ช่วงนี้เราห่างกับแฟนมาจะอาทิตนึงแล้ว
สาเหตุของการห่างครั้งนี้ หลายคนบอกว่าเป็นเรื่องที่ไร้สาระมาก
คือ เริ่มที่เราทะเลาะกันเรื่องที่จอดรถ ระหว่างที่กำลังจะไปหาข้าวกินกัน แฟนเราก็หาที่จอดรถมอเตอไซน์ ซึ่งมันก็มีที่จอดที่เดียวแต่อยู่หน้าประตูบ้านคนอื่น แต่แฟนเราไม่อยากจอดรถขวางประตูทางเข้าเขา (แต่คนอื่นเขาจอดกัน) จึงวนหาที่จอดอยู่นาน จนมอไซน์คันอื่นมาจอดเสียบแทน
เราก็ยืนรอจะไปกินข้าวพร้อมเขา พอเขาได้ที่จอดรถ เราก็แซวเขายิ้มๆ กวนๆ ว่า"คิดเยอะไปนะ"
แฟนได้ยินแค่นี้เท่านั้นแหละ ตะคอกเราเลยว่า เราจะหาเรื่องเขาทำไมเนี้ย!! เราก็ งง ปนงอน อะไรกันฉันไม่ได้หาเรื่องเทอนะ!! แค่แซวเล่น!!(แต่ใจเราคือพูดเพราะห่วงเขาด้วย เขาคิดมากไปจริงๆ คนอื่นเขายังจอดกันเลย แต่เราไม่ได้พูดอะไรออกไป เพราะไม่อยากทะเลาะกันเลยเลือกจะเดินหนีและเงียบแทนให้เขารู้ว่าเราไม่พอใจที่เขาเหวี่ยงเราแบบนั้น)
ปล.แฟนเราเป็นคนหงุดหงิดง่ายโดยเฉพาะเวลาหิวแบบนี้ แล้วเราก็เป็นคนขึ้นง่าย เวลามีใครมาเหวี่ยงโดยเฉพาะเหวี่ยงแบบไร้สาระ ใช้อารมณ์ ซึ่งเคยคุยกันแล้วเรื่องนี้หลายรอบ ว่าช่วยพยายามข่มอารมณ์เวลาหิวหน่อยหรือหาอะไรกินรองท้องไม่ให้หิวมาก จะได้ไม่ทะเลาะกัน ซึ่งก็ผ่านมาได้หลายครั้งแล้ว และเขาก็จะขอโทดและมาง้อทุกครั้ง เมื่อรุ้ว่าเรางอนเพราะเขาเหวี่ยงตอนหิว
แต่คราวนี้เรางอน เขาก็ไม่มาขอโทด คือไม่พูดกันเลย จนกินข้าวเสดกล้บไปห้อง ก็ต่างคนต่างฟึดฟัดใส่กัน เราเงียบเขาก็เงียบ เราเลยพูดประชดเขา ว่าถ้าเขาไม่มีความสุขไม่ต้องมาเจอกันก็ได้นะ (เพราะกินข้าวเสด เขาก็ต้องไปทำงานต่อจะกินข้าวที่ทำงานก็ได้)
ตอนนั้นเราก็พูดด้วยอารมณ์น้อยใจสุดๆ ว่าทำไมเขาผิดแล้วไม่ขอโทด ไม่ง้อเราเหมือนเคย แต่เขาเลือกจะออกไปจากห้องแล้วไปทำงานเลย ไม่ยอมเคลียกับเรา
ไอเราตอนนั้นด้วยความน้อยใจและใจร้อน เลยไลน์ไปบอกเขาว่าไม่มีความสุขแล้วมั้งเวลาอยู่กับเรา ถ้าเป็นแบบนั้นก็เลิกกันไปเลยก็ได้ มาเอาเสื้อผ้าของเขากลับไปบ้านเขาเลย (เราเช่าอพาทเม้นอยู่ด้วยกันคะ แต่ค่าห้องเราออก เขาออกแต่ค่าไฟ)
แล้วเราก็เล่นแง่ เถียงกันอยู่สักพัก เขาก็ไม่ขอโทดเรา เราก็ไม่ยอมเขา จนสุดท้ายเขาย้ำว่าต้องการให้เขาขนของออกจริงๆ ใช่ไหม
