หลังจากหนังสือวางแผง คิดว่าน่าจะมีหลายๆคนอ่านจบแล้ว เลยอยากตั้งกระทู้พูดคุยกันค่ะ ไม่อยากไปสปอยคนอื่นเลยขอตั้งกระทู้แยกเลยนะคะ
ขอให้กระทู้นี้เป็นกระทู้สำหรับคนที่อ่านแล้วมาคุยความรู้สึกหลังอ่าน หรือคนที่ไม่สนใจที่จะได้รู้สปอยยันตอนจบเรื่องนะคะ ถ้ายังไม่อยากรู้เรื่องทั้งหมดขอให้ปิดกระทู้นี้ไปก่อนเน้อ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เริ่มละนะ สปอย์เต็มๆนะคะ!!
จขกท.ทราบเรื่องละครเวทีมาก่อน แต่เนื่องจากคิดว่าคงไม่ได้ไปดูอยู่ดีก็เลยไม่ได้สนใจจะดูแคสท์นักแสดงเท่าไหร่ จนรู้ว่าจะมีหนังสือก็เลยไม่ดูแคสท์ไปเลยจะได้ไม่ติดภาพ เพิ่งกลับมาดูภาพหลังอ่านจบนี่เองค่ะ ไม่รู้คนอื่นคิดเหมือนกันมั้ย แต่การแคสท์เฮอร์ไมโอนี่ผิวสีนี่ทำเราสตันท์ไปเหมือนกัน
จริงที่เจเคไม่เคยระบุผิวของเฮอร์ไมโอนี่ไว้ แต่ตอนคัดตัวนักแสดงภาคแรกป้าก็ดูด้วยมิใช่ฤา คิดว่านักแสดงก็คงเล่นดีสมกับที่ได้รับบทมา แต่เราคงยึดติดกับเวอร์ชั่นเอ็มม่าไปหน่อยนั่นเอง (ที่จริงเราคิดว่าเอ็มม่าสวยเกินบทไป 555) ระหว่างอ่านนักแสดงที่มีในภาคเดิมในหัวเราก็จะเป็นเซตตามหนังหมดเลย
อัลบัสทำให้เรานึกถึงตัวแฮร์รี่ในเล่มห้า ที่ตอนต้นที่อ่านเรารำคาญอาการฮอร์โมนพลุ่งพล่านเล็กๆ การแสดงเวลาช่วงปีหนึ่งถึงสามแบบตัดฉากฉึบฉับที่อัลบัสเข้าโรงเรียนทำให้เรารู้สึกเหมือนคนกำลังก้าวเข้าสู่ด้านมืด แต่ก็นะ...เด็กกำลังวัยรุ่น แถมยังเหมือนจะต่างกับลูกๆทุกคนที่ดูจะได้ดิบได้ดีตามรอยเท้าพ่อ ตั้งแต่เป็นเพื่อนสนิทกับสกอร์เปียส หมวกคัดสรรให้ไปอยู่สลิธีริน ขี่ไม้กวาดไม่เอาอ่าวเหมือนพ่อที่ดีดีกรีแชมป์เก่า ทำให้เราค่อนข้างเห็นใจเด็กคนนี้กว่าตอนที่เราไม่ค่อยชอบแฮร์รี่ในเล่มห้า การที่มีชื่อที่ตั้งตามคนที่แสนพิเศษทั้งสองคนก็อาจจะเป็นจุดที่ทำให้อัลบัสยิ่งรู้สึกเป็นแกะดำยิ่งขึ้นไปอีก เลยไม่แปลกที่ในจุดหนึ่ง จะเกิดอาการขบถ...เห็นว่าพ่อไม่ได้มีดีอย่างที่ใครว่า คนตั้งมากมายตายเพื่อเด็กชายผู้รอดชีวิต นำมาสู่เรื่องราววุ่นวายทั้งหมด
มีจุดที่เราขำมากตอนเด็กทั้งสองจะหนีจากรถไฟ แม่มดที่เข็นรถขายขนมนี่คือตัวละครลับที่แท้จริง ผ่านมากี่ภาคๆก็ไม่มีชื่อจนนางลืมชื่อตัวเองไปแล้ว แถมมีบอกด้วยว่าทั้งซีเรียสกับผองเพื่อน รวมถึงเฟร็ดกับจอร์จยังผ่านชั้นไม่ได้เลยย่ะ LOL ของจริง อัลบัสน่าจะถูกจารึกชื่อในตำนาน เด็กชายผู้ผ่าน Trolley witch แล้วรอด (ฮา)
