ตามหัวข้อเลยครับ คือตอนนี้ผมเรียนอยู่ชั้น ม.6 กลุ้มใจเพราะรู้สึกว่าเหมือนเพื่อนจะไม่คบ
นิสัยโดยส่วนตัวเป็น คนสนุก ร็จักเล่นรู้จักเรียนแบ่งเวลาได้ เล่นก็เล่น เรียนก็เรียน เเละมีนิสัยชอบคิดมากเเละน้อยใจเป็นพื้นฐานอยู่เเล้ว
เเต่ต้องบอกไว้ข้างต้นว่าอดีตที่ผ่านมามันทำให้ผมกลายเป็นคนมีปมเพราะว่า ย้อนกลับไป สมัยเรียน ม.ต้น ผมเป็นคนไม่สู้คนครับ ชอบโดนคนอื่นรังเเกจนตัวเองกลายเป็นคนเก็บตัวไม่กล้าสุงสิงใคร เพราะรู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอเกินไปที่จะทนมันได้โดนเเกล้งจนชนิดที่ว่า ยังอายผญ. เลย ผมเป็นคนไม่ค่อยมีเพื่อนอยู่เเล้วครับ จนช่วงม.3 อยากมาอยู่กะกลุ่มเพื่อนกลุ่มนึงครับ เพราะ รร. ผมเด็กผู้ชายน้อย เเล้วเหมือนยิ่งเคาระห์ซ้ำกรรมซัด ผมยิ่งโดนเเกล้งเข้าไปใหญ่หนักกว่าเดิมชนิดที่ว่าอยากย้าย รร. เลย เเกล้งแบบไม่ได้หยอกอะครับ เช่น รุมกระทืบ มั้ง อะไรมั้ง จนแบบเก็บไปร้องไห้คนเดียวก็มี
พวกครูก็ไม่ชอบผมครับเพราะผมเรียนไม่เก่ง เรียนติดศูนย์ เยอะที่สุด
(เเต่ผมก็ไม่ได้เป็นคนเกเรน่ะครับ มาเรียนทุกครั้งไม่เคยโดดไปไหนกะใครเพื่อนไม่ค่อยมีเพื่อนคบ)
เพราะตอนนั้ผมเป็นคนที่มองโลกในเเง่ดีมาโดยตลอดถ้าภาษาสมัยนี้ก็(โลกสวยอ่ะครับ)ในความคิดผมตอนนั้นที่ผมสอบวิชานั้นวิชานี้ไม่ได้ก็เพราะผมไม่ได้ลอกครับ คือไม่มีการทุตจริตเเต่อย่างไรเลยไม่เหมือนพวกที่ ลอกข้อสอบกันจนว่าเล่นทั้งที่ผมก็เห็นเป็นเรื่องปรกติ เเต่ คุณครูก็ชื่นชอบพวกที่ลอกข้อสอบเพราะเขาไม่รู้คิดว่าเรียนเก่ง
จนพวกนั้นหัวเราะด้วยความซะใจเวลาที่โดนครูประจานในห้องว่าเรียนไม่เก่งอย่างงี้ไม่ต้องเรียนให้เปลืองตังดีมั้ย
ผมกลายเป็นตัวตลกของห้องเลยครับในตอนนั้น ทั้งเรียนไม่เก่งโดน อ่อนอ โดนเขาเเกล้ง มั้ง
จนมาถึงตอนที่ผมเรียน ม.ปลายเรียนสายศิลป์สังคม ครับ เพราะเรียนง่าย ไม่ยาก เเละอีกอย่างชอบ วาดๆเขียนอยู๋เเล้วครับเรียนจบนี้ว่าจะไป เรียนคณะ พวก นิเทศ จิตกรรมประมานนี้
พอมาเรียนที่ รร. ใหม่ตอน ม.ปลาย ผมก็กลับมาทบทวนเรื่องราวต่างที่ผ่านมาวาเราควร ปรับตัวใหม่เพราะเรามาอยู่ในที่ใหม่ไม่มีใครรู้ว่าอดีเราเป็นอย่างไร เเละด้วยเหตุนี้เอง มันทำให้ผมสนุกจนคิดว่าตัวเองไร้สาระเกินไปเเล้ว เพราะ ตอนอยู่ที่เก่า ก็เก็บตัวๆ เเต่พอมาเรียนที่ใหม่ผมก็กลายเป็นคนที่สุกเกินไปไร้สาระ แบบสุดๆ ไม่รู้เหมือนกันที่ทำตัวแบบนี้เนื่องจากเด็บกดมาจากที่เก่ารึเปล่า จนเพื่อนที่ รร.ใหม่น่าจะเริ่มลำคาญ ผมเเล้ว