เราก็ยืนยันคำเดิม ว่าถ้าไม่มีความสุขเวลาอยู่กับเราแล้วก็เชิญเลย
วันรุ่งขึ้นเขาก็ขนของออกไปจริงๆ
ตอนนี้ก็ไม่ได้เจอกันจะอาทิตย์นึงแล้ว แต่มีคุยกันบ้าง ปรับความเข้าใจกัน เราก็ขอโทดเขาที่ใจร้อนไปไล่เขา
แต่เขาก็ยืนยันว่าจะไม่กลับมาอยู่ด้วยแล้วกลัวโดนไล่อีก และก็พ่อแม่เขาเองก็ไม่พอใจที่เราไล่ลูกเขาออกมา
เอาจริงๆ ตัวเราอยากให้เขากลับไปอยู่ที่บ้าน ดูแลพ่อแม่เขาเป็นทุนเดิม คือรู้สึกแย่ที่พ่อแม่เขาเข้าใจเราผิดคิดว่าเราไล่ลูกเขา เป็นหมูหมา แต่ใจเราไล่เพราะลึกๆ น้อยใจที่เขาไม่ง้อเราเหมือนเดิม และอยากให้เขาไปอยู่ดูแลพ่อแม่มากกว่าอยู่กับเราทุกวัน
จากเรื่องเล็กๆ เลยกลายเป็นมหากาฟ มีพ่อแม่มาเกี่ยวด้วย
ตอนนี้ตัวเราเองนอนร้องไห้เพราะคิดถึงเขาทุกวัน ถึงจะคุยกันทางไลน์ แต่เขาก็ไม่มาหาเราเลย
ตอนนี้น้อยใจมากๆ ไหนจะพ่อแม่เขาเข้าใจเราผิด ไหนจะต้องนอนคนเดียวทนคิดถึงเขาทุดคืน
ตอนนี้รู้สึกเหนื่อย ทำไมเขาปล่อยให้เราทรมานแบบนี้ เขาบอกแค่ว่าจะมาหาเฉพาะวันหยุด
มันเหนื่อยและทรมานมาก จากที่เจอกันแทบทุกวัน ต้องรอเจอกันอาทิตละครั้งทั้งที่อยู่ใกล้กันนิดเดียว
ตอนนี้คิดไปไกล หรือเขาจะเบื่อเราแล้ว จะเลิกไปเลยดีไหม เราจะเข้ากันได้ไหม เหนื่อยใจจัง
ปล.2 อีกเรื่องที่เราคิดว่าเราถูกลดความสำคัญลงแบบนี้เพราะเขาเริ่มมีเพื่อน จากที่ไม่เคยมีเลยเมื่อก่อน แต่ตอนนี้ค่อนข้างติดเพื่อนมาก
กระทู้นี้เชิงระบายหน่อยนะคะและอยากขอความเห็นว่า
1. จากที่เล่านิสัยของเราทั้งคู่เป็นแบบนี้ คือเวลาทะเลาะไม่ค่อยยอมกัน เราร้อนเขาร้อน เหมือนจะเอาชนะกันมากกว่าจะทำความเข้าใจกัน แต่พอเย็นลงทั้งคู่ก็จะฟังกันนะคะ เราควรคบต่อหรืออยุดดีเพราะไม่อยากมีชีวิตคู่ที่ต้องทะเลาะกันไม่ยอมกันแบบนี้
2. ห่างกันแบบนี้มันเพราะหมดรักกันแล้วไหม เราควรง้อให้เขากลับมาหรือควรทำอย่างไรกับสถานการณ์นี้ดี
3. เราผิดที่ไล่เขา (แต่เรามีเจตนาดีคือเขาก็ได้กลับไปอยู่ดูแลพ่อแม่เขา และเราก็จะได้แยกไปสงบสติอารมณ์กัน) แต่ก็ทำให้ทำพ่อแม่เขาไม่พอใจ เราควรทำตัวอย่างไรกับที่บ้านเขาดี เรารู้สึกไม่สนิทใจเหมือนเดิมแล้ว (เมื่อก่อนที่บ้านเขาปลื้มเรามาก)
