เริ่มต้นจาก จขกท. ทำงานที่บริษัทต่างชาติ ซึ่งก็จะมีทั้งคนไทยและคนต่างชาติหลายชาติทำงานร่วมกันอยู่ มีอยู่ครั้งหนึ่งในการประชุมใหญ่ของบริษัท เพื่อน จขกท. ที่เป็นคนไทยด้วยกันแนะนำให้รู้จักกับหนุ่มแขกคนหนึ่ง(ไม่ขอเอ่ยประเทศนะค่ะ) สูงโปร่ง จมูกโด่ง ขาว(ไม่)จั้วะ ขนตานี่งอนมาก(ก.ไก่หลายตัว) เขาทำงานอยู่ในทีมเดียวกันกับเพื่อน จขกท. โดยส่วนตัวแล้วถามว่าชอบหนุ่มแขกไหม??? ขอตอบตรงๆเลยค่ะว่า"ไม่" เคยไปเดินแถวพาหุรัด กลิ่นนี่มาก่อนเลย ไหนจะหนวดเคราที่รุงรัง ขนแขนที่ยาวเฟื้อย สำหรับ จขกท. ไม่ใช่ว่าเกลียดอะไรนะ แต่แค่ว่าดูมันขัดๆตา น่ากลัวยังไงไม่รู้ คือ จขกท. เองก็ดังเช่นสตรีไทยทั่วไปชอบอะไรๆที่สะอาดตา และก็ยังมโนไปไกลอีกว่าถ้า ต่างศาสนา ต่างทัศนคติ ต่างวัฒนธรรม คงยากมากที่จะอยู่ร่วมกันได้ เพราะ จขกท. ชอบกินเบค่อนหรือแฮมมากกก(ก.ไก่หลายตัว) และที่สำคัญก็ไม่เคยคิดว่าจะมีแขกมาจีบด้วยซ้ำไป แต่ก็อย่างว่าล่ะนะอะไรที่ช๊อบชอบก็มักจะไม่อย่างกรายเข้ามา อะไรที่ไม่ค่อยชอบก็จะยิ่งวิ่งเข้ามาใส่
แต่เหมือนโชคชะตาฟ้ากลั่นแกล้งหรือบุพเพอาละวาดกันแน่ หลังจากการประชุมครั้งนั้นมีการโยกย้ายปรับเปลี่ยนตำแหน่งหน้าที่อิรุงตุงนังไปหมด สรุปคือหนุ่มแขกคขนตางอนคนนั้นกับ จขกท. ได้ถูกเวียนตำแหน่ง ที่จำเป็นจะต้องมีการติดต่องานกันแบบเลี่ยงไม่ได้ว่างั้นเถอะ เบอร์โทรศัพท์เราเขาก็ต้องมี เบอร์เขาเราก็ต้องมีเช่นกัน เมื่อมีเบอร์ของกันและกันมันก็เลยต้องมี line กันไปแบบอัตโนมัติ (มันคือความบังเอิญหรือความตั้งใจ??? เริ่มสับสน) แม้จะต้องติดต่องานแต่ก็ยังอยู่คนล่ะที่อยู่ดีก็เลยยังพอโล่งใจไปได้เปราะหนึ่ง
เพื่อน จขกท. ที่เคยอยู่ทีมเดียวกันกับหนุ่มแขก แอบกระซิบมาว่า...เวลาที่เขาเจอ จขกท. เขาจะมอง...มอง...และก็มอง...พอรู้ว่าเขาอยากรู้จักเรา มีความสนใจเรา ลึกๆแล้วก็เริ่มกลัวสิค่ะ เพราะเคยอ่านกระทู้ในพันทิปและก็ในเว็ปทั่วๆไปเกี่ยวกับนิสัยหนุ่มแขกนี่จะตื้อ ปากหวาน ไม่สุภาพ เจ้าอารมณ์ เอาแต่ใจ เจ้าชู้ หื่น และอื่นๆอีกมากมาย บลาๆๆๆๆ... แต่อีกใจก็เชื่อนะคะว่าทุกชาติทุกเผ่าพันธุ์ก็มีทั้งดีไม่ดีปนคละกันไปบ้าง ตั้งแต่เขามี line จขกท.เนี่ยทุกเช้าเขาจะขยันทัก Good morning!!! แถมเขาส่งรูปมาให้ดูอีกน่ะ ว่ากินข้าวเช้ากับอะไรหรือกำลังทำอะไร ตอนเย็นเลิกงานแล้วไปไหน ทำอะไร แต่ก็มีข้อดีนะ คือ ถ้าเขาทักแล้วเราไม่ตอบ เขาก็จะไม่เซ้าซี้ให้เราตอบ แต่เขาจะบอกในส่วนของเขาเองว่าวันนี้เขาทำอะไรบ้าง... จขกท. เห็นแล้วก็พยายามจะเฉยๆไป ตอบบ้างไม่ตอบบ้าง และก็เป็นแบบนี้ประมาณ 3 เดือนกว่าๆ (ตอนนั้นก็เริ่มชินแบบไม่รู้ตัว 555+)
