ก่อนอื่นเลย คือ ผมเป็นทอม คับ คบกับผู้หญิงคนนึงเป็นรุ่นน้องนับระยะเวลาที่รู้จักกันทั้งหมดก็6ปีแล้ว ครั้งแรกปีเกือบๆ2 ปี(แอบคบตอนผมคบกะแฟนเก่าคับ) แล้วก็เลิกติดต่อกันไป 2 ปี พอผมเลิกกะแฟนเก่า ก็กลับมาคุยกันอีก จนตอนนี้อีกไม่กี่วันก็จะครบรอบ2ปีที่กลับมาคบกัน .... เราอายุห่างกัน 9 ปี....ผมเรียนจบแล้วคับทำงาน ทำสวนยางเปิดร้านอินเตอร์เน็ต ทำสวนทุเรียน
แรกๆพ่อแม่เทอไม่ชอบผมเลย ห้ามไม่ให้เราคบกัน แต่เธอก็ยังพยายามพาผมไปบ้านบังคับให้ผมช่วยติวหนังสือให้ทำนู้นนี้นั่น ให้พ่อแม่เธอยอมรับ
จนท่านอนุญาติให้เราคบกัน ผมไปอยู่กับเธอที่บ้านเพราะบ้านเราก็ไม่ไกลกัน เย็นเธอกลับมาจาก รร.เธอก็มาติวมาอ่านหนังสือที่ร้านผม ผมทำร้านอินเตอร์เน็ตคับ พอดึกก็กลับบ้านเธอ เช้ามาเธอก็ไปโรงเรียน ผมก็ไปทำงาน บางที่ผมก็ตื่นออกมาจากบ้านเธอตอน ตี3 เพราะผมต้องทำสวนยางด้วย วันไหนเป็นวันหยุดกรีดยางก็จะไปส่งเธอที่โรงเรียน วันว่างๆก็จะอยู่ด้วยกันช่วยทำงานที่บ้านเธอบ้าง เธอก็มาช่วยดูแลร้านอินเตอร์เน็ตของผมบ้าง พ่อแม่เธอก็เหมือนว่าท่านจะมองผมเป็นคนหนึ่งในครอบครัวไปเลย โทรตามให้มาทานข้าวเย็นด้วยกัน ไปไหนก็ต้องพาผมไปด้วย ตอนนั่นเธอเรียน ม6 คับ....แฟนผมเป็นเด็กกิจกรรมมาก เป็นนางรำของโรงเรียน เวลามีงานรำ มีงานอะไรของโรงเรียนเธอก็จะเป็นคนสำคัญของทุกๆงาน ผมก็จะตามจะดูแลไปรับไปส่งตลอดทุกๆคนเพื่อนฝูงผู้ใหญ่ก็จะรู้ว่าเราคบกัน ..... เธอเด็กกว่าก็จิงครับ แต่เธอก็จะดูแลใส่ใจผม ในทุกๆอย่าง เป็นกำลังใจเป็นที่ปรึกษาในทุกๆเรื่อง ชีวิตผมไม่ค่อยมีใครที่จะมาเอาใจใส่มาเอาใจหรอกคับแม่ทิ้งไปตั้งแต่เด็กๆไม่ได้ติดต่อกันเลย พ่อก็เสียไปตอนเรียนมหาลัยปี2 แต่ก็เรียนต่อที่กรุงเทพจบ กลับมาอยู่บ้านเพราะต้องดูแลย่า ซึ่งท่านก็แก่แล้วย่าผมไม่ค่อยใส่ใจหรอกคับจะทำอะไรไปไหนมาไหน ท่านจะปล่อยๆเพระาคิดว่าเราโตแล้วทุกปัญหาก้ต้องจัดการแก้ไขเอง ......... ผมเคยเจ็บมาเยอะพลาดมาเยอะกับคำว่าแฟน คำว่ารัก จนมาพบเธอนี้แหละถึงจะอายุห่างกัน แต่ผมก็คิดว่า เธอนี่แหละ เป็นคนที่ผมหวังว่าชีวิตนี้จะเจอ คนที่เป็นทุกอย่าง คนที่เราพร้อมจิงๆที่จะทุ่มเททุกอย่างเพื่อเธอ ผมว่า มันไม่ใช่เพระาคำว่าหลงหรือชั่ววูบน่ะคับสิ่งที่เธอทำ ความรู้สึกดีดีที่เธอมอบให้ มันมากมาย จนผมซึ่งเป็นคนที่ค่อนข้างจะปิดกั้นตัวเอง ยอมแพ้ใจเธอไปเลย.....