เรื่องมีอยู่ว่า ฉันทำงานแห่งหนึ่งแถวปากเกร็ดเป็นห้างสรรพสินค้า ติดกับห้างโฮมโปร ชึ่งระบบงานแบบนี้เข้าใจคืองานบริการลูกค้าแต่อิฉันทำแผนกเกี่ยวกับซ่อมบำรุง ชึ่งเรียกกันว่าช่างนั้นละแต่ถามว่ามีอะไรแปลกตรงไหน
เหอะบอกเลย ว่านรกครับผมภายนอกช่างซ่อมบำรุงสบายสุด ไม่ทำไรเดินเก็กไปวันๆๆ แต่เบื้องหลังคือนรก
เริ่มจากนรกยังไงคือ1.หัวหน้างานที่เรียกกันว่าmนะโรคจิต
ขอนิทาหน่อยเหอะ คือโรคจิตชนิดไม่เห็นค่าของคนที่เป็นลูกน้องหรือพวกร่วมงานคือ ป่วยลา จะตาย ด่าครับ ด่ากินใจคำพูดดูดีแต่คำด่ากินใจเหลือเกินเช่น ลาป่วยพี่ไม่ว่าแต่ดูนะอะไรสำคัญอะไรไร้สาระ (ตูป่วยจะตายวาากูไร้สาระคือ...)
2ลำเอียง ลำเอียงยังไงหรา ...ชนิดที่ว่าคนอื่นอย่าเข้าใกล้เชียวนะเด่วมหาตภัยแต่อีกคนหนึ่ง ทำไรเชิญจ้าลูกน้องเข้าห้อง ใส่อารม แต่ลูกน้องอีกคนยิ้มจานบิน
3แกล้งลูกน้อง ยังที่บอกอะจ้าว่าช่างช่อมบำรุงสบายงานไม่ทำเพราะไม่คอยมีไรเสียตามจริงก็ไม่ทีไรเสียหรอกแต่หัวหน้าเนี้ยมานทำให้มีใช้สารพัดยันมุดดินแบบไม่ให้พนักงานพักเดินไปกินข้าวไม่ทันเข้าปากก็ใช้ไปกินข้างนิดเดียงด่าคือ...
แต่กลับอีกคนตามสบายจ้าไม่สั่งไม่ไรให้มันเดิอนถอก...ไปวันๆๆ
ที่เล่ามาถามว่านรกตรงไหนก็คือทำงานทุกคนก็อยากทำงานที่ตัวเองรักแบบที่ว่าตื่นเช้ามาเราสนุกกะงานเรามีความสุขที่ทำงานที่นี้ ไม่ใช่ตื่นเช้าเช็งหัวหน้ากดด่าแกล้งเหมือนเราอยู่ในคุกจะทำอะไรก็ผิดด่าไปชะหมดคนเหมือนกัล เจ็บป่วยได้ ตายได้เหมือนกัลพวกเราไม่ใช่หุ่นยนต์ แต่อย่างว่าและครับ คนเป็นหัวหน้าดันตัวเองด้วยเงินก็ต้องใช้แต่ปากสั่งด่าพูดได้อย่างเดียว
เรามันเป็นแค่ช่างแลกเงินไปวันๆๆแต่ก็ต้องทนเพราะความจนคล้ำคอแต่พวกเราอิจฉาสาขาอื่นนะครับสาขาอื่นหัวหน้าไม่กดดันแบบนี้ในห้อง มีกาน้ำร้อนที่นั่งให้พนักงานแต่สาขาเราแม้แต่เข้าหน้าห้องก็ผิดแล้วครับมาทำงานตอนนี้สภาพร่างกายแย่ใจแย่มีคำว่าจนอยู่กับตังเลยต้องหอบสังขาตมาทำงานโดนด่าจนหัวสมอง มึนไปหมดแล้ว
ถามว่าทำไมถึงทนทำไมไม่หางานอื่น..คำตอบคือ งานหายากครับเรารักอาชีพช่างถนัดพวกนี้แต่เวรกรรมนะครับสาขานรกหังหน้านรกเลยต้องยอมทำใจ¥_¥