สวัสดีนะ เราจะมาเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟัง...คือเราอ่าเข้ากลุ่มไลน์คณะ แน่นอนว่าเราเป็นคนทำไลน์กลุ่มให้รำคาญในช่วงแรก แต่ตอนนี้เราก็ทำหน้าที่แบบหากำหนดการ นักศึกษา และพวกลิงค์ต่างๆสำหรับเพื่อนๆปีหนึ่ง คือเราก็มีอาจารย์คณะปรึกษาตลอดแหละ เราอยู่คณะพยาบาลนะ แล้วทีนี้เรื่องมันเกิดขึ้นจาก ช่วงนี้คือกิจกรรมตรวจทันตกรรมแรกเข้าของมหาวิทยาลัย เราก็ต้องไปโรงพยาบาลที่เป็นของคณะ
     จะหาว่าเราคิดมากก็ได้นะ เพราะเพื่อนที่คอยปรึกษาพวกกำหนดการหรือปัญหาต่างๆอ่า ส่วนนึงไม่ทักทายเราเลย แทบจะเดินชนด้วยซ้ำ บางทีแบบหันมามองแบบนินทาเรา เราก็คิดว่า เฮ้ย..เราทำผิดอะไร ไม่ทักทายว่าแย่แล้วอ่า รวมถึงเมทเราด้วยอ่าแบบเมินไปเลย แล้วแบบช่วงจะเปิดเทอมไลน์ก็เงียบเพราะทุกคนไม่มีกำหนดการจะทำอะไรแล้วไง สั้นๆหมดหน้าที่เราแล้ว
     ประเด็นที่เรานอยคือ ในเมื่อไม่มีอะไรให้ปรึกษาแล้ว คุยกันปกติ ไม่ได้เลยหรือ ทำไมต้องเมิน แต่ก็มีเพื่อนบางคนอยากคุยกับเราอยู่ถึงจะส่วนน้อย แต่คือวันนั้นเราเครียดปวดหัวทั้งวันเลย ไปตรวจฟันเสร็จโดนพยาบาลด่าอีก โอ้ยตายๆ พอเราจะกลับบ้าน เราก็นั่งเรือข้ามฟากไป เจอเพื่อนทักทายบ้าง แล้วก็รีบหารถเมล์กลับบ้าน คือจะร้องไห้ให้ได้เลยอ่า ซักพักคุยกับแม่ที่ให้มาประชุมผู้ปกครอง แม่ก็ส่งมาว่าไปไหว เพื่อลูกแม่ทำได้ทุกอย่าง มันผิดกันเลยอ่า ราต้องมานั่งเสียใจกับเพื่อนห่วยๆ เราแทบจะห้องดังๆบนรถเมล์เลยอ่า เจอข้อความแม่เข้าไป แต่วันนี้เราก็ยังไม่หยุดร้องเลย
     ที่เจ็บกว่าเรารับอะไรไม่ได้เลยเวลาเห็นคนที่คุยๆกับเรา เขาไปเที่ยวต่อ เขาไปมีความสุขกันโดยไม่มีเรา เราโดนเททิ้งไว้แบบไม่ได้ยื้อ

เราไม่รู้นะว่าคนที่อ่านกระทู้เจอแบบเราไหม แต่เราคงอ่อนแอเกินไป ถึงต้องมาบ่นในนี้เราไม่มีทางออกเลย

เราอยากรู้ว่าเพื่อคนไหนเป็นแบบเราบ้างมาแชร์วิธีอยู่เรียนทั้ง4ปีแบบมีความสุขหน่อยสิ เรากลัวเราจะเรียนพยาบาลไม่จบ...หรือวิธีให้เลิกคิดก็ได้ ปล.เราลองโพสในเด็กดีแล้วล่ะ