เริ่มเลยนะค่ะด่าเราได้แต่อย่าด่าแรง เราคบกับผู้ชายคนนึงที่เค้ามีครอบครัวแล้ว เค้าคบกับเรา 7 ปี คบกับภรรยาเค้า 9 ปี ด้วยความที่เค้ากับภรรยยาไม่ได้อยู่ด้วยกันทำให้เค้ามาหาเราได้บ่อยเรากับเค้าก็อยู่คนละจังหวัดเจอกันอาทิตย์ละ2-3ครั้งทำให้รู้สึกเหมือนเป็นแฟนกันธรรมดาต่างคนก็ต่างไปหากันบางที่เราก็ไปหาเค้าบางที่เค้าก็มาหาเราเพื่อนเรารุจักเค้าทุกคนเราก็ถามตลอดนะว่าทำไมไม่เลิกให้มันจบๆไปเรยคาราคาซังกันทำไมเค้าก็บอกเดวก็ก็เลิกจนคบกันไป3ปีเราก็รู้ว่าภรรยาเค้าท้องเรารู้สึกแย่มากยังไงก็เลิกแต่เค้าก็ตามง้อ ง้อทุกทางจนเราใจอ่อนแล้วเค้าก็มาทำดีกับเราดีกว่าเดิมอีกจนถึงปีที่5 เกิดเรื่องขึ้นด้วยความที่เราไม่เจียมกะลาหัวโทรไปหาภรรยาเค้าก็เป็นเรื่องเป็นราวกันเค้าก็เลิกกัน เราก็โอเคกันมากเราคิดว่าคุยกันยังไงก็ได้เพราะเค้าเป็นของเราแล้วเลยไม่สนใจไม่ใส่ใจเค้าทเท่าไรด้วยความที่ใจเค้าอ่อนแอเค้าก็กลับไปหากันตอนนั้นเราก็ไมโหนะแต่ก็เลิกกันไป เราก็ไปมีแฟนใหม่แล้วเราก็บล็อคไลน์บล็อคเฟสเปลี่ยนเบอร์ปิดทุกทางเราก็คบกับแฟนใหม่ปกติจนเวลาผ่านไป2-3เดือนก็มีข้อความมาในช่องแชทส่งมาเยอะมากเราก็อ่านดูจนรู้ว่าเป็นเค้าเราก็คิดว่าไม่เป็นไรหรอกเราก็มีคนใหม่แล้วคงไม่มีอะไรมั๊งแต่มันไม่ใช่อย่างนั้นเค้าเค้าก็ยังง้อ ทำทุกอย่างให้ได้เราคืน จนเรากับแฟนใหม่เลิกกันเค้าดีใจมากแล้วด้วยความที่หัวใจยังรักเค้าแหระเราก็เลยกลับมาคุยกัน แล้วภรรยาเค้าก็จับได้อีกว่าคุยกับเราเค้าก็ทะเลาะกันแต่ก็ไม่ยอมเลิกกับเราด้วยความที่เราเงียบมั๊งเค้าเรบกลับมาตลอด ภรรยาเค้าก็ทำทุกทางให้เค้าติดต่อเราไม่ได้เปลี่ยนเบอร์5เบอร์เฟสบุค3เฟส เค้าก็หาทางติดต่อมาจนได้ภรรยาไม่ให้ใช้โโทรศัพย์เค้าก็ไปโทรตู้ เราก็ใจอ่อน จนปี่ที่7 ภรรยาเค้าก็จับได้อีกว่าคุยกับเราครั้งนี้คุยกันไม่รุเรื่องหรือยังไงภรรยาเค้ามาหาเราที่ทำงานเรยเราก็ตกใจ เค้าก็มาขอร้องเราว่าให้หยุดเค้าหยุดสามีเค้าไม่ได้แล้วถ้าเราหยุดทุกอย่างมันจะจบมั๊งเราก็เล่าให้ฟังหมดเรยทุกสิ่งอย่างเค้าก็ตกใจมากเพราะไม่คิดว่าจะขนาดนี้เค้าก็โทรไปหาสามีเค้าบอกว่าอยู่กับเราเค้าก็ทะเลาะกันต่อหน้าเรานี่แหระสามีเค้าก็ว่าถ้าทำอะไรเรานะเธอจะไม่เหลืออะไรเรย พอวางสายเค้าก็ขอร้องให้เราหยุดเราก็จะหยุดให้แต่เราไม่แน่ใจนะว่าผู้ชายจะหยุดใหม เค้าก็ขอร้องเราว่าถ้วผู้ชายติดต่อมาไม่ต้องคุยไม่ต้องอะไรทั้งสิ้นโอเคเราก็โอเค พอตอนจะกลับบ้านก็เรยยกมือไหว้ ภรรยาเค้าก้เรยเข้ามากอดเราตอนนั้นเรารู้สึกตัวเองเลวมากถามว่ารักผู้ชายใหมรักมากแต่คือต้องหยุดตัดขาดแบบขาดสะบั้นเรย
แล้วเราก็โดนที่ทำงานเรียกเข้าห้องเย็นเค้าถามความเป็นมาเป็นไปเราก็เล่าไปแต่ก็เล่าไม่หมดหรอกเพราะก็ไม่รู้จะเล่ายังไง พอภรรยาเค้ากลับไปเค้าก็โทรมาหารเรานั่นนี่พี่จะไปหย่ากับเค้า แต่เค้าไม่ยอมหย่าไม่เป็นไรอยากได้ทะเบียนสมรสก็เอากอดใว้นั่นแหระแต่เราก็ยืนยันว่าจะเลิกกับเค้าเราก็กลัวไปหมดทุกอย่างหน้าที่การงานเค้าก็บอกเราว่าเค้าจะไปบอกพ่อแม่ผู้หญิงว่าเค้าไม่เอาลูกคุณแล้วพี่คงได้หย่ากันแล้วพี่จะไปอยู่กับเธอแต่เราก็ยืนยันว่าจะเลิกอยู่ดีเค้าก็เรยยอมเลิกเค้าก็บอกว่าอยากให้เราสบายใจเลิกกันตามใจเราก็ได้เดินกันคนละทางถ้ามีโอกาสได้เจอกันอีกมาเดินด้วยกันใหม่นะ เราก็เรยส่งข้อความไปหาภรรยาเค้าแล้วว่าเราหยุดแล้วนะต่อจากนี้เป็นเรื่องของคน2คนแล้วเราไม่เกี่ยวแต่ถ้าผู้ชายยังติดต่อมาเราก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงแล้ว เค้าก็เรยขอดูบทสนทนาที่เค้าคุยกับเราก็เรยแค๊ปหน้าจอไปให้เค้าดูเค้าก็รู้นะว่าผู้ชายหมดใจแล้วแต่ก็เหมือนพยายามข่มใจทั้งคำพูดทั้งทุกสิ่งอย่างมันบาดใจมากแต่เค้าก็ทนได้เพื่ออะไรก็ไม่รุก็คงรักนั่นแหระแล้วผู่หญิงก็เอาบทสนทนาที่เราคุยกันไปให้ผู้ชายดูว่าครั้งนี้แล้วก็คงพูดอะไรเยอะแยะนั่นแหระเค้าก็คงโกรธเราแหระที่ทำแบบนี้ผู้ชายก็บอกเราว่าต่อจากนี้เดินกันคนละทางตลอดไป รู้สึกใจหายเหมือนกันนะครั้งนี้คงเลิกกันจริงๆนอกเหนือจากการถูกสังคมตราหน้าว่าเป็นเมียน้อยแล้วสิ่งที่เจ็บที่สุดคือการถูกปล่อยให้เผชิญปัญหาเพียงลำพังแต่ก็โอเคเราก็อยู่เหงาของเราไปจนผ่านไปอาทิตย์นึงเราก็เล่นเฟสบุคปกติเลื่อนมาดูหน้ากระดานตัวเองมีเพลงห่วงใยเหลือเกินโพสตอน3ทุ่ม เพลงนี้เราไม่รุจักน๊าเราไม่เคยโพสด้วยแต่ยอมรับอย่างนึงผู้ชายคนนี้จำทุกรหัสที่เป็นของเราได้หมด แล้วเค้าก็มาบอกเราว่าเธออยู่ที่ใหน ฉันก็อยู่ที่นั่น แล้วก็มาโพสเพลงรักให้ฟังทุกวัน เราก็ไม่รู้ว่าเค้าต้องการอะไรกลัวเหลือเกินกลัวใจตัวเอง ไม่คิดว่าเค้าจะกลับมาเร็วขนาดนี้สงสารทุกคนสงสารตัวเองด้วย ผิดที่ฉันรักเธอเหลือเกินสุดจะห้ามใจให้ฉันที่อย่างไร...แต่ว่าเรารักกันไม่ได้ เจ็บปวดเท่าไรแต่ฉันต้องตัดใจจะขอเดินจากไปตามทาง ขอบคุณที่รับฟังนะค่ะ