พอมาสักระยะนึงผมก็เริ่มด้วยเเซวโดนหยอกล้อ จากเพื่อน แบบผมเหมือนทำตัวตลกด้วยมั้งเลยทำให้เพื่อนอยากเเกล้งอยากหยอกล้อ ตอนเเรกที่โดนเเกล้งก็ไม่ได้คิดอะไร เพราะถือว่าขำๆ ไป เเต่ พอนานๆ จากวันนั้นจนถึงวันนี้ผมก็กลายเป็นตัวโจ๊กของเพื่อนไปเเล้วครับ ก็กลายกันจนบางทีผมก็เก็บมาน้อยใจเหมือนกัน เป็นเพราะผมเป็นคนตลกจนน่าเเกล้งรึเปล่า (เเต่ถ้าเปรียบเทียบกับ เพื่อน รร. เก่าที่เเกล้ง กับ เพื่อน รร. ใหม่เเกล้งไม่เหมือนกันน่ะ ที่ รร.เก่า เราโดนเเกล้งแบบ ไม่มีทางสู้เเต่ที่ใหม่นี้พวกมันเเกล้งผทก็จริงเเต่ผมก็เเกล้งพวกมันกลับได้เหมือนกันถือว่าสนุกๆกันไปเเต่ส่วนใหญ่ผมจะโดยเเกล้งซะมากกว่า) เเละก็มาหัวข้อในกระทู้นี้บางทีผมก็มน้อยใจพวกมันเหมือนกันน่ะ ว่าเวลาเเกล้งเนี้ย บางทีกูก็อยากอยู่คนเดียวประมานนี้ เเต่ก็โดนเเกล้ง แล้วเหมือนกับว่าผมเป็นคนขี้งอน ขี้น้อยใจเป็นพื้นฐานอยู่เเล้ว บางทีเหมือนกับพวกมันไม่อยากยุ่งกับผมก็มีน่ะ แบบเพราะรู้ว่าผมเป็นคนขี้งอนด้วยมั้ง พอเวลาอาการงอนผมออก มันก็เลิกเเกล้ง
อย่างเช่นวันนี้ พวกมันไปกินหมูกระทะกันเกือบทั้งกลุ่มน่ะเเต่ไม่มีใครมาชวนผมไปซักคนเลย เเต่ก็มีหลายปัจจัยครับ
1.ผมเป็นคนทำงานช่วยที่บ้านอยู่เเล้วเวลาไปไหนไปเที่ยวพวกมันก็ชวนน่ะ เเต่ผมก็บอกเตุผลไปว่าช่วยที่บ้าน
หรือนี้เป็นเหตุผลรึเปล่า ว่าถ้าชวนผมผมก็จะบอกแบบนี้ เพราะส่วนใหญ่มันก็จะพดว่า ห๊ะ ไม่ว่างอีกเเล้วหรอ
2. ผมเป็นคนไม่มีรถครับ คือ เพื่อนๆส่วนใหญ่ อยู่กันเเถบๆ นึงผมเหมือนเป็นคนนบ้านไกลด้วยล่ะ
ไปไหนมา ไหนก็ลำบาก
เนี้ยล่ะครับ จนทำให้ผมคิดมากรึเปล่าว่าเหมือนเพื่อนไม่อยากคบผม หรือผมเป็นคนเ็ตัวด้วยเพราะโดนเเกล้งจนเป็นปม เเล้วก็อีกอย่างเวลาผมโดนเเกล้งบางอารมณ์ผมก็กลับมานั่งนึกย้อนอดีตจนทำให้ตัวเองคิดว่าบางครั้งที่เราโดนเเกล้งนั้น เราจะกลายเป็นเราที่อ่อนแอในอดีตอีกครั้ง
ปล.เเต่ยอมรับเหมือนกันครับว่าเพื่อนกลุ่มนี้เวลาลำบากก็พร้อมที่จะช่วยเหลือผมเสมอ
คนที่มาอ่านกระทู้ผมก็อาจจะคิดว่าผมไร้สาระน่ะครับ เเต่ผมป็นคนแบบนี้ เเก้ยังไงก็เเก้ไม่หายสักที ผมควรทำไงต่อไปดีครับ
