เราไม่เคยคิดว่าเราจะรู้สึกกับคนๆนึงได้มากขนาดนี้
ทั้งๆที่ตอนแรก  เราคิดว่ามันไม่ใช่มาโดนตลอด อาจจะเป็นเราเพิ่งคุยกัน
วันนี้เราแน่ใจแล้วว่าเรารู้สึกยังไง แต่เราไม่มีโอกาสได้บอกเธออีกแล้ว

ถ้าวันนั้นเราบอกไปว่าเรารู้สึกยังไง วันนี้เราคงไม่ต้องมานั่งเสียใจแบบนี้
เราผิดเองที่เราไม่บอกว่าเรารู้สึกยังไงกับเธอ จนมันทำให้เธอไม่มั่นใจในตัวเรา

ที่เธอเคยบอกว่าเหมือนเราปิดตัวเอง มันทำให้เธอให้เข้าไม่ถึง
เราก็รู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน เรามีกำแพงของเรามาตลอด เราสร้างกำแพงขึ้นมาเอง
เรากลัวความรัก กลัวการบอกเลิก กลัวการหายไปของใครสักคน

เราชอบเธอนะ ขอโทษที่เราไม่ได้แสดงความชัดเจนออกมา
ขอโทษที่เราไม่พูดว่าวันนั้นเรารู้สึกกับเธอยังไง
เราเป็นคนแสดงออกไม่เก่ง และเรากลัวว่าถ้าเราบอกไปว่าเราชอบเธอ แล้วถ้าเกิดเธอไม่ได้คิดอะไรกับเรา
เธอจะอึดอัด และวันนึงเธออาจจะหายไป  เราไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้น
มันเลยดูเหมือนเรามีกำแพง ทั้งๆที่ความจริงเราไม่ต้องการให้มันเป็นแบบนั้น

เคยบอกกับตัวเองเสมอ ว่าจะไม่ตกหลุมรักใครง่ายๆ
แต่กับเธอมันตกหลุมรักแล้วหาทางขึ้นไม่ได้
ไม่ได้จะเรียกร้องอะไรทั้งนั้น หัวใจเราเรารักษามันเอง
รู้อยู่แล้วว่าสู้ใครไม่ได้ แต่มันก็เป็นความหวังของเรา

กลับมาเป็นแชทแรกเวลาที่เราตื่นและเวลาที่เรานอน
คิดถึงเธอมากนะ แต่เราทำอะไรไม่ได้เลยจริงๆ
มันเหมือนโดนบอกเลิกทั้งๆที่ยังไม่ได้คบกัน
แปลกดีเนอะ คนเคยคุยกันแต่วันนี้กลับเหมือนไม่รู้จักกัน
นี่เลิกคุยกันเพราะอะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน
รู้แค่ว่าตอนนี้เราคงไม่ได้กลับไปคุยกันเหมือนเดิมอีกแล้ว
แต่ก็ช่างเถอะ เราโอเคเราไม่เป็นไร
มันก็ถูกแล้วที่เธอเลือกที่จะทำตามหัวใจตัวเอง
ขอโทษนะที่คิดไปเอง ขอบคุณนะที่เข้ามาในช่วงเวลาสั้นๆ

ถ้าวันนึงที่ห้ามความรู้สึกตัวเองได้
เราคงจะเลิกเพ้อถึงเธอเองแหละ

ทำใจไว้ตลอดแหละ ว่าวันไหนที่เธอจะหายไป
''
ทั้งที่ในใจมันอยากให้เธออยู่
แต่ถ้าวันนึงที่ใจเธอไม่อยากอยู่
เราคงต้องปล่อยให้เธอเดินหายไป ....

" เ ร า ช อ บ เ ธ อ น ะ "