จุดที่ชอบ .. เครื่องย้อนเวลาทำให้เราได้กลับไปเจอกับบรรยากาศในเล่มสี่ การแข่ง Triwizard Tournament การเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นในอดีตส่งผลให้ในอนาคตเปลี่ยน ในจุดที่อัลบัสไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้ เหลือเพียงสกอร์เปียสที่กลายเป็นตระกูลยิ่งใหญ่ เราเริ่มชอบสกอร์เปียสตั้งแต่ฉากเจอกันบนรถไฟ (เหมือนเป็นแฟนฟิคชั่นเบาๆว่าถ้าอดีตแฮร์รี่กับเดรโกเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ทั้งสองคน(หรือสี่คน)อาจจะเป็นเพื่อนรักกันเหมือนคู่อัลบัสก็ได้ -งานมโน เราคิดว่าตั้งแต่เด็กเดรโกชอบเฮอร์ไมนี่แหล่ะแต่ศักดิ์ศรีตระกูล Pure blood มันค้ำคอ 555)
เราเริ่มรักตัวละครสกอร์เปียสในความอ่อนโยน ความพยายามที่จะแก้ไขให้อดีตกลับมาเป็นเหมือนเดิม และเพราะสกอร์เปียสพาเราไปพบกับตัวละครที่รักที่สุดตัวหนึ่ง...ศาสตราจารย์สเนป
งานน้ำตาต้องมา ตอนที่สกอร์เปียสบอกว่าสเนปรักลิลลี่ บอกว่าแฮร์รี่รู้ว่าสเนปเป็นคนดี He said you were the bravest man he'd ever met. And that's why he named his son - my best friend - after you both. Albus Severus Potter. ยกนิ้วให้ค่ะลูกกกก ซึ้งงงงงงง
เพราะสกอร์เปียสดูตื่นเต้นที่ได้เจอสเนป สเนปรู้ทันว่าในอนาคตที่สกอร์เปียสพยายามเปลี่ยนนั้นเขาไม่ได้อยู่ที่นั่น แต่สเนปก็ยังยินดีจะช่วยให้ภารกิจนี้สำเร็จ โลกที่ไม่มี Dark lord ย่อมดีกว่าถึงแม้เขาจะต้องตาย เราแอบน้ำตารินอีกรอบตอนสเนปเสกผู้พิทักษ์...บอกว่าดีใจที่อัลบัสได้ใช้ชื่อเซเวอร์รัส สเนปที่มาให้หายคิดถึงไม่กี่หน้าก็จากไปอีกแล้ว ฮืออออออ
ตอนแก้ไขเรื่องได้แล้วเราก็แอบโล่งใจ แต่เอ๊ะ...หนังสือยังอีกครึ่งเล่ม เด็กสองคนนี่ยังป่วนไม่จบเหรอฟะ ไม่ค่ะ...นี่เพิ่งครึ่งเดียวของความซ่า ครึ่งหลังนี่เริ่มรู้สึกถึงตีนกาและรอยหยักบนหน้าผากของแฮร์รี่ แลแอบเอาใจช่วยให้เด็กๆหาวิธีส่งสารบอกพ่อให้ได้ อืม...เราว่าทั้งพ่อลูกนี่เป็นมนุษย์ที่มีโชคเหมือนกันนะ (เด็กมันก็ฉลาดด้วยแหล่ะ ฮ่าๆ) ส่วนของครึ่งหลังสิ่งที่เซอร์ไพรส์ไม่ใช่เรื่องเดลฟี่เป็นใครเพราะตงิดใจในตัวนางตั้งแต่ตอนแรกละ แต่เซอร์ไพรส์เรื่องนางเป็นลูกเบลลาทริกซ์.. จริงๆตั้งแต่โวลเดอร์มอร์มีลูกก็คงเหลือตัวละครหญิงไม่กี่ตัวให้เดาหรอกนะ แต่เบลลาทริกซ์!!!?
