำให้เป็นที่รักของทุกๆบาร์ย่านนั้น
ช่วงไหนที่ไม่มีงานเพราะ ทำร้านคาราโอเกะแล้วเบื่อเพราะโดนบังคับขายหรือมาม่าซังไม่เรียกไปให้แขกเลือกเพราะเราไม่ให้แขกล้วง เราก็ออกไปรับจ็อบล้างจานร้านอาหารข้างทางบ้าง เสาร์อาทิตย์ไปอยู่อู่พ่นสีเป็นลูกมือเขาบ้าง หรือใครจ้างเสิร์ฟรายวันหรือขายของที่ไหนก็ไป
เราไม่เห็นต้องขายตัวเลยค่ะ เราเกิดมาจากสลัม ศักดิ์ศรีอะไรไม่มีอยู่แล้ว แต่เราไม่สามารถทนทำในสิ่งที่เราเกลียดได้ค่ะ
สุดท้ายที่อยากจะบอกนะคะ เรามีลูก แต่เราก็เรียนไปด้วย ทำงานไปด้วย วันๆได้นอนแค่ไม่กี่ชั่วโมง บางวันไม่ได้นอนเลย ทำแบบนั้นอยู่สามสี่ปีเต็มๆ แต่ก็ผ่านมันมาได้ ทุกวันนี้แต่งงานมาสิบปี มีลูกเพิ่มอีกหนึ่ง และเรามีธุรกิจเล็กๆสองสามอย่างเป็นของตัวเอง เพราะเราใช้ประสบการณ์การทำงานที่ไม่ใช่แค่ "แก้ผ้า นอนอ้าขา" มาใช้ในการทำธุรกิจที่ผ่านมาเจ็ดปี จนกิจการเติบโตค่ะ
ความคิดเห็นที่ 20
คนเราต้นทุนชิวิตต่างกัน แต่เลือกทางเดินของชิวิตได้หลากหลายเช่นกัน การที่ จขกท.เลือกไปทำไซด์ไลน์ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตามรู้ตัวใช่มั๊ยครับว่าผิดไม่งั้นคงรับงานตั้งแต่แรกที่เค้าติดต่อมาแล้ว อย่างน้อยก็ยังดีครับที่รู้จักผิดชอบชั่วดี ประสบการณ์ชิวิตตอนนั้นอาจจะน้อยเจ็บมาเยอะปวดมาเยอะเลยทำให้ต้องเลือกทางเดินแบบนั้นก็น่าสงสารอยู่ แต่เมื่อวันนึงผ่านมันมาได้แล้วก็ขอให้โชคดีครับ แต่ขอร้องว่าอย่าได้ออกมาเรียกร้องขอความเห็นใจให้กับไซด์ไลน์เหมือนที่หลายคนทำตอนนี้นะครับ(ยกเว้นเรื่องเห็นใจที่ถูกถ่ายคลิปประจาน) เพราะยังไงทางสายนี้ก็ไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้องที่ควรส่งเสริมให้เด็กผู้หญิงผู้ชายไปทำกัน เห็นบางคนเชิดชูแป๋มมากจนแทบจะสร้างอนุสาวรีย์ให้แล้ว
อยากเรียนเก่งก็ต้องอ่านหนังสือตั้งใจเรียน ไม่ใช่เอาเงินซื้อเกรด
อยากรวยก็ต้องขยันทำงานเก็บเงิน ไม่ใช่จี้ปล้น
อยากผอมก็ต้องออกกำลังกายคุมอาหาร ไม่ใช่กินยาลดความอ้วน
อยากสวยก็ต้องดูแลตัวเอง ไม่ใช่ประโคมแต่ครีมผสมสารปรอท
อยากเรียนเก่งก็ต้องอ่านหนังสือตั้งใจเรียน ไม่ใช่เอาเงินซื้อเกรด
อยากรวยก็ต้องขยันทำงานเก็บเงิน ไม่ใช่จี้ปล้น
อยากผอมก็ต้องออกกำลังกายคุมอาหาร ไม่ใช่กินยาลดความอ้วน
อยากสวยก็ต้องดูแลตัวเอง ไม่ใช่ประโคมแต่ครีมผสมสารปรอท
เลือกได้ทั้งนั้นแหล่ะชิวิตน่ะ อยู่ที่ว่าจะเลือกแบบใหน


ความคิดเห็นที่ 27
ขอเล่าเรื่องของเพื่อนละกันนะคะ
เพื่อนของพี่ไม่รู้จักพ่อและแม่ ไม่เคยเห็นหน้า
ถูกอากงเก็บมาเลี้ยงให้ช่วยเหลืองานที่บ้าน
ไม่มีสูติบัตร ไม่ได้เรียนหนังสือ
ถามอากงว่าแม่เป็นใครก็ไม่รู้บอกได้แค่ว่าอยู่เชียงใหม่