ห่างกับแฟนได้สักพัก ควรคบต่อหรือเลิกดี
สาเหตุของการห่างครั้งนี้ หลายคนบอกว่าเป็นเรื่องที่ไร้สาระมาก
คือ เริ่มที่เราทะเลาะกันเรื่องที่จอดรถ ระหว่างที่กำลังจะไปหาข้าวกินกัน แฟนเราก็หาที่จอดรถมอเตอไซน์ ซึ่งมันก็มีที่จอดที่เดียวแต่อยู่หน้าประตูบ้านคนอื่น แต่แฟนเราไม่อยากจอดรถขวางประตูทางเข้าเขา (แต่คนอื่นเขาจอดกัน) จึงวนหาที่จอดอยู่นาน จนมอไซน์คันอื่นมาจอดเสียบแทน
เราก็ยืนรอจะไปกินข้าวพร้อมเขา พอเขาได้ที่จอดรถ เราก็แซวเขายิ้มๆ กวนๆ ว่า"คิดเยอะไปนะ"
แฟนได้ยินแค่นี้เท่านั้นแหละ ตะคอกเราเลยว่า เราจะหาเรื่องเขาทำไมเนี้ย!! เราก็ งง ปนงอน อะไรกันฉันไม่ได้หาเรื่องเทอนะ!! แค่แซวเล่น!!(แต่ใจเราคือพูดเพราะห่วงเขาด้วย เขาคิดมากไปจริงๆ คนอื่นเขายังจอดกันเลย แต่เราไม่ได้พูดอะไรออกไป เพราะไม่อยากทะเลาะกันเลยเลือกจะเดินหนีและเงียบแทนให้เขารู้ว่าเราไม่พอใจที่เขาเหวี่ยงเราแบบนั้น)
ปล.แฟนเราเป็นคนหงุดหงิดง่ายโดยเฉพาะเวลาหิวแบบนี้ แล้วเราก็เป็นคนขึ้นง่าย เวลามีใครมาเหวี่ยงโดยเฉพาะเหวี่ยงแบบไร้สาระ ใช้อารมณ์ ซึ่งเคยคุยกันแล้วเรื่องนี้หลายรอบ ว่าช่วยพยายามข่มอารมณ์เวลาหิวหน่อยหรือหาอะไรกินรองท้องไม่ให้หิวมาก จะได้ไม่ทะเลาะกัน ซึ่งก็ผ่านมาได้หลายครั้งแล้ว และเขาก็จะขอโทดและมาง้อทุกครั้ง เมื่อรุ้ว่าเรางอนเพราะเขาเหวี่ยงตอนหิว
แต่คราวนี้เรางอน เขาก็ไม่มาขอโทด คือไม่พูดกันเลย จนกินข้าวเสดกล้บไปห้อง ก็ต่างคนต่างฟึดฟัดใส่กัน เราเงียบเขาก็เงียบ เราเลยพูดประชดเขา ว่าถ้าเขาไม่มีความสุขไม่ต้องมาเจอกันก็ได้นะ (เพราะกินข้าวเสด เขาก็ต้องไปทำงานต่อจะกินข้าวที่ทำงานก็ได้)
ตอนนั้นเราก็พูดด้วยอารมณ์น้อยใจสุดๆ ว่าทำไมเขาผิดแล้วไม่ขอโทด ไม่ง้อเราเหมือนเคย แต่เขาเลือกจะออกไปจากห้องแล้วไปทำงานเลย ไม่ยอมเคลียกับเรา
ไอเราตอนนั้นด้วยความน้อยใจและใจร้อน เลยไลน์ไปบอกเขาว่าไม่มีความสุขแล้วมั้งเวลาอยู่กับเรา ถ้าเป็นแบบนั้นก็เลิกกันไปเลยก็ได้ มาเอาเสื้อผ้าของเขากลับไปบ้านเขาเลย (เราเช่าอพาทเม้นอยู่ด้วยกันคะ แต่ค่าห้องเราออก เขาออกแต่ค่าไฟ)
แล้วเราก็เล่นแง่ เถียงกันอยู่สักพัก เขาก็ไม่ขอโทดเรา เราก็ไม่ยอมเขา จนสุดท้ายเขาย้ำว่าต้องการให้เขาขนของออกจริงๆ ใช่ไหม
เราก็ยืนยันคำเดิม ว่าถ้าไม่มีความสุขเวลาอยู่กับเราแล้วก็เชิญเลย
วันรุ่งขึ้นเขาก็ขนของออกไปจริงๆ
ตอนนี้ก็ไม่ได้เจอกันจะอาทิตย์นึงแล้ว แต่มีคุยกันบ้าง ปรับความเข้าใจกัน เราก็ขอโทดเขาที่ใจร้อนไปไล่เขา
แต่เขาก็ยืนยันว่าจะไม่กลับมาอยู่ด้วยแล้วกลัวโดนไล่อีก และก็พ่อแม่เขาเองก็ไม่พอใจที่เราไล่ลูกเขาออกมา
เอาจริงๆ ตัวเราอยากให้เขากลับไปอยู่ที่บ้าน ดูแลพ่อแม่เขาเป็นทุนเดิม คือรู้สึกแย่ที่พ่อแม่เขาเข้าใจเราผิดคิดว่าเราไล่ลูกเขา เป็นหมูหมา แต่ใจเราไล่เพราะลึกๆ น้อยใจที่เขาไม่ง้อเราเหมือนเดิม และอยากให้เขาไปอยู่ดูแลพ่อแม่มากกว่าอยู่กับเราทุกวัน
จากเรื่องเล็กๆ เลยกลายเป็นมหากาฟ มีพ่อแม่มาเกี่ยวด้วย
ตอนนี้ตัวเราเองนอนร้องไห้เพราะคิดถึงเขาทุกวัน ถึงจะคุยกันทางไลน์ แต่เขาก็ไม่มาหาเราเลย
ตอนนี้น้อยใจมากๆ ไหนจะพ่อแม่เขาเข้าใจเราผิด ไหนจะต้องนอนคนเดียวทนคิดถึงเขาทุดคืน
ตอนนี้รู้สึกเหนื่อย ทำไมเขาปล่อยให้เราทรมานแบบนี้ เขาบอกแค่ว่าจะมาหาเฉพาะวันหยุด
มันเหนื่อยและทรมานมาก จากที่เจอกันแทบทุกวัน ต้องรอเจอกันอาทิตละครั้งทั้งที่อยู่ใกล้กันนิดเดียว
ตอนนี้คิดไปไกล หรือเขาจะเบื่อเราแล้ว จะเลิกไปเลยดีไหม เราจะเข้ากันได้ไหม เหนื่อยใจจัง
ปล.2 อีกเรื่องที่เราคิดว่าเราถูกลดความสำคัญลงแบบนี้เพราะเขาเริ่มมีเพื่อน จากที่ไม่เคยมีเลยเมื่อก่อน แต่ตอนนี้ค่อนข้างติดเพื่อนมาก
กระทู้นี้เชิงระบายหน่อยนะคะและอยากขอความเห็นว่า
1. จากที่เล่านิสัยของเราทั้งคู่เป็นแบบนี้ คือเวลาทะเลาะไม่ค่อยยอมกัน เราร้อนเขาร้อน เหมือนจะเอาชนะกันมากกว่าจะทำความเข้าใจกัน แต่พอเย็นลงทั้งคู่ก็จะฟังกันนะคะ เราควรคบต่อหรืออยุดดีเพราะไม่อยากมีชีวิตคู่ที่ต้องทะเลาะกันไม่ยอมกันแบบนี้
2. ห่างกันแบบนี้มันเพราะหมดรักกันแล้วไหม เราควรง้อให้เขากลับมาหรือควรทำอย่างไรกับสถานการณ์นี้ดี
3. เราผิดที่ไล่เขา (แต่เรามีเจตนาดีคือเขาก็ได้กลับไปอยู่ดูแลพ่อแม่เขา และเราก็จะได้แยกไปสงบสติอารมณ์กัน) แต่ก็ทำให้ทำพ่อแม่เขาไม่พอใจ เราควรทำตัวอย่างไรกับที่บ้านเขาดี เรารู้สึกไม่สนิทใจเหมือนเดิมแล้ว (เมื่อก่อนที่บ้านเขาปลื้มเรามาก)