*เป็นคนที่คิดตลอดเวลาค่ะ ว่าชีวิตนี้เราเกิดมามันสั้นนัก เราอาจจะตายในอาทิตย์หน้า หรืออีกเดือนหน้า...หรือถ้าไม่ตายก้ไม่ขอเป็นหนึ่งคนที่เมื่ออายุ40ต้องมานั่งเสียดายความสาว ความสวยและกำลังวังชาที่ไม่ได้ออกเดินไปตามทางของชีวิต ที่มันควรจะเป็น...
*ตราบที่คุณยังมีคนรอบข้างที่รักคุณและคุณดูแลทุกคนด้วยความรัก ก้ไม่ต้องมีอะไรต้องเป็นห่วงที่จะมีชีวิตในแบบของตัวเอง ในความคิดเราทุกคนเกิดมาเพื่อเป็นตัวของตัวเอง (ขออ้างอิงศาสนาพระพุทธเจ้ายังออกเดินทางแสวงหาเส้นทางของตัวท่านเอง)....
*บางคนอาจคิดว่าฉันทำงานเก็บเงินเพื่ออนาคต เพื่อคนที่ฉันรัก..จนฉันลืมความฝันของตัวเอง ฉันมองแต่ข้างหน้าจนฉันลืมปัจจุบัน!
*เพื่อไม่ให้ทุกอย่างสายเกินไปจึงเริ่มการเปลี่ยนแปลง ชีวิตของตัวเอง ณ ตอนนี้....

เป็นนักศึกษาเพิ่งจบจากมหาลัยแถวลาดกระบัง จบมาใหม่ๆก้เป็นเรื่องธรรมดาที่ต้องล่อนหางาน ช่วงแรกๆรู้สึกตื่นเต้นที่จะได้ทำงานได้ลองวิชา
พอเริ่มทำงานช่วงแรกๆได้เดือนสองเดือน ความขี้เกียจก้เริ่มมา การเดินทางโดยรถ โดยบีทีเอส ทุกวัน ทุกวัน ทุกวัน เข้างาน10โมงนั่งจ้องหน้าคอม นั่งบนเก้าอี้ตัวเดิม ในห้องเดิมๆ นั่งมองนาฬิกาใจจดจ่อให้พักเที่ยง มีเวลาแฮปปี้สังสรรเพียง 1 ชั่วโมงและเดินกลับมาทำงาน - -" ทำชีวิตทุกวันวนเป็นเข็มนาฬิกา และช่วงพลิกผันของชีวิตคือได้เปลี่ยนงานด้วยการนั่งรถไปทำงานนานๆหลายชั้วโมงต่อวันคิดว่าคงไม่ไหว จึงถึงจุดจบของงานชิ้นแรก
งานชิ้นที่สองเริ่มขึ้นจากบริษัทแถวๆบ้าน แต่แถวหลักสี่อย่าได้นึกภาพว่ารถติดแค่ไหน อุตส่าหนีบีทีเอส แต่ดันมาเจอรถติด (*บอกก่อนว่าเป็นคนติดบ้านมากยังไงก้ต้องกลับบ้านไปเจอพ่อแม่เจอหมาๆนี่คือความสุขของชีวิต)เริ่มรู้สึกว่าการมอง กรุงเทพเป็นอะไรที่น่าเบื่อที่สุด! หรืออาจจะเป็นสิ่งที่เราต้องทำแบบเดิมๆทุกๆวันนั้นมันน่าเบื่อ แต่ก้พยายามปลอบตัวเองว่าเรานั้นต้องการประสบการณ์ก่อนและจะทำอีกแค่ครึ่งปีเท่านั้น.... แต่บริษัทนี้นั้นนน%##&^#&$#%$#&$# จ้าถือว่าเป็นแจ๊คพอตของชีวิตกันเลย
สมัครมาชื่อบริษัทนี้ แต่พอรับเข้ามาให้ทำอีกชื่อบริษัทนึง เหมือนกับเป็นญาติๆกันเปิดบริษัทและฝากให้ดูแลด้วยกัน แต่ปัญหาการทำงานมันก้ต้องเกิดเป็นเรื่องธรรมดาของชีวิตสถาปนิก ...... แต่การทำงานที่เจ้านายรับงานมานั้น ออกแบบเปลี่ยนงานเองปุ๊บแล้วไม่รายงานต่อลูกค้าว่าจะเปลี่ยนแบบเหมือนตอนแรกที่รับงานแล้วคุยเรื่องดีไซน์ไว้ มันทำให้เซลล์สมองของฉันเริ่มขาด แตก สิ้นพังทลาย วันที่หนึ่งรับงานมาปุ๊บเป็นงานออฟฟิศบ้าน วันที่สองเจ้านายเปิดรูปบ้านเจอทางอินเตอร์เนต เสก็ชงานมาให้เราบอกเอาแบบนี้ๆ โอเคเราลูกน้องเราทำให้ วันที่สามพี่เล่นเปิดรูปจากเนตอีกแล้วชอบก้ส่งมาให้แก้อีก อ้าวว เราก้เพิ่งจบใหม่ก้ไม่คิดว่าการเปลี่ยนแบบทุกวันแบบนี้งานมันจะไปได้สวย แล้วเปลี่ยนแบบนี้ทำไมไม่รายงานลูกค้าหรอเพราะตอนแรกตกลงแบบกันไว้ยังไงจะเปลี่ยนก้น่าจะนัดคุยกันซักนิด