คือผมจำความได้ครั้งแรกคือตอนปี 1996 (พ.ศ.2539) ที่แอตแลนตา สหรัฐอเมริกา สมรักษ์ได้เหรียญทองเป็นเหรียญแรกของไทย แต่ตอนนั้นผมยังเด็ก เลยไม่รู้จักหรอกว่าสมรักษ์ทำไมถึงดัง รู้แค่ว่าเป็นนักมวยแค่นั้น เวลาผ่านไปถึงได้รู้ว่าเขาได้เหรียญทอง

ครั้งต่อมาที่ผมจำได้คือปี 2000 (พ.ศ.2543) ที่ซิดนีย์ ออสเตรเลีย ผมจำได้ว่าวันนั้นไปไหว้อากงอาม่า แล้วที่บ้านหลังนั้นเขาเปิดการถ่ายทอดสดที่วิจารณ์ พลฤทธิ์กำลังชกรอบชิงชนะเลิศ เท่าที่จำได้รู้ว่าตอนนั้นวิจารณ์จะตัวเล็กมาก แต่ลุยใส่คู่ต่อสู้ไม่ยั้ง สุดท้ายก็ได้เหรียญทองมาครอง

ต่อมาคือปี 2004 (พ.ศ.2547) ที่เอเธนส์ ประเทศกรีซ ครั้งนี้ผมไม่ได้ดูหรือติดตามอะไร รู้แค่ว่าน่าจะเป็นครั้งที่นักกีฬาไทยทำผลงานได้ดีที่สุด คือได้เหรียญมาเยอะ และมีนักกีฬาแจ้งเกิด มีชื่อเสียงโด่งดังมากที่สุด ทั้งวิว-เยาวภา หรือมนัส บุญจำนงค์ รวมไปถึงไก่-ปวีณา และอร-อุดมพร

ต่อมา เป็นครั้งที่ผมประทับใจที่สุดคือ 2008 (พ.ศ.2551) ที่ปักกิ่ง ประเทศจีน คือประทับใจที่สมจิตร จงจอหอนี่แหละ แล้วก็เป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็นขบวนพาเหรดนักกีฬา

มาครั้งก่อน 2012 (พ.ศ.2555) ที่ลอนดอน ประเทศอังกฤษ รู้สึกว่าตั้งแต่ที่ไทยเริ่มได้เหรียญทองมา ครั้งนี้น่าจะเป็นครั้งที่ไทยทำผลงานได้แย่ที่สุด ไม่ได้เหรียญทองติดมาเลย แต่ก็เป็นครั้งแรกที่ทำให้ผมได้รู้จักเมย์-รัชนก จำได้ตอนนั้นดูเมย์กำลังตีแบดแข่งกับชาติอะไรไม่รู้ เยอรมันรึเปล่าไม่แน่ใจ รู้สึกคู่ต่อสู้จะชื่อ เช้ง อะไรสักอย่าง

มาปีนี้ 2016 (พ.ศ.2559) ผมรู้สึกใจชื้นที่ว่าไทยเราได้ไปแล้ว 2 เหรียญทอง คือไม่ต้องถึงกับเป็นจ้าวเหรียญทอง แต่อย่างน้อยมีเหรียญทองติดไปหน่อยก็ยังดี ขอบอกก่อนนะว่าผมไม่ใช่คนที่ติดตามกีฬา หรือสนใจเรื่องกีฬาอยู่แล้ว แต่ผมได้ไปซื้อหนังสือที่ลงเกี่ยวกับโอลิมปิก 2016 อ่าน ๆ ดู รู้สึกว่าครั้งนี้ไทยเรามีนักกีฬาที่เป็นตัวเต็ง แบบมีสิทธิ์ได้เหรียญเยอะกว่าครั้งก่อน ๆ (หรือครั้งก่อนอาจจะมี แค่ผมไม่ได้ติดตาม) ก็มาคอยลุ้นกันว่าหลังจากนี้ผลงานของนักกีฬาไทยจะเป็นยังไง