เราไปเจอวีดีโออยู่อันนึง ดูแล้วมันโดนใจเรามาก ตอนเด็กๆเราเคยคิดว่าแม่ไม่รัก เพราะโดนแม่ตีทุกวัน ตอนนั้นไม่ได้มองว่าเราดื้อ ยิ่งพอมีน้องก็ยิ่งคิดว่าแม่รักแต่น้อง อะไรอะไรก็ให้เรายอมน้อง ตามใจน้อง เราคิดมาตลอดว่าแม่ลำเอียง แม่ไม่รัก แต่พอโตขึ้นด้วยความดื้อรั้นและความน้อยใจสะสม ก็เลยขอออกมาอยู่เองข้างนอก มาลำบากอยู่นอกบ้าน ไม่ค่อยได้กลับบ้าน นานๆโทรหาแม่ทีเพราะทิฐิสูง แต่เวลากินข้าวแต่ละทีคิดถึงแม่จับใจ คิดถึงกับข้าวฝีมือแม่ เป็นอะไรที่แย่มากๆ ยิ่งใกล้วันแม่ยิ่งสะท้อนใจมาก อยากย้อนเวลากลับไปแล้วจะทำแต่สิ่งดีๆกับแม่  เราดื้อเองด้วยแหละเรายอมรับ..แต่ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง..เห้อ