คือตอนนี้เราก็อยู่ม.ปลายแล้วค่ะ แอบชอบคนคนนึงมาสามปีแล้ว เคยอยู่ห้องเดียวกันค่ะ คือเข้าก็ไม่ใกล้เคียงสเป็คเราเลย ไม่สูง ไม่ผอมแต่ก็ไม่ถึงกับอ้วน และรูปหน้าไม่ใช่ (สังเกตุจากที่ผ่านมาอ่ะค่ะ ปกติชอบมองคนที่หน้าเรียวๆยาวๆ) ง่ายๆคือไม่น่าเป็นคนที่เราสะดุดตาได้
  
     เขาเป็นคนที่เรียนดีเลยทีเดียว บุคลิคน่าจะเข้ากับคนง่าย เราชอบเค้ามาตั้งแต่ม.ต้น ตอนแรกก็ไม่อะไรหรอก ไปๆมาๆกลายเป็นว่ารู้ตัวอีกทีก็จ้