... หวัดดี ... เราเป็นมนุษย์ทั่วไปคนนึง เหมือนทุกคน ...เรากิน เรานอน เรายิ้ม ก้อเหมือนๆกับทุกคน
_ แต่ ถ้าเมื่อใดมีโอกาสเงียบ อยู่คนเดียว ... ความเงียบครอบงำ เราจะมีอาการเหม่อลอย ได้แต่มองไปข้างหน้า จ้องแต่สิ่งที่อยู่ข้างหน้า ไม่พูด ไม่ยิ้ม ไม่ ..กระพริบตา ..หายใจช้าลง ..รอบดวงตาเริ่มอุ่น .. นำ้ตาไหลพร่าง ไหลไม่หยุด ในใจรุ้สึกเศร้า ..ความคิดเริ่มผุดมา ในความคิด.. มักมีแต่ ตัดคอ แขวนคอ ฆ่า ..หรืออะไรประมาณนั้น... เรามักเป็นแบบนี้บ่อย... บ่อย..มาก แม้แต่ อยู่กับแม่ นำ้ตาก้อไหล แม่ถามไม่ตอบ..จะขยับปาก รู้สึกเมื่อย ..จะอยุ่อย่างนั้น 2-10 นาที บางครั้งเป็นชั่วโมง แล้วจะค่อยๆเช็ดนำ้ตา ยิ้ม ...
..... แทนที่เราจะเครียดกับมันนะ แต่รุ้สึก ชอบ ... บางทีเราอยากเข้าโรงบาลบ้า อยากพบหมอ พ่อก้บอกว่าเราเป้นบ้าอะไรรึเปล่า ซึ่ง .. ก้อไม่รุ้สินะ
_ เราเลย อยากถามว่า มีใครเป็นอประมาณเรารึเปล่า อยุ่ๆก้อร้องให้ หรืออะไรประมาณนั้น  (?)