จนมันมาถึงจุดที่ตอนนี้ผมรู้สึกว่าทุกอย่างเปลี่ยนไป เธอกำลังเริ่มต้นเรียน มหาลัย ตอนนี้รับน้องอยู่คับ แต่กิจกรรมมหาลัยมันก็เยอะจนเรา ไม่มีเวลาให้กันเลย เธอก็เหมือนเดิมคับ มหาลัยมีงานเป็นงานใหญ่เธอได้รับเลือกให้เป็นนางรำ อัญเชิญเข็มตรามหาลัย เธอดูโดเด่นกว่าเฟรชชี่คนอื่นๆ เป็นที่สนใจของหลายๆคน ความรู้สึกผมก็เหมือนว่าเธอจะดูตื่นเต้นดูมึความสุขกับสิ่งที่ได้ทำ จนลืม คำว่า เราไปเลย คุยกันน้อยลง สนใจกันน้อยลง จากที่ผมเคยเป็นทุกอย่างสำหรับเธอ แต่ตอนนี้เธอมีแต่คำว่า เพื่อน รุ่นพี่ แล้วก็คนอื่นๆ ผมพยายามมมองข้ามสิ่งเหล่านั่นไป แต่มันก็ทำไม่ได้ เธอเอง ก็เปลี่ยนไปจนผมรู้สึกได้ ผมต้องทำงานอยู่ที่บ้าน เวลาที่จะเจอกันก็มีน้อย เธอเองก็ทำกิจกรรมที่มหาลัยทุกวัน นี่ก็เกือบเดือนแล้วที่ไม่ได้กลับมาบ้าน ผมไปหาเธอที่มหาลัยบ้าง ไปแต่ล่ะครั้งก็เสียใจกลับมาทุกครั้งกับความรู้สึกที่เปลี่ยนไป .... เธอก็รู้น่ะคับเพราะผมจะบอกตลอดว่าเธอเปลี่ยนไปน่ะไม่เหมือนเดิมน่ะ..ทุกวันนี้ผมอยู่บ้านกับทุกความกลัว กลัวเธอจะเปลี่ยนไป กลัวทุกอย่างที่เธอกำลังเป็นสังคม สิ่งรอบตัวเธอ ....ผมต้องทำยังไง คับถึงจะผ่านช่วงเวลานี้ไปให้ได้ มันอธิบายเป็นภาษาหรือคำ ไม่ได้เลย ทุกอย่างมันอึดอัด มันท้อแท้ไปหมด ..... เธอบอกผมตลอดว่าเธอรักผม รักเหมือนเดิมที่เคยเป็น แล้วสิ่งที่เปลี่ยนไประหว่างเรา ผมควรต้องทำยังไงกับมันดี
คุณเคย คิดว่า ใครบางคนเป็นทุกๆอย่างในชีวิตมั้ยคับ
แรกๆพ่อแม่เทอไม่ชอบผมเลย ห้ามไม่ให้เราคบกัน แต่เธอก็ยังพยายามพาผมไปบ้านบังคับให้ผมช่วยติวหนังสือให้ทำนู้นนี้นั่น ให้พ่อแม่เธอยอมรับ
จนท่านอนุญาติให้เราคบกัน ผมไปอยู่กับเธอที่บ้านเพราะบ้านเราก็ไม่ไกลกัน เย็นเธอกลับมาจาก รร.เธอก็มาติวมาอ่านหนังสือที่ร้านผม ผมทำร้านอินเตอร์เน็ตคับ พอดึกก็กลับบ้านเธอ เช้ามาเธอก็ไปโรงเรียน ผมก็ไปทำงาน บางที่ผมก็ตื่นออกมาจากบ้านเธอตอน ตี3 เพราะผมต้องทำสวนยางด้วย วันไหนเป็นวันหยุดกรีดยางก็จะไปส่งเธอที่โรงเรียน วันว่างๆก็จะอยู่ด้วยกันช่วยทำงานที่บ้านเธอบ้าง เธอก็มาช่วยดูแลร้านอินเตอร์เน็ตของผมบ้าง พ่อแม่เธอก็เหมือนว่าท่านจะมองผมเป็นคนหนึ่งในครอบครัวไปเลย โทรตามให้มาทานข้าวเย็นด้วยกัน ไปไหนก็ต้องพาผมไปด้วย ตอนนั่นเธอเรียน ม6 คับ....