สวัสดีค่ะ เพื่อน ๆชาวพันทิป นี่เป็นกระทู้แรกค่ะ ผิดพลาดอะไรขออภัยไว้ ณ ที่นี้ .. (เหมือนเขียนคำนำรายงานสมัยเรียน ม.ปลาย)
เอาล่ะ เริ่ม !! ขอแทนตัวเองว่ามิ้งนะคะ  มิ้งอายุ 23 ปีค่ะ เรียนจบมีงานทำ เป็นงานเล็ก ๆ ทำแล้วแฮปปี้ค่ะ แต่เงินเดือนน้อยไม่ค่อยพอใช้
พ่อแม่ของมิ้งเลิกกันตั้งแต่มิ้งเด็ก ๆ มิ้งอยู่กับพ่อมาตลอด ตั้งแต่เล็กจนโตพูดได้เต็มปากเต็มคำเลยค่ะ ว่ามิ้งโตมาในโลกที่มีแต่ทุ่งลาเวนเดอร์ และม้ายูนิคอร์น
พ่อไม่เคยทำร้ายมิ้งเลย ตีสักทียังไม่เคย ยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม เพื่อนมิ้งทุกคนจะต้องผ่านการสแกนจากพ่อค่ะ  มิ้งเป็นคนเฮิ้ว ๆ ค่ะ เลยมีเพื่อนผู้ชายเยอะ แน่นอนค่ะ พ่อไม่ค่อยปลื้ม มิ้งเคยโดนพ่อว่า ว่ามิ้งเข้าใกล้ผู้ชายมากไปเหตุเพราะวันนั้นยืนคอยพ่อหน้าโรงเรียนกับเพื่อนชาย พ่อถึงขั้นสั่งให้เลิกคบค่ะ (เพื่อนชายที่ว่านี่เพื่อนจริง ๆ ไม่ใช่แฟนนะ ) ซึ่งมิ้งไม่เข้าใจ มิ้งก็คบเพื่อนคนนี้ต่อ มิ้งเป็นคนดื้อเงียบ ต่อหน้ามิ้งจะไม่เถียงใคร แต่ลับหลังมิ้งไม่ปฏิบัติตามคำที่พ่อว่า
สมัย ม.ปลาย มิ้งไปเที่ยวกับเพื่อนแบบนับครั้งได้  มิ้งไม่เคยได้ไปทะเลกับกลุ่มเพื่อน มิ้งไม่เคยไปบ้านเพื่อน มิ้งไม่เคยไปปาร์ตี้วันเกิดเพื่อนเลย มากสุดคือไปกินหมูกะทะค่ะ ชั่วโมงนึงพ่อก็โทตามกลับบ้านละค่ะ เสาร์-อาทิตย์ จะขอออกไปทำงานกลุ่มกับเพื่อนสักที เป็นเรื่องยากมากค่ะ ถูกหวยยังง่ายกว่า พ่อจะบอกเสมอว่า ชวนเพื่อนมาทำที่บ้านเราสิ มิ้งเป็นเด็กกิจกรรมค่ะ ชอบทำกิจกรรมากกกกก แต่พ่อไม่เคยเข้าใจ ทุก ๆ ครั้งที่มีกิจกรรม มิ้งจะอ้างกับพ่อว่า จำเป็นต้องทำเพราะทางวิชานั้น ๆ บังคับมา ยิ่งกีฬาสีนะ มิ้งทุ่มสุดตัว ทำอุปกรณ์เชียร์ ร้องเพลงเชียร์ มิ้งเหมาหมด ซึ่งกิจกรรมพวกนี้บางทีกว่าจะเลิกก็ค่ำ พ่อก็จะตามกลับบ้านท่าเดียว หลาย ๆ ครั้งมิ้งกลายเป็นคนเห็นแก่ตัวในสายตาคนอื่น  ชีวิตมิ้งก็วนลูปแบบนี้แหละค่ะ เช้าตื่นไปเรียน เย็นโรงเรียนเลิกกลับบ้านทันทีห้ามเลท พ่อไปรับ-ส่งตลอด เพิ่งจะมาขับรถมอไซเป็นก็ตอนปีหนึ่งค่ะ ถามว่าอึดอัดมั๊ย มิ้งอึดอัดมาก มิ้งคิดมาตลอดทำไมคนอื่นทำได้ แต่มิ้งทำไม่ได้ มิ้งพยายามคิดว่ามิ้งยังเด็ก พ่อแค่เป็นห่วง  ช่วงจะสอบมหาลัยมิ้งเครียดมาก มิ้งกลัวมากถ้ามิ้งสอบไม่ติดเลย พ่อก็จะให้มิ้งสมัครเรียนราม เรียนอยู่กับบ้าน มิ้งกลัวมาก กลัวการอยู่บ้าน แต่ด้วยเดชะบุญของมิ้ง มิ้งสอบติดมหาลัยมีชื่อที่นึงในภาคใต้ ความรู้สึกตอนนั้นเหมือนถูกหวยค่ะ ส่วนพ่อแน่นอนว่าไม่ค่อยแฮปปี้ แต่ทพไงได้ สอบติดไปแล้วและมิ้งก็ไม่ยอมสละสิทธิ์ด้วย ช่วงมหาลัยเป็นช่วงชีวิตที่มิ้งปลดแอกตัวเองค่ะ เที่ยวไหนก็เที่ยว แต่มิ้งไม่เคยเข้าผับนะคะ นอนห้องเพื่อน เม้ามอย ตีสามค่อยนอน ตามกรี๊ดเดือนมหาลัย ตามกรี๊ดชายที่มิ้งแอบปลื้ม ทำกิจกรรมทุกอย่างค่ะ กลับหอเที่ยงคืนตีหนึ่งก็บ่ยั้น พ่อจะโทรหามิ้งตลอด เช้า เที่ยง เย็น ก่อนนอน จริงค่ะ ไม่โม้ โทรจนกลายเป็นซิกเนเจอร์ประจำตัวมิ้ง เพื่อนทุกคนรู้กิตติศัพท์ความหวงลูกสาวหมด มิ้งเป็นเด็กดีค่ะ ถึงจะเน้นกิจกรรมแต่มิ้งก็ขยันเรียน จบมาเกรดสวยทีเดียว ช่วงเรียนจบใหม่ ๆ มิ้งพยายามหางานต่างจังหวัดตลอดค่ะ มิ้งไม่อยากกลับบ้าน แต่มิ้งก็ไม่ได้งานอะไร ก็ต้องกลับบ้านตามระเบียบ เริ่มมาถึงจุดพีคของเรื่อง พ่อไม่ยอมให้มิ้งไปหางาน ตจว. สายที่มิ้งเรียนมา มิ้งต้องหางานทำ ตจว.ค่ะ ถึงจะรุ่ง บ้านเกิดมิ้งเป็นจังหวัดเงียบ ๆ ฐานเงินเดือนไม่ถึง 15000 แต่พ่อยืนกรานที่จะให้มิ้งอยู่บ้าน มิ้งเคยสัมภาษณ์งานนึงผ่านค่ะ งานไกลบ้าน แต่พ่อให้มิ้งสละสิทธิ์ ด้วยเหตุผลว่าพ่อสามารถเลี้ยงมิ้งได้ มิ้งดิ้นรนแบบนี้มาเกือบปี แต่ไม่เคยสำเร็จ เถียงจนร้องน้ำมูกย้อยพ่อก็ไม่ยอม เคยน้อยใจจนไม่คุย เก็บตัวเงียบ ๆ พ่อก็ไม่ยอม จนมิ้งจนใจ หมดไฟหางานค่ะ พ่อบอกเดี๋ยวมิ้งก็ได้ดี เดี๋ยวพ่อจะช่วยหางาน นี่ก็จบมาสองปีแล้วค่ะมิ้งก็ยังอยู่กับงานเล็ก ๆ ของมิ้ง มิ้งอึดอัดใจมาก พ่อตีกรอบมิ้งทุกอย่าง ตอนนี้มิ้งทุกข์ใจมาก มิ้งไม่อยากหายใจทิ้งไปวัน ๆอีกแล้ว พ่อไม่เคยทำร้ายมิ้งก็จริง แต่สภาพจิตใจมิ้งมันไม่โอเคค่ะ การอยู่ในที่ที่เราเป็นตัวของตัวเองไม่ได้ ทำอะไรอย่างใจนึกไม่ได้ มันเหมือนอยู่ในกรงจริง ๆ มิ้งจะพูดกับพ่อ หรือทำอย่างไรดีคะ เพื่อให้ท่านเข้าใจมิ้งคะ