เราอินอีกรอบตอนเดรโก รอน เฮอร์ไมนี่ แฮร์รี่อยู่ทีมเดียวกันค่ะ นี่คือสิ่งที่อยากเห็นมาตลอด (ละครเวทีนี่เหมือนแฟนฟิคชั่นที่ได้ใจมากเลย ฮ่าๆ) และตอนที่แฮร์รี่ยืนมองพ่อกับแม่ตาย เราร้องไห้อีกรอบตอนที่แฮกริดมา หน้า 320... Well. Hello. Yeh must be Harry. โห...ฉากนี้ใครผ่านได้โดยไม่มีน้ำตานี่นับถืออ่ะ จุดนี้ emotional มาเต็ม การเป็นบทแบบละครเวทีไม่ทำให้อรรถรสของเราตรงนี้หายไปเลย รักนายอ่ะแฮกริด...แฮร์รี่น่าจะตั้งชื่อลูกตามนายซักคนนะ
หลังจากจุดพีค ก็ปิดท้ายเบาๆตามสไตล์แฮร์รี่ที่เราคุ้นเคย หลังเรื่องวุ่นวายขนาดนี้ ชั้นหวังว่านายสองคนคงจะผ่านปีสี่ถึงปีเจ็ดได้โดยไม่มีหนังสือออกมานะพวก...แต่อีกใจ ออกมาก็ดี ไม่มีแฮร์รี่แล้วเราก็คิดถึงโลกพ่อมดแม่มดน่าดูเลย
รวมคะแนนแล้ว อยู่ในระดับ ชอบนะ ถึงจะไม่ชอบเท่าแฮร์รี่ทั้งเจ็ดเล่ม แต่ก็สนุก ตรึงเราให้อ่านรวดเดียวจนจบได้ แถมการเล่าแบบบทละครเวทีก็ทำให้เห็นภาพไปอีกแบบ ถือว่าอ่านง่าย กระชับ แบบว่าเอาไปทำเป็นหนังต่อเลยได้นะเนี่ย
คนที่อ่านจบแล้วอยากเม้ามอยฉากไหนมาคุยกันค่ะ รอบตัวยังไม่มีใครอ่านนี่อัดอั้น อยากไปสครีมใส่ชาวบ้านว่าสเนปมาก็กลัวเค้าตบเอา
[Spoiled] Harry Potter and the Cursed Child อ่านจบแล้วมาคุยกัน
ขอให้กระทู้นี้เป็นกระทู้สำหรับคนที่อ่านแล้วมาคุยความรู้สึกหลังอ่าน หรือคนที่ไม่สนใจที่จะได้รู้สปอยยันตอนจบเรื่องนะคะ ถ้ายังไม่อยากรู้เรื่องทั้งหมดขอให้ปิดกระทู้นี้ไปก่อนเน้อ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เริ่มละนะ สปอย์เต็มๆนะคะ!!
จขกท.ทราบเรื่องละครเวทีมาก่อน แต่เนื่องจากคิดว่าคงไม่ได้ไปดูอยู่ดีก็เลยไม่ได้สนใจจะดูแคสท์นักแสดงเท่าไหร่ จนรู้ว่าจะมีหนังสือก็เลยไม่ดูแคสท์ไปเลยจะได้ไม่ติดภาพ เพิ่งกลับมาดูภาพหลังอ่านจบนี่เองค่ะ ไม่รู้คนอื่นคิดเหมือนกันมั้ย แต่การแคสท์เฮอร์ไมโอนี่ผิวสีนี่ทำเราสตันท์ไปเหมือนกัน
จริงที่เจเคไม่เคยระบุผิวของเฮอร์ไมโอนี่ไว้ แต่ตอนคัดตัวนักแสดงภาคแรกป้าก็ดูด้วยมิใช่ฤา คิดว่านักแสดงก็คงเล่นดีสมกับที่ได้รับบทมา แต่เราคงยึดติดกับเวอร์ชั่นเอ็มม่าไปหน่อยนั่นเอง (ที่จริงเราคิดว่าเอ็มม่าสวยเกินบทไป 555) ระหว่างอ่านนักแสดงที่มีในภาคเดิมในหัวเราก็จะเป็นเซตตามหนังหมดเลย
