เราก็เด็กมัธยมธรรมดานี้แหละเรามาอยู่กับพ่อตอนม.1 ตอนนี้ก็ม.4 แล้วตอนเราเข้ามาใหม่ๆทุกคนในบ้านดีกับเรามากอยากได้อะไรให้หมด เรามีความสุขมาก มันดีๆมากๆเลย พออยู่ไปได้2-3ปี ไม่มีใครสนใจเราเลย ทั้งที่เราทำทุกอย่างให้ใช้อะไรเราทำหมด มือจนด้านหมดอ้ะ แต่เรากับโดนด่าโดนว่า โดนดูถูก ตลอดทั้งๆที่เราไม่ได้ทำอะไรให้ เหมือนเขาอยากให้เราออกจากบ้านนี้เลย แล้วก้มีอากับย่าคอยยุให้คนในบ้านเกลียดเรา เรามีพ่อ พ่อเราก็ไม่สนใจเราเลย แกกินแต่เหล้า ไม่ห่วงเราว่าเราจะกินอะไรบางวันก็ได้อดอาหารกินแต่น้ำ พ่อไม่เคยให้อะไรเราเลยสักอย่าง เราท้อแท้มาก ทั้งๆที่เราตั้งใจเรียนหนังสือ จากที่ได้ที่20 เราตั้งใจให้แกภูมิใจในตัวเราจนได้ที่1 เราทุ่มเทมากคอยอ่านหนังสื่อมาก เราอยู่แต่บ้านเป็นเด็กดีสารเสพติดไม่คิดเเตะ เราเหนื่อยเราไม่รู้จะเรียนจบไหม คนในบ้านก้ไม่เข้าใจเรา ไม่มีใครเข้าใจเรา ไม่มีใครพูดกับเราเลย ไม่มีใครห่วงเราสักคน  เราท้อมาก .......  กับชีวิตนี้  เราหมกกำลังใจจริงๆ

.................................................. เราไม่รู้จะทำไงต่อไปดี คิดไม่ออกเลย หนักหัวไปหมด ...............