นักบวชผู้นี้ มีมโนทิฏฐิ คิดว่าตนเองเป็นพระพุทธเจ้า ทั้งการชี้เข้ามาตนเมื่อคราพูดถึงพระพุทธเจ้า ซึ่งเป็นสิ่งที่ไม่มีใครเขาทำกัน คนที่มีสติเขาจะไม่ทำกัน การที่นักบวชผู้นี้ชี้เข้าหาตน แสดงให้เห็นว่านักบวชผู้นี้อยู่ในโลกแห่งจินตนาการของตนเองและไม่มีสติในการพูด ออกอาการเบลอ ไม่สามารถแบ่งแยกได้ว่า สมมุติกับควมจริงคืออะไร  นักบวชผู้นี้เรียกพระอรหันตสาวกอย่างท่านพระสารีบุตร ด้วยชื่อว่า สารีบุตร โดยไม่มีคำนำหน้าชือ คนที่เรียกแบบนี้มีเพียงพระพุทธเจ้าพระองค์เดียวเท่านั้น นักบวชนี้เที่ยวชี้ว่าใครเป็นอนาคามี อันเป็นพุทธวิสัยที่พระปัญญาญานเท่านั้นที่จะหยั่งรู้ได้  ข้อบ่งชี้หลายอย่างทำให้เห็นว่า นักบวชผู้นี้สำคัญว่าตนเป็นพระพุทธเจ้า อันเป็นพฤติกรรมที่น่ารังเกียจสำหรับชาวพุทธโดยแท้