ถามพี่สถาปนิกที่นั่งข้างๆเค๊าตอบกลับมาว่า เดี๋ยวก้ชิน!!! โอ้วว ที่เรียนมาว่าจะออกแบบอาคารอะไร ก้เคลียร์ทุกอย่างให้ลงตัว ดีไซน์ ฟังชั่น แล้วเคลียร์งานแคด(เครียร์งานเขียนแบบ)จะแก้ก็ทยอยๆแก้ แต่นี่เล่นเปลี่ยนๆทุกวัน ไอ้เราก้โอเคๆเพิ่งเข้ามาไม่ว่ากัน พอถึงวันเสนอลูกค้า เจ้านายบอกให้เราไปพรีเซ้น แกจะไปรับลูก!!!!!!!!!!!!!!! ห่ะจ้าาา งานนี้คุณท่านแก้อยุ่คนเดียวเลยเนาะ สรุปไปเป็นยังไงโดนว่ากลับมาทำไมแก้แล้วไม่บอก แล้วหลังจากนั้นเหมือนทางเจ้านายเค๊ามีปัญหากัน(เรื่องเงินๆทองๆ)ฝ่ายเจ้านายก้ขอถอนตัวจากการดูแลโดยสิ้นเชิง และจากการออกแบบด้วย เอ่อ พอกันทีหรือมันคือเรื่องปกติ ? เริ่มมาคิดอย่างจริงจังว่านี่หรือ ชีวิตที่เราต้องเป็น ไม่ใช่เราเลือกได้หรอว่าเราจะมีชีวิตแบบไหน มีชีวิตให้คนสั่งๆ เอาเปรียบๆ แล้วจ่ายเงินทุกสิ้นเดือน.... นี่ไม่ใช่สำหรับเราแน่นอน
จากจุดนั้นอาจจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆที่เจอปัญหา แต่เราตัดสินใจเลยว่าเราไม่ต้องการสิ่งแบบนี้ ไม่ต้องการคนแบบนี้ในชีวิต
ชื่อเสียง เงินทอง เป็นสิ่งสำคัญ แต่ความสุขในช่วงเวลาของชีวิตล่ะ มันควรเป็นยังไง?


จากเรื่องงานผันสู้เรื่องความรัก - จากชีวิตที่คิดว่าการทำงานคือต้องทำงานที่ออฟฟิศ เป็นเจ้าของธุรกิจอย่างเดียวแบบที่คนสว่นใหญ่คิดกัน จึงเปลี่ยนไปเมื่อเจอผู้ชายคนนึงที่เข้ามาเปลี่ยนความคิดในทุกๆเรื่อง เข้ามาสอนว่าชีวิตที่มีความสุขควรเป็นยังไงเรียกว่าชีวิตแบบใช้สุดโต่ง(ในทางที่ดีนะ ในทางออกไปเปิดหูเปิดตา) เข้ามาวางแผนอนาคตให้ว่าชีวิตนั้นเราเลือกได้ เลือกที่จะทำงานที่ยังสามารถเที่ยวได้ สอนแง่คิดต่างๆมากมาย มีความเป็นผู้ใหญ่และอายุห่างกัน 4 ปี
เข้ามาสอนว่าการทำงานสมัยนี้มีหลายแบบ ไม่จำเป็นต้องทำในออฟฟิศแล้ว(ถ้าใครสนใจลองค้นหาดูว่านักท่องเที่ยวหาเงินกันยังไง) แล้วเค๊าก้เป็นผู้ชายที่สามารถอยู่ที่ไหนก้ได้แล้วทำงานไปด้วย ...
ความฝันในวัยเด็กคือ อยากเที่ยวรอบโลก มีตัง ..แต่ความจริงคนเราก้ต้องทำงานแต่จะแบบไหนก้ว่ากันการงานมีหลายลู่ทางหาเงินในสมัยนี้
เค๊าบอกเค๊าทำงานหนักตลอด 7 ปีเพื่อที่จะมีวันนี้วันที่ได้เที่ยว วันที่ตื่นมาแล้วไปไหนก้ได้มันไม่ง่าย แต่ก้ไม่ยากถ้าพยายาม แต่ไม่ได้รวยเป็นมหาเศรษฐีใช้เงินแบบไม่ต้องคิดนะ คือคิดแต่ก้ใช้ให้คุ้มและเกิดประโยชน์ที่สุด ตอนที่คบเค๊าก้ทำงานอยู่ทั้งที่ๆหนึ่งและที่ๆสอง จากจุดแตกหักของงานชิ้นที่สองจึงทำให้ตัดสินใจชัดแจนว่าลาออก จะมาลองอะไรใหม่ๆให้ชีวิต*แต่ไม่ได้ลาออกมาแล้วใช้ตังไปเรื่อยๆนะค่ะ เดี่ยวนี้ถ้าเราหันมาสนใจด้านการท่องเที่ยว ศึกษาดีๆเราจะรู้ว่านักเที่ยวส่วนใหญ่เอาเงินมาจากไหน และไม่ใช่จำนวนน้อยๆ แต่โชคดีที่ทางบ้านเข้าใจและสนับสนุนในสิ่งที่คิดที่อยากทำ เมื่อก่อนไม่ค่อยได้เที่ยว เพราะทางบ้านส่วนใหญ่จะทำงานและเรียน