เมื่อการประชุมเวียนครบรอบมาอีกครั้ง ก็ได้มีโอกาสเจอเขา แต่หน้าตาเขาอ่ะนะแบบว่าดีใจมาก ตาแขกๆคมๆหวานเยิ้มเป็นประกาย จขกท. แทบจะละลาย (ข่มใจไว้ ห้ามอ่อนไหวนะเออ...) แต่เขาจะไม่สบตาเราโดยตรงนะ จะแอบมองเวลาเราเผลอ เราหันไปเขาก็หันไปทางอื่น ยังกะในละคร 555+(เขาบอกมาทีหลังว่า ที่ประเทศเขา ผญ.กับ ผช. ไม่สามารถสบตากันได้โดยตรง ผิดหลักศาสนา) แล้วนอกจากนั้นเขาก็ออกอาการเขินมากกกก ยืนคุยก็บิดไปบิดมาจนจะชนคนข้างๆอยู่แล้ว เพื่อนๆ จขกท. นี่ก็แอบขำกันใหญ่ เขาก็ยิ่งเขินไปใหญ่เลยทีนี้ (ที่จริงแล้วต้องเป็นเราหรือเปล่าที่ต้องเขินเนี่ย) และที่น่าอัศจรรย์ใจมากก็คือเจอกันคราวนี้เขาพูดภาษาไทยได้!!! เพื่อน จขกท.อีกคนที่ทำงานที่เดียวกับเขาบอกว่าหลังจากที่กลับไปคราวก่อน เขาไปฝึกภาษาไทยด้วยตัวเอง ทั้งฟังเพลงไทยไม่พอ ร้องได้อีกต่างหาก (แต่ไม่รู้ความหมายซะงั้น)...ลงทุนไปซื้อสมุดคัดลายมือ ก-ฮ มานั่งคัดเวลาพักกลางวันอีกน่ะ คำไหนไม่เข้าใจความหมายก็ให้คนไทยช่วยอธิบายกันยกใหญ่ เพื่อนก็เลยถามเขาว่าทำไมอยากรู้ภาษาไทยเร่งรัดขนาดนั้น??? เขาบอกว่าเวลาคุย line กับ จขกท. คุยอะไรไปก็ส่งสติกเกอร์ให้เขา ตอบบ้างบางคำ อ่านแล้วไม่ตอบก็มี กลัวว่า จขกท. จะไม่สะดวกที่ต้องมาคุยภาษาอังกฤษกับเขา เขาก็เลยพยายามที่จะคุยด้วยภาษาไทย ถ้าโทรไปไม่ใช่เรื่องงานก็ไม่กล้า เลยคิดเอาเองว่าถ้ารู้ภาษาไทยมากขึ้น นอกจากการใช้ชีวิตก็ง่ายขึ้น จขกท. ก็อาจจะเปิดโอกาสให้เขาได้รู้จักมากขึ้นก็ได้(เขาเริ่มมโนเล็กๆ555+)
หลังจากที่เจอกันในรอบประชุมวันนั้น เขาก็ยังทำแบบเดิมทุกๆวัน แต่เริ่มมีมากขึ้นตรงมาขอโทร line ด้วยนี่แหละ (เริ่มขยับมาเป็นขั้นเป็นตอน) จขกท.เองก็ชั่งใจอยู่หลายวัน คิดไปคิดมาหลายตลบ แต่ก็อยากรู้ เลยคิดว่าจะลองดูสักตั้ง จริงๆก็ยังไม่ได้ชอบเขาหรอกน่ะ (ไม่สวยนะเออ แต่อยากหยิ่งบ้างอะไรบ้าง 555+) แค่อยากรู้มากกว่าว่าทำไมเขาถึงมาทำงานที่ประเทศไทย ก่อนหน้านี้ที่ประเทศของเขา เขาทำอะไร บ้านเขาเหมือนบ้านเราไหม ทัศนคติขณะที่เขาอยู่ในประเทศ กับออกมาใช้ชีวิตในประเทศ เขาเปลี่ยนแปลงไปหรือต่างกันยังไง และอยากรู้ว่าที่ใครก็ว่าแขกเป็นอย่างนั้น เป็นอย่างนี้ เป็นจริงอย่างที่เขาว่ากันเวลาที่เราอ่านเจอใน Internet หรือไม่ ด้วยความอยากรู้ของ จขกท. เอง การเรียนรู้นิสัยของหนุ่มแขกก็เลยเริ่มต้นขึ้นตั้งแต่นั้น 555+...
