เป็นครั้งแรกที่เข้ามาตั้งกระทู้หลังจากเป็นคนอ่านมาตลอด
คือพอดีว่า เราคบกับแฟนมาได้หลายปีแล้ว เขาเป็นผู้ชายที่เป็นตัวของตัวเองสูงมาก
เป็นคนที่มีความคิดเป็นของตังเอง เป็นคนเก่งมากๆ
เพราะเหตุผลพวกนี้เราจึงรักเขามาก มากจนทำให้เขาอึดอัด
เขาจะไปไหนทำอะไรเค้าไม่เคยชวนเราเลย บางครั้งเรานั่งอยู่ด้วยชวนเพื่อนไปนู่นนี่ไม่ชวนเราด้วยสักคำ
เวลาไปเขาไปปาร์ตี้กับเพื่อนเราไม่เคยโทรตามหรือโทรจิกเลย เขาทำอะไรเขาไม่ค่อยบอก
คิดคนเดียวทำคนเดียว เวลาอยู่ด้วยกันแทบจะไม่ได้คุยกัน พอห่างกันก็ไม่ติดต่อมา
เวลาเราโทรเราทักหาบอกว่าไม่ว่าง ทำงาน แต่มีเวาลาตอบคนอื่น มีเวลาเล่นโทรศัพท์
เราจะชอบงอนเรื่องนี้เป็นประจำ ชอบงอนเวลาเขาไปทำงานต่างจังหวัด แล้วเขาไม่ติดต่อมา
ชอบหึงเวลามีผู้หญิงเขามาทักเข้ามาคุยแล้วเขาให้ความสำคัญมากกว่าเรา ชอบงอนเวลาเขาไม่ใส่ใจ
ทุกครั้งที่เราโกรธเรื่องพวกนี้ เขาจะบอกว่าเรางี่เง่าน่ารำคาญ เขาเคยบอกเราว่า ถ้าคบกันแล้วทะเลาะกัน
จะคบกันไปทำไม เราชอบนอยด์เวลาเขาไปไหนเแล้วไม่มีเรา เราแค่รู้สึกว่าเราอยากอยู่ตรงที่ที่เขายิ้มหัวเราะได้เต็มเสียง
เพราะเวลาที่เขาอยู่กับเรา เราเห็นแค่เขาก้มหน้าห้มตาตั้งใจทำงาน มีมาแกล้งเราเวลาเขาพักจากหน้าจอคอม
แล้วก็กลับไปทำงานต่อ เวลาเขาไปทำงาน เขาจะชอบบอกว่าเรามีปัญหา ชอบชวนทะเลาะ
เหมือนเราทำให้การใช้ชีวิตเขาลำบาก เราไม่เคยหลุดเข้าไปในโลกของเขาได้เลย
เหมือนเราขัดขวางความสุขเขา เราได้แต่คิดว่าเราไม่ได้เป็นความสุขของเขาแล้ว เราก็ไม่อยากให้เขาทุกข์ใจเหนื่อยใจเพราะเรา
ได้แต่โทษตัวเองว่าเราไม่ดีเอง เรารักเขามากไป แต่จะให้ลดความรู้สึกเราลงคงทำไม่ได้
เราควรเดินออกมาไหม? เราควรปล่อยให้อนาคตเขามีคนที่เขาใจเขาดีกว่าไหม?
เราควรให้เขาใช้ชีวิตที่เขาอยากใช้ดีไหม? จริงๆตอนนี้เขาก็ใช้ชีวิตในแบบของเขานะ
แต่ติดที่มีเราเขาเลยทำชีวิตเขาไม่เต็มที่ ยิ้มไม่เต็มที่ หัวเราะไม่เต็มเสียงเท่านั้นเอง