เป็นคนขี้งอนขี้น้อยใจเพื่อน ไม่ชอบอะไรที่ทำร้ายจิตใจเพราะอดีตที่ผ่านมามันทำให้ผมกลายเป็นคนมีปมครับ(ควรเเก้ยังไงดี)
นิสัยโดยส่วนตัวเป็น คนสนุก ร็จักเล่นรู้จักเรียนแบ่งเวลาได้ เล่นก็เล่น เรียนก็เรียน เเละมีนิสัยชอบคิดมากเเละน้อยใจเป็นพื้นฐานอยู่เเล้ว
เเต่ต้องบอกไว้ข้างต้นว่าอดีตที่ผ่านมามันทำให้ผมกลายเป็นคนมีปมเพราะว่า ย้อนกลับไป สมัยเรียน ม.ต้น ผมเป็นคนไม่สู้คนครับ ชอบโดนคนอื่นรังเเกจนตัวเองกลายเป็นคนเก็บตัวไม่กล้าสุงสิงใคร เพราะรู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอเกินไปที่จะทนมันได้โดนเเกล้งจนชนิดที่ว่า ยังอายผญ. เลย ผมเป็นคนไม่ค่อยมีเพื่อนอยู่เเล้วครับ จนช่วงม.3 อยากมาอยู่กะกลุ่มเพื่อนกลุ่มนึงครับ เพราะ รร. ผมเด็กผู้ชายน้อย เเล้วเหมือนยิ่งเคาระห์ซ้ำกรรมซัด ผมยิ่งโดนเเกล้งเข้าไปใหญ่หนักกว่าเดิมชนิดที่ว่าอยากย้าย รร. เลย เเกล้งแบบไม่ได้หยอกอะครับ เช่น รุมกระทืบ มั้ง อะไรมั้ง จนแบบเก็บไปร้องไห้คนเดียวก็มี
พวกครูก็ไม่ชอบผมครับเพราะผมเรียนไม่เก่ง เรียนติดศูนย์ เยอะที่สุด
(เเต่ผมก็ไม่ได้เป็นคนเกเรน่ะครับ มาเรียนทุกครั้งไม่เคยโดดไปไหนกะใครเพื่อนไม่ค่อยมีเพื่อนคบ)
เพราะตอนนั้ผมเป็นคนที่มองโลกในเเง่ดีมาโดยตลอดถ้าภาษาสมัยนี้ก็(โลกสวยอ่ะครับ)ในความคิดผมตอนนั้นที่ผมสอบวิชานั้นวิชานี้ไม่ได้ก็เพราะผมไม่ได้ลอกครับ คือไม่มีการทุตจริตเเต่อย่างไรเลยไม่เหมือนพวกที่ ลอกข้อสอบกันจนว่าเล่นทั้งที่ผมก็เห็นเป็นเรื่องปรกติ เเต่ คุณครูก็ชื่นชอบพวกที่ลอกข้อสอบเพราะเขาไม่รู้คิดว่าเรียนเก่ง
จนพวกนั้นหัวเราะด้วยความซะใจเวลาที่โดนครูประจานในห้องว่าเรียนไม่เก่งอย่างงี้ไม่ต้องเรียนให้เปลืองตังดีมั้ย
ผมกลายเป็นตัวตลกของห้องเลยครับในตอนนั้น ทั้งเรียนไม่เก่งโดน อ่อนอ โดนเขาเเกล้ง มั้ง
จนมาถึงตอนที่ผมเรียน ม.ปลายเรียนสายศิลป์สังคม ครับ เพราะเรียนง่าย ไม่ยาก เเละอีกอย่างชอบ วาดๆเขียนอยู๋เเล้วครับเรียนจบนี้ว่าจะไป เรียนคณะ พวก นิเทศ จิตกรรมประมานนี้
พอมาเรียนที่ รร. ใหม่ตอน ม.ปลาย ผมก็กลับมาทบทวนเรื่องราวต่างที่ผ่านมาวาเราควร ปรับตัวใหม่เพราะเรามาอยู่ในที่ใหม่ไม่มีใครรู้ว่าอดีเราเป็นอย่างไร เเละด้วยเหตุนี้เอง มันทำให้ผมสนุกจนคิดว่าตัวเองไร้สาระเกินไปเเล้ว เพราะ ตอนอยู่ที่เก่า ก็เก็บตัวๆ เเต่พอมาเรียนที่ใหม่ผมก็กลายเป็นคนที่สุกเกินไปไร้สาระ แบบสุดๆ ไม่รู้เหมือนกันที่ทำตัวแบบนี้เนื่องจากเด็บกดมาจากที่เก่ารึเปล่า จนเพื่อนที่ รร.ใหม่น่าจะเริ่มลำคาญ ผมเเล้ว