เมื่อมีหนุ่มแขกมาตามจีบ...
แต่เหมือนโชคชะตาฟ้ากลั่นแกล้งหรือบุพเพอาละวาดกันแน่ หลังจากการประชุมครั้งนั้นมีการโยกย้ายปรับเปลี่ยนตำแหน่งหน้าที่อิรุงตุงนังไปหมด สรุปคือหนุ่มแขกคขนตางอนคนนั้นกับ จขกท. ได้ถูกเวียนตำแหน่ง ที่จำเป็นจะต้องมีการติดต่องานกันแบบเลี่ยงไม่ได้ว่างั้นเถอะ เบอร์โทรศัพท์เราเขาก็ต้องมี เบอร์เขาเราก็ต้องมีเช่นกัน เมื่อมีเบอร์ของกันและกันมันก็เลยต้องมี line กันไปแบบอัตโนมัติ (มันคือความบังเอิญหรือความตั้งใจ??? เริ่มสับสน) แม้จะต้องติดต่องานแต่ก็ยังอยู่คนล่ะที่อยู่ดีก็เลยยังพอโล่งใจไปได้เปราะหนึ่ง
เพื่อน จขกท. ที่เคยอยู่ทีมเดียวกันกับหนุ่มแขก แอบกระซิบมาว่า...เวลาที่เขาเจอ จขกท. เขาจะมอง...มอง...และก็มอง...พอรู้ว่าเขาอยากรู้จักเรา มีความสนใจเรา ลึกๆแล้วก็เริ่มกลัวสิค่ะ เพราะเคยอ่านกระทู้ในพันทิปและก็ในเว็ปทั่วๆไปเกี่ยวกับนิสัยหนุ่มแขกนี่จะตื้อ ปากหวาน ไม่สุภาพ เจ้าอารมณ์ เอาแต่ใจ เจ้าชู้ หื่น และอื่นๆอีกมากมาย บลาๆๆๆๆ... แต่อีกใจก็เชื่อนะคะว่าทุกชาติทุกเผ่าพันธุ์ก็มีทั้งดีไม่ดีปนคละกันไปบ้าง ตั้งแต่เขามี line จขกท.เนี่ยทุกเช้าเขาจะขยันทัก Good morning!!! แถมเขาส่งรูปมาให้ดูอีกน่ะ ว่ากินข้าวเช้ากับอะไรหรือกำลังทำอะไร ตอนเย็นเลิกงานแล้วไปไหน ทำอะไร แต่ก็มีข้อดีนะ คือ ถ้าเขาทักแล้วเราไม่ตอบ เขาก็จะไม่เซ้าซี้ให้เราตอบ แต่เขาจะบอกในส่วนของเขาเองว่าวันนี้เขาทำอะไรบ้าง... จขกท. เห็นแล้วก็พยายามจะเฉยๆไป ตอบบ้างไม่ตอบบ้าง และก็เป็นแบบนี้ประมาณ 3 เดือนกว่าๆ (ตอนนั้นก็เริ่มชินแบบไม่รู้ตัว 555+)
เมื่อการประชุมเวียนครบรอบมาอีกครั้ง ก็ได้มีโอกาสเจอเขา แต่หน้าตาเขาอ่ะนะแบบว่าดีใจมาก ตาแขกๆคมๆหวานเยิ้มเป็นประกาย จขกท. แทบจะละลาย (ข่มใจไว้ ห้ามอ่อนไหวนะเออ...) แต่เขาจะไม่สบตาเราโดยตรงนะ จะแอบมองเวลาเราเผลอ เราหันไปเขาก็หันไปทางอื่น ยังกะในละคร 555+(เขาบอกมาทีหลังว่า ที่ประเทศเขา ผญ.