แฟนผมเป็นเด็กกิจกรรมมาก เป็นนางรำของโรงเรียน เวลามีงานรำ มีงานอะไรของโรงเรียนเธอก็จะเป็นคนสำคัญของทุกๆงาน ผมก็จะตามจะดูแลไปรับไปส่งตลอดทุกๆคนเพื่อนฝูงผู้ใหญ่ก็จะรู้ว่าเราคบกัน ..... เธอเด็กกว่าก็จิงครับ แต่เธอก็จะดูแลใส่ใจผม ในทุกๆอย่าง เป็นกำลังใจเป็นที่ปรึกษาในทุกๆเรื่อง ชีวิตผมไม่ค่อยมีใครที่จะมาเอาใจใส่มาเอาใจหรอกคับแม่ทิ้งไปตั้งแต่เด็กๆไม่ได้ติดต่อกันเลย พ่อก็เสียไปตอนเรียนมหาลัยปี2 แต่ก็เรียนต่อที่กรุงเทพจบ กลับมาอยู่บ้านเพราะต้องดูแลย่า ซึ่งท่านก็แก่แล้วย่าผมไม่ค่อยใส่ใจหรอกคับจะทำอะไรไปไหนมาไหน ท่านจะปล่อยๆเพระาคิดว่าเราโตแล้วทุกปัญหาก้ต้องจัดการแก้ไขเอง ......... ผมเคยเจ็บมาเยอะพลาดมาเยอะกับคำว่าแฟน คำว่ารัก จนมาพบเธอนี้แหละถึงจะอายุห่างกัน แต่ผมก็คิดว่า เธอนี่แหละ เป็นคนที่ผมหวังว่าชีวิตนี้จะเจอ คนที่เป็นทุกอย่าง คนที่เราพร้อมจิงๆที่จะทุ่มเททุกอย่างเพื่อเธอ ผมว่า มันไม่ใช่เพระาคำว่าหลงหรือชั่ววูบน่ะคับสิ่งที่เธอทำ ความรู้สึกดีดีที่เธอมอบให้ มันมากมาย จนผมซึ่งเป็นคนที่ค่อนข้างจะปิดกั้นตัวเอง ยอมแพ้ใจเธอไปเลย.....จนมันมาถึงจุดที่ตอนนี้ผมรู้สึกว่าทุกอย่างเปลี่ยนไป เธอกำลังเริ่มต้นเรียน มหาลัย ตอนนี้รับน้องอยู่คับ แต่กิจกรรมมหาลัยมันก็เยอะจนเรา ไม่มีเวลาให้กันเลย เธอก็เหมือนเดิมคับ มหาลัยมีงานเป็นงานใหญ่เธอได้รับเลือกให้เป็นนางรำ อัญเชิญเข็มตรามหาลัย เธอดูโดเด่นกว่าเฟรชชี่คนอื่นๆ เป็นที่สนใจของหลายๆคน ความรู้สึกผมก็เหมือนว่าเธอจะดูตื่นเต้นดูมึความสุขกับสิ่งที่ได้ทำ จนลืม คำว่า เราไปเลย คุยกันน้อยลง สนใจกันน้อยลง จากที่ผมเคยเป็นทุกอย่างสำหรับเธอ แต่ตอนนี้เธอมีแต่คำว่า เพื่อน รุ่นพี่ แล้วก็คนอื่นๆ ผมพยายามมมองข้ามสิ่งเหล่านั่นไป แต่มันก็ทำไม่ได้ เธอเอง ก็เปลี่ยนไปจนผมรู้สึกได้ ผมต้องทำงานอยู่ที่บ้าน เวลาที่จะเจอกันก็มีน้อย เธอเองก็ทำกิจกรรมที่มหาลัยทุกวัน นี่ก็เกือบเดือนแล้วที่ไม่ได้กลับมาบ้าน ผมไปหาเธอที่มหาลัยบ้าง ไปแต่ล่ะครั้งก็เสียใจกลับมาทุกครั้งกับความรู้สึกที่เปลี่ยนไป .... เธอก็รู้น่ะคับเพราะผมจะบอกตลอดว่าเธอเปลี่ยนไปน่ะไม่เหมือนเดิมน่ะ..ทุกวันนี้ผมอยู่บ้านกับทุกความกลัว กลัวเธอจะเปลี่ยนไป กลัวทุกอย่างที่เธอกำลังเป็นสังคม สิ่งรอบตัวเธอ ....ผมต้องทำยังไง คับถึงจะผ่านช่วงเวลานี้ไปให้ได้ มันอธิบายเป็นภาษาหรือคำ ไม่ได้เลย ทุกอย่างมันอึดอัด มันท้อแท้ไปหมด ..... เธอบอกผมตลอดว่าเธอรักผม รักเหมือนเดิมที่เคยเป็น แล้วสิ่งที่เปลี่ยนไประหว่างเรา ผมควรต้องทำยังไงกับมันดี