พอมาสักระยะนึงผมก็เริ่มด้วยเเซวโดนหยอกล้อ จากเพื่อน แบบผมเหมือนทำตัวตลกด้วยมั้งเลยทำให้เพื่อนอยากเเกล้งอยากหยอกล้อ ตอนเเรกที่โดนเเกล้งก็ไม่ได้คิดอะไร เพราะถือว่าขำๆ ไป เเต่ พอนานๆ จากวันนั้นจนถึงวันนี้ผมก็กลายเป็นตัวโจ๊กของเพื่อนไปเเล้วครับ ก็กลายกันจนบางทีผมก็เก็บมาน้อยใจเหมือนกัน เป็นเพราะผมเป็นคนตลกจนน่าเเกล้งรึเปล่า (เเต่ถ้าเปรียบเทียบกับ เพื่อน รร. เก่าที่เเกล้ง กับ เพื่อน รร. ใหม่เเกล้งไม่เหมือนกันน่ะ ที่ รร.เก่า เราโดนเเกล้งแบบ ไม่มีทางสู้เเต่ที่ใหม่นี้พวกมันเเกล้งผทก็จริงเเต่ผมก็เเกล้งพวกมันกลับได้เหมือนกันถือว่าสนุกๆกันไปเเต่ส่วนใหญ่ผมจะโดยเเกล้งซะมากกว่า) เเละก็มาหัวข้อในกระทู้นี้บางทีผมก็มน้อยใจพวกมันเหมือนกันน่ะ ว่าเวลาเเกล้งเนี้ย บางทีกูก็อยากอยู่คนเดียวประมานนี้ เเต่ก็โดนเเกล้ง แล้วเหมือนกับว่าผมเป็นคนขี้งอน ขี้น้อยใจเป็นพื้นฐานอยู่เเล้ว บางทีเหมือนกับพวกมันไม่อยากยุ่งกับผมก็มีน่ะ แบบเพราะรู้ว่าผมเป็นคนขี้งอนด้วยมั้ง พอเวลาอาการงอนผมออก มันก็เลิกเเกล้ง
อย่างเช่นวันนี้ พวกมันไปกินหมูกระทะกันเกือบทั้งกลุ่มน่ะเเต่ไม่มีใครมาชวนผมไปซักคนเลย เเต่ก็มีหลายปัจจัยครับ
1.ผมเป็นคนทำงานช่วยที่บ้านอยู่เเล้วเวลาไปไหนไปเที่ยวพวกมันก็ชวนน่ะ เเต่ผมก็บอกเตุผลไปว่าช่วยที่บ้าน
หรือนี้เป็นเหตุผลรึเปล่า ว่าถ้าชวนผมผมก็จะบอกแบบนี้ เพราะส่วนใหญ่มันก็จะพดว่า ห๊ะ ไม่ว่างอีกเเล้วหรอ
2. ผมเป็นคนไม่มีรถครับ คือ เพื่อนๆส่วนใหญ่ อยู่กันเเถบๆ นึงผมเหมือนเป็นคนนบ้านไกลด้วยล่ะ
ไปไหนมา ไหนก็ลำบาก
เนี้ยล่ะครับ จนทำให้ผมคิดมากรึเปล่าว่าเหมือนเพื่อนไม่อยากคบผม หรือผมเป็นคนเ็ตัวด้วยเพราะโดนเเกล้งจนเป็นปม เเล้วก็อีกอย่างเวลาผมโดนเเกล้งบางอารมณ์ผมก็กลับมานั่งนึกย้อนอดีตจนทำให้ตัวเองคิดว่าบางครั้งที่เราโดนเเกล้งนั้น เราจะกลายเป็นเราที่อ่อนแอในอดีตอีกครั้ง
ปล.เเต่ยอมรับเหมือนกันครับว่าเพื่อนกลุ่มนี้เวลาลำบากก็พร้อมที่จะช่วยเหลือผมเสมอ
คนที่มาอ่านกระทู้ผมก็อาจจะคิดว่าผมไร้สาระน่ะครับ เเต่ผมป็นคนแบบนี้ เเก้ยังไงก็เเก้ไม่หายสักที ผมควรทำไงต่อไปดีครับ