*** บทสัมภาษณ์บางส่วนจาก  เป่ยจิงกว่างโป    18-10-2011  

เจิงชุนเหล่ย  :  ตอนเด็ก  ฉันเป็นคนตัวสูงเด่นในชั้นเรียน  โค้ชโรงเรียนกีฬานอกเวลามาที่โรงเรียนเพื่อคัดเลือกนักกีฬา  
ก็มาถูกใจฉันเข้าจึงได้ไปฝึกซ้อมที่โรงเรียนกีฬานอกเวลา

นักข่าว :   ตอนนั้นอายุกี่ขวบ?

เจิงชุนเหล่ย  :    ตอนนั้นน่าจะ 9 ขวบ   8-9 ขวบได้

  
นักข่าว  :    แล้วก่อน 9 ขวบเคยเล่นกีฬาจริงๆจังๆมาก่อนไหม?

เจิงชุนเหล่ย  :     ไม่เคย

นักข่าว  :    ตอนนั้นมีส่วนสูงเท่าไร?

เจิงชุนเหล่ย  :     ตอนนั้นคง 1.60 กว่านิดหน่อย   เทียบกับรุ่นเดียวกันก็จะสูงกว่าหน่อย  
ตอนนั้นก็คิดแต่ว่าเป็นเรื่องน่าสนุกน่าสนใจดี  

นักข่าว  :  เทียบกับการเรียนหนังสือล่ะ?

เจิงชุนเหล่ย   :   เรียนหนังสือเหรอ?   เรียนหนังสือคร่ำเคร่งมาทั้งวัน  พอเลิกเรียนเสร็จได้ไปโรงเรียนกีฬา
ก็รู้สึกเหมือนได้ไปสนุกสนานผ่อนคลาย  

นักข่าว :   ไปที่นั่น   เพื่อนๆในชั้นเรียนรู้สึกอิจฉาคุณไหม?

เจิงชุนเหล่ย  :   ก็ดีนะ    แต่เพื่อนๆเขามีเวลาทำการบ้าน

นักข่าว :   ตอนนั้นแม้แต่เวลาทำการบ้านก็ไม่ค่อยมี

เจิงชุนเหล่ย  :   ใช่

นักข่าว :   ตอนไหนถึงเริ่มต้นจริงจังกับวอลเลย์บอล

เจิงชุนเหล่ย  :   10 ขวบครึ่ง  

นักข่าว :   ก็คือไปฝึกซ้อมที่โรงเรียนกีฬานอกเวลาได้สักปีครึ่ง

เจิงชุนเหล่ย  :  ใช่   ก็ได้เข้าโรงเรียนกีฬาฉือช่าไห่   ตอนนั้นโค้ชโรงเรียนกีฬานอกเวลาส่งชื่อช้า  
พอหลังจากส่งชื่อไปแล้วก็ได้ให้อยู่ทีมเพื่อทดสอบ   ก็ผ่านไปได้   จากนั้นก็ได้อยู่ร่วมทีม      

นักข่าว :   หลังจากได้เข้าแล้ว   ก็เท่ากับว่าต้องลาจากเพื่อนๆโรงเรียนเก่า  รู้สึกอาลัยอาวรณ์บ้างหรือเปล่า?

เจิงชุนเหล่ย  :  ก็มี   ฉันจำได้ว่าตอนนั้นหัวหน้าห้องยังร้องไห้ส่งฉันเลย

นักข่าว :   หลังจากเข้ามาเรียนวอลเลย์สายอาชีพแล้ว   รู้สึกว่าลำบากหรือว่าน่าเบื่อหรือเปล่า?  

เจิงชุนเหล่ย  :  พูดไม่ได้ว่าน่าเบื่อ    รู้แต่ว่าตัวเองในการจะทำเรื่องอะไรก็จะมีสมาธิจดจ่ออยู่กับมัน    ตอนแรกก็รู้สึกว่าเป็นเรื่องที่สนุก  
ต่อมาก็รู้สึกว่าจะทำอะไรก็จะละเอียดรอบคอบขึ้น   ต้องใช้เวลาอย่างมากในการเข้าถึงมัน  

นักข่าว :   คือเป็นวอลเลย์อาชีพ     ตอนนั้นที่บ้านสนับสนุนไหม?

เจิงชุนเหล่ย  :  สนับสนุน   โดยเฉพาะคุณพ่อจะเข้มงวดมาก   ตอนสมัยเด็กตอนรู้สึกเหนื่อย  ก็จะมีบ่น  
ปกติพ่อแม่มักจะรักห่วงใยลูก  แต่ว่าพ่อฉันจะไม่ยอมให้ฉันพูดบ่นเลย