จนวันที่อากงเสียไปต้องกลายเป็นคนที่อยู่แต่ในบ้าน เพราะลูกหลานอากงไม่ให้ออกไปไหนเพราะล็อคบ้าน ไม่ให้เงินใช้ให้ทำงานบ้านกับช่วยเลี้ยงน้องตอนกลับมาจากโรงเรียน อาศัยลักจำความรู้ตอนน้องทำการบ้าน แอบเก็บสะสมเงินที่ขโมยทีละเล็กละน้อย แล้วขโมยกุญแจของน้องเพื่อหนีออกจากบ้านตอนอายุ 14 เพื่อออกไปตามหาแม่ที่เชียงใหม่แต่ก็ไม่เจอ แต่เพื่อนคนนี้ยังโชคดีที่มีคนคอยช่วยเหลืออยู่บ้าง พอมีหนทางก็ดิ้นรนทำมาหากินตลอด ทั้งไปช่วยขายของ เป็นเด็กเสิร์ฟ เก็บเงินได้เยอะแยะ จนตอนนี้มีกิจการเป็นของตัวเอง มีพี่ที่เค้าพอรู้จักก็ช่วยเหลือเรื่องบัตรประชาชนซึ่งตอนนี้เป็นบัตรสีขาวอยู่ และอีกไม่กี่ปีก็จะได้บัตรประชาชนว่าเป็นคนไทยโดยสมบูรณ์แล้ว
ที่เล่ามาทั้งหมดนี้ก็แค่อยากจะบอกว่า
ชีวิตเลือกเกิดไม่ได้ แต่เลือกที่จะทำดีๆให้กับตัวเองได้
เพื่อนของพี่ไม่รู้จักพ่อและแม่ ไม่เคยเห็นหน้า
ถูกอากงเก็บมาเลี้ยงให้ช่วยเหลืองานที่บ้าน
ไม่มีสูติบัตร ไม่ได้เรียนหนังสือ
ถามอากงว่าแม่เป็นใครก็ไม่รู้บอกได้แค่ว่าอยู่เชียงใหม่
จนวันที่อากงเสียไปต้องกลายเป็นคนที่อยู่แต่ในบ้าน เพราะลูกหลานอากงไม่ให้ออกไปไหนเพราะล็อคบ้าน ไม่ให้เงินใช้ให้ทำงานบ้านกับช่วยเลี้ยงน้องตอนกลับมาจากโรงเรียน อาศัยลักจำความรู้ตอนน้องทำการบ้าน แอบเก็บสะสมเงินที่ขโมยทีละเล็กละน้อย แล้วขโมยกุญแจของน้องเพื่อหนีออกจากบ้านตอนอายุ 14 เพื่อออกไปตามหาแม่ที่เชียงใหม่แต่ก็ไม่เจอ แต่เพื่อนคนนี้ยังโชคดีที่มีคนคอยช่วยเหลืออยู่บ้าง พอมีหนทางก็ดิ้นรนทำมาหากินตลอด ทั้งไปช่วยขายของ เป็นเด็กเสิร์ฟ เก็บเงินได้เยอะแยะ จนตอนนี้มีกิจการเป็นของตัวเอง มีพี่ที่เค้าพอรู้จักก็ช่วยเหลือเรื่องบัตรประชาชนซึ่งตอนนี้เป็นบัตรสีขาวอยู่ และอีกไม่กี่ปีก็จะได้บัตรประชาชนว่าเป็นคนไทยโดยสมบูรณ์แล้ว
ที่เล่ามาทั้งหมดนี้ก็แค่อยากจะบอกว่า
ชีวิตเลือกเกิดไม่ได้ แต่เลือกที่จะทำดีๆให้กับตัวเองได้
แสดงความคิดเห็น
จากปากคนเคยทำไซไลน์
สุดท้ายนี้ ใครอยากด่าเราก็รังเกียจเราก็เชิญ เราไม่สน สำหรับคนที่บอกว่า เป็นกระxxx เสียศักดิ์ศรี สำหรับเรา ศักดิ์ศรีมันกินไม่ได้ค่ะ
เพิ่มเติมค่ะ เลิกทำไปหลายปีแล้วค่ะพอแม่มีอาชีพที่มั่นคงและน้องส่งตัวเองเรียนได้ ระหว่างทำเราไม่เคยใช้ของหรูหรือสบายเลยกินข้าวข้างทางเหมือนคนอื่นๆทั่วไป ปัจจุบันโทรศัพก็ยังใช้ของทรูอยู่เลยกระเป๋าใบละ20 ไม่เคยใช้ของแพง ไม่ได้แก้ตัวแต่เรื่องจริงค่ะ แต่ไม่เป็นไรต่างคนต่างความคิดแค่อยากเล่าเรื่องที่มันอึดอัดอยู่ในใจบ้าง แค่นั้นเองเพราะมันไม่สามารถบอกให้ใครรู้ได้เรื่องแบบนี้ ขนาดแม่ยังไม่รู้เลยโกหกแม่ว่าเงินที่ให้แม่แฟนเราเป้นคนให้(ตอนนั้นไม่มีแฟนยังรับอยู่เลยโกหกไป) ขอบคุณที่เข้าใจและขอบคุณสำหรับข้อคิดที่ดีค่ะ