กับ ผช. ไม่สามารถสบตากันได้โดยตรง ผิดหลักศาสนา) แล้วนอกจากนั้นเขาก็ออกอาการเขินมากกกก ยืนคุยก็บิดไปบิดมาจนจะชนคนข้างๆอยู่แล้ว เพื่อนๆ จขกท. นี่ก็แอบขำกันใหญ่ เขาก็ยิ่งเขินไปใหญ่เลยทีนี้ (ที่จริงแล้วต้องเป็นเราหรือเปล่าที่ต้องเขินเนี่ย) และที่น่าอัศจรรย์ใจมากก็คือเจอกันคราวนี้เขาพูดภาษาไทยได้!!! เพื่อน จขกท.อีกคนที่ทำงานที่เดียวกับเขาบอกว่าหลังจากที่กลับไปคราวก่อน เขาไปฝึกภาษาไทยด้วยตัวเอง ทั้งฟังเพลงไทยไม่พอ ร้องได้อีกต่างหาก (แต่ไม่รู้ความหมายซะงั้น)...ลงทุนไปซื้อสมุดคัดลายมือ ก-ฮ มานั่งคัดเวลาพักกลางวันอีกน่ะ คำไหนไม่เข้าใจความหมายก็ให้คนไทยช่วยอธิบายกันยกใหญ่ เพื่อนก็เลยถามเขาว่าทำไมอยากรู้ภาษาไทยเร่งรัดขนาดนั้น??? เขาบอกว่าเวลาคุย line กับ จขกท. คุยอะไรไปก็ส่งสติกเกอร์ให้เขา ตอบบ้างบางคำ อ่านแล้วไม่ตอบก็มี กลัวว่า จขกท. จะไม่สะดวกที่ต้องมาคุยภาษาอังกฤษกับเขา เขาก็เลยพยายามที่จะคุยด้วยภาษาไทย ถ้าโทรไปไม่ใช่เรื่องงานก็ไม่กล้า เลยคิดเอาเองว่าถ้ารู้ภาษาไทยมากขึ้น นอกจากการใช้ชีวิตก็ง่ายขึ้น จขกท. ก็อาจจะเปิดโอกาสให้เขาได้รู้จักมากขึ้นก็ได้(เขาเริ่มมโนเล็กๆ555+)
หลังจากที่เจอกันในรอบประชุมวันนั้น เขาก็ยังทำแบบเดิมทุกๆวัน แต่เริ่มมีมากขึ้นตรงมาขอโทร line ด้วยนี่แหละ (เริ่มขยับมาเป็นขั้นเป็นตอน) จขกท.เองก็ชั่งใจอยู่หลายวัน คิดไปคิดมาหลายตลบ แต่ก็อยากรู้ เลยคิดว่าจะลองดูสักตั้ง จริงๆก็ยังไม่ได้ชอบเขาหรอกน่ะ (ไม่สวยนะเออ แต่อยากหยิ่งบ้างอะไรบ้าง 555+) แค่อยากรู้มากกว่าว่าทำไมเขาถึงมาทำงานที่ประเทศไทย ก่อนหน้านี้ที่ประเทศของเขา เขาทำอะไร บ้านเขาเหมือนบ้านเราไหม ทัศนคติขณะที่เขาอยู่ในประเทศ กับออกมาใช้ชีวิตในประเทศ เขาเปลี่ยนแปลงไปหรือต่างกันยังไง และอยากรู้ว่าที่ใครก็ว่าแขกเป็นอย่างนั้น เป็นอย่างนี้ เป็นจริงอย่างที่เขาว่ากันเวลาที่เราอ่านเจอใน Internet หรือไม่ ด้วยความอยากรู้ของ จขกท. เอง การเรียนรู้นิสัยของหนุ่มแขกก็เลยเริ่มต้นขึ้นตั้งแต่นั้น 555+...