อัลบัสทำให้เรานึกถึงตัวแฮร์รี่ในเล่มห้า ที่ตอนต้นที่อ่านเรารำคาญอาการฮอร์โมนพลุ่งพล่านเล็กๆ การแสดงเวลาช่วงปีหนึ่งถึงสามแบบตัดฉากฉึบฉับที่อัลบัสเข้าโรงเรียนทำให้เรารู้สึกเหมือนคนกำลังก้าวเข้าสู่ด้านมืด แต่ก็นะ...เด็กกำลังวัยรุ่น แถมยังเหมือนจะต่างกับลูกๆทุกคนที่ดูจะได้ดิบได้ดีตามรอยเท้าพ่อ ตั้งแต่เป็นเพื่อนสนิทกับสกอร์เปียส หมวกคัดสรรให้ไปอยู่สลิธีริน ขี่ไม้กวาดไม่เอาอ่าวเหมือนพ่อที่ดีดีกรีแชมป์เก่า ทำให้เราค่อนข้างเห็นใจเด็กคนนี้กว่าตอนที่เราไม่ค่อยชอบแฮร์รี่ในเล่มห้า การที่มีชื่อที่ตั้งตามคนที่แสนพิเศษทั้งสองคนก็อาจจะเป็นจุดที่ทำให้อัลบัสยิ่งรู้สึกเป็นแกะดำยิ่งขึ้นไปอีก เลยไม่แปลกที่ในจุดหนึ่ง จะเกิดอาการขบถ...เห็นว่าพ่อไม่ได้มีดีอย่างที่ใครว่า คนตั้งมากมายตายเพื่อเด็กชายผู้รอดชีวิต นำมาสู่เรื่องราววุ่นวายทั้งหมด
มีจุดที่เราขำมากตอนเด็กทั้งสองจะหนีจากรถไฟ แม่มดที่เข็นรถขายขนมนี่คือตัวละครลับที่แท้จริง ผ่านมากี่ภาคๆก็ไม่มีชื่อจนนางลืมชื่อตัวเองไปแล้ว แถมมีบอกด้วยว่าทั้งซีเรียสกับผองเพื่อน รวมถึงเฟร็ดกับจอร์จยังผ่านชั้นไม่ได้เลยย่ะ LOL ของจริง อัลบัสน่าจะถูกจารึกชื่อในตำนาน เด็กชายผู้ผ่าน Trolley witch แล้วรอด (ฮา)
จุดที่ชอบ .. เครื่องย้อนเวลาทำให้เราได้กลับไปเจอกับบรรยากาศในเล่มสี่ การแข่ง Triwizard Tournament การเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นในอดีตส่งผลให้ในอนาคตเปลี่ยน ในจุดที่อัลบัสไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้ เหลือเพียงสกอร์เปียสที่กลายเป็นตระกูลยิ่งใหญ่ เราเริ่มชอบสกอร์เปียสตั้งแต่ฉากเจอกันบนรถไฟ (เหมือนเป็นแฟนฟิคชั่นเบาๆว่าถ้าอดีตแฮร์รี่กับเดรโกเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ทั้งสองคน(หรือสี่คน)อาจจะเป็นเพื่อนรักกันเหมือนคู่อัลบัสก็ได้ -งานมโน เราคิดว่าตั้งแต่เด็กเดรโกชอบเฮอร์ไมนี่แหล่ะแต่ศักดิ์ศรีตระกูล Pure blood มันค้ำคอ 555)
เราเริ่มรักตัวละครสกอร์เปียสในความอ่อนโยน ความพยายามที่จะแก้ไขให้อดีตกลับมาเป็นเหมือนเดิม และเพราะสกอร์เปียสพาเราไปพบกับตัวละครที่รักที่สุดตัวหนึ่ง...ศาสตราจารย์สเนป
งานน้ำตาต้องมา ตอนที่สกอร์เปียสบอกว่าสเนปรักลิลลี่ บอกว่าแฮร์รี่รู้ว่าสเนปเป็นคนดี He said you were the bravest man he'd ever met. And that's why he named his son - my best friend - after you both. Albus Severus Potter. ยกนิ้วให้ค่ะลูกกกก ซึ้งงงงงงง
