สวัสดีค่ะ
คือเราเคยตั้งกระทู้เกี่ยวกับปัญหาชีวิตมาครั้งนึง และตอนนี้เราก็ยังมีปัญหาชีวิตแบบเดิม อาจจะเพิ่มขึ้นด้วยซ้ำ เมื่อก่อนเราเคยมีความสุขมากกว่านี่แต่ทุกวันนี้เรารู้สึกว่าเราไม่มีความสุขเลย ทุกวันตื่นมาต้องเจอกับยายที่ป่วยเป็นอัมพฤกและจัดอาหารเช้าให้แกทุกวัน เราต้องออกไปช่วยแม่ของของทุกเช้า เสร็จก็ต้องไปซื้อกับข้าวมาทำอาหารเที่ยงวันไหนขี้เกียจหน่อยก็ซื้อแกง และทำนู้นี้นั่นให้แม่กัยพ่อไปขายของอีกที่นึงอีก. และเราก็อยู่บ้านทั้งวันเฝ้ายายเพราะที่บ้านไม่มีใคร ชีวิตก็วนเวียนอยู่แบบนี้แหละ บางทีเราก็คิดอยากหนีไปไกลๆ รู้สึกเบื่อกับชีวิต รู้สึกว่าสิ่งที่ทำอยู่มันไม่มีความสุขเลย แต่เราทำไม่ได้ถ้าเราไม่ช่วยพ่อแม่เขาสองคนคงเหนื่อยมากแน่ๆ และเวลามีปัญหาอะไีในครอบครัวทุกเรื่องฉันเหมือนโถนรับอารมเลย รู้ทุกอย่างของปัญหา รู้ทุกความู้สึกของทุกคน ทุกคนในบ้านมีอะไรก็จะมาพูดให้ฟังมีแต่เรื่องเครียดๆ
ตอนนี้เราสงสัยว่าเราเป็นโรคซึมเศร้ารึป่าว?
เริ่มจากปีก่อนที่ปัญหาเข้ามามากๆ จากที่เราเป็นคนร่าเริง ก็กลายเป็นเหมือนคนเสแสร้งร่าเริง ยิ้มเหมือนคนยังไงนะเหรอคือไม่ได้อยากยิ้มแต่ยิ้มเพราะไม่อยากให้คนข้างๆรู้ว่าเราทุกข์ แอบร้องไห้คนเดียวบ่อยๆ คิดแต่เรื่องร้ายๆ พักหลังขี้หลงขี้ลืม โกธรง่ายใครพูดไม่เข้าหูหน่อยก็โกธรทั้งๆบางทีแค่เรื่องเล็กๆ อยากอยู่คนเดียวบ้าง อยากไปอยู่ไกลๆบ้านบ้าง อยากหนีปัญหาที่มีอยู่ รู้สึกนอนดึกนอนไม่ค่อยหลับแต่ตื่นเร็ว รู้สึกว่าไม่ค่อยมีเพื่อนเหมือนตัวคนเดียว บางครั้งก็เบื่อขึ่นมาเฉย #บางคนอาจคิดว่าดราจะเครียดอะไรหนักหนากับปัญหาแค่นี้ที่จริงมันมีอีกหลายปัญหาล้านแปดมากที่ไม่อยากเล่า  อยากจะมีสักคนที่เราปรึกษาอะไรได้บ้างมีเพื่อนแต่ไม่อยากให้เืพื่อนมารับฟังปัญหาเราแล้วพลอยเครียดไปด้วยอยากไปปรึกษาหมอแต่ไม่กล้ากลัวคนที่บ้านรู้แล้วเราจะเป็นปัญหาเพิ่มของเขาอีก  
( หากใครได้อ่านและแนะนำทางออกดีๆหรือให้คำปรึกษาเราก็ขอขอบคุณน่ะ คงเป็นพื้นที่เดียวจริงๆที่เราได้เขียนความรู้สึกนี้ลงมาบ้าง ขอขอบค่ะ ) 🙏😢