ต่อให้แลกด้วยชีวิตก็ยอม ต่อให้ต้องตายแทนก็ยอม ขอแค่ได้เฝ้าดูทุกภพทุกชาติไป
#จุดจบของละครเรื่องนี้  แล้วเทอก็ปล่อยเค้าไป


ความรักของฉัน....ตายแทนได้  
ความรักของฉัน....ให้อภัยเทอได้
ความรักของฉัน....เทิดทูลเทอจนกว่าโลกใบนี้จะดับสลายไป
ความรักของฉัน....ฉันจะปกป้องเทอทุกชาติไป
ความรักของฉัน....พูกใจไว้ที่เทอ


ถ้าวันหนึ่งคุณเจอความรักแบบนี้...คุณจะยัฃคิดว่ามันคือรักมั่ย?  สำหรับฉันมันไม่ง่ายเลยที่จะตายแทนคนที่ไม่ใช่พ่อแม่เราได้  แต่ถ้าคุณรู้สึกแบบนี้กับใครสักคนละ  ฉันฉันกำลังรู้สึกแบบนี้กับผช.คนหนึ่ง เค้าคือเเฟนฉันเอง ฉันไม่เคยรู้สึกว่าตายแทนใครได้นอกจากแม่ตัวเอง สำหรับฉันคิดเสมอว่าถ้ายอนเวลาไปได้ฉันอยากให้พ่อกับแม่ไม่เจอกันและจะทำทุกทางเพื่อไม่ให้พอเจอกัน ต่อให้ถูกลงโทษไม่ได้เกินอีกกี่ 10-100-1000 ปีหรือมากกว่านั้นก็ยอม ขอแค่ให้แม่มีความสุขไม่ต้องเจอพ่อ  เพราะฉันเห็นพ่อเป็นแบบนี้ผช.ที่ฉันคบส่วนใหญ่ฉันก็ไม่คิดจะตายแทนมีแต่ถ้ามีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นฉันนี้ละจะส่งให้เค้าเจอความตายกับมือ แต่แล้ววันหนึ่ง ฉันก็เจอเค้า  เค้าที่ฉันรักมานานเเสนนาน แล้วเราก็เจอกัน แล้วเราก็ได้อยู่ด้วยกัน แต่มันกับทำให้รู้ปวดคันหัวใจเหลือเกิน  เลือกที่จะเทิดทูล เลือกที่จะจงรักพักดีต่อเค้า  เคารพประดุจเค้าเป็นเจ้าชีวิต  พูดได้เต็มปากว่า "ฉันตายแทนคุณได้" ทรมารกับความรู้สึกน้อยใจ เสียใจ แต่เมื่อเจอคำพูดอันหวานก็หลงภักดีต่อไป  พออ่านหนังสือเรื่องนี้จบ ฉันถึงรู้สึกว่า ความรักที่ฉันถามหา  อยากเข้าใกล้มัน  มันไม่ได้ต่างจากการเดินเข้าใกล้ความตายจริง ๆ เหมือนที่ในหนังสือเขียนไว้ "ในขณะที่รักได้ความรักอันหอมหวาน  เราก็ได้ความตายมาเช่นกัน"  


หาเจอแล้วสินะ "ความรัก" ไม่สวยงาม แต่ก็ไม่น่ารังเกรียด แม้จะขมแต่ก็ปนหวาน  แม้ไม่ได้เป็นดังใจหวัง แต่ก็ยังชื่นชมมันสุดหัวใจ