เพราะสกอร์เปียสดูตื่นเต้นที่ได้เจอสเนป สเนปรู้ทันว่าในอนาคตที่สกอร์เปียสพยายามเปลี่ยนนั้นเขาไม่ได้อยู่ที่นั่น แต่สเนปก็ยังยินดีจะช่วยให้ภารกิจนี้สำเร็จ โลกที่ไม่มี Dark lord ย่อมดีกว่าถึงแม้เขาจะต้องตาย เราแอบน้ำตารินอีกรอบตอนสเนปเสกผู้พิทักษ์...บอกว่าดีใจที่อัลบัสได้ใช้ชื่อเซเวอร์รัส สเนปที่มาให้หายคิดถึงไม่กี่หน้าก็จากไปอีกแล้ว ฮืออออออ
ตอนแก้ไขเรื่องได้แล้วเราก็แอบโล่งใจ แต่เอ๊ะ...หนังสือยังอีกครึ่งเล่ม เด็กสองคนนี่ยังป่วนไม่จบเหรอฟะ ไม่ค่ะ...นี่เพิ่งครึ่งเดียวของความซ่า ครึ่งหลังนี่เริ่มรู้สึกถึงตีนกาและรอยหยักบนหน้าผากของแฮร์รี่ แลแอบเอาใจช่วยให้เด็กๆหาวิธีส่งสารบอกพ่อให้ได้ อืม...เราว่าทั้งพ่อลูกนี่เป็นมนุษย์ที่มีโชคเหมือนกันนะ (เด็กมันก็ฉลาดด้วยแหล่ะ ฮ่าๆ) ส่วนของครึ่งหลังสิ่งที่เซอร์ไพรส์ไม่ใช่เรื่องเดลฟี่เป็นใครเพราะตงิดใจในตัวนางตั้งแต่ตอนแรกละ แต่เซอร์ไพรส์เรื่องนางเป็นลูกเบลลาทริกซ์.. จริงๆตั้งแต่โวลเดอร์มอร์มีลูกก็คงเหลือตัวละครหญิงไม่กี่ตัวให้เดาหรอกนะ แต่เบลลาทริกซ์!!!?
เราอินอีกรอบตอนเดรโก รอน เฮอร์ไมนี่ แฮร์รี่อยู่ทีมเดียวกันค่ะ นี่คือสิ่งที่อยากเห็นมาตลอด (ละครเวทีนี่เหมือนแฟนฟิคชั่นที่ได้ใจมากเลย ฮ่าๆ) และตอนที่แฮร์รี่ยืนมองพ่อกับแม่ตาย เราร้องไห้อีกรอบตอนที่แฮกริดมา หน้า 320... Well. Hello. Yeh must be Harry. โห...ฉากนี้ใครผ่านได้โดยไม่มีน้ำตานี่นับถืออ่ะ จุดนี้ emotional มาเต็ม การเป็นบทแบบละครเวทีไม่ทำให้อรรถรสของเราตรงนี้หายไปเลย รักนายอ่ะแฮกริด...แฮร์รี่น่าจะตั้งชื่อลูกตามนายซักคนนะ
หลังจากจุดพีค ก็ปิดท้ายเบาๆตามสไตล์แฮร์รี่ที่เราคุ้นเคย หลังเรื่องวุ่นวายขนาดนี้ ชั้นหวังว่านายสองคนคงจะผ่านปีสี่ถึงปีเจ็ดได้โดยไม่มีหนังสือออกมานะพวก...แต่อีกใจ ออกมาก็ดี ไม่มีแฮร์รี่แล้วเราก็คิดถึงโลกพ่อมดแม่มดน่าดูเลย
รวมคะแนนแล้ว อยู่ในระดับ ชอบนะ ถึงจะไม่ชอบเท่าแฮร์รี่ทั้งเจ็ดเล่ม แต่ก็สนุก ตรึงเราให้อ่านรวดเดียวจนจบได้ แถมการเล่าแบบบทละครเวทีก็ทำให้เห็นภาพไปอีกแบบ ถือว่าอ่านง่าย กระชับ แบบว่าเอาไปทำเป็นหนังต่อเลยได้นะเนี่ย
คนที่อ่านจบแล้วอยากเม้ามอยฉากไหนมาคุยกันค่ะ รอบตัวยังไม่มีใครอ่านนี่อัดอั้น อยากไปสครีมใส่ชาวบ้านว่าสเนปมาก็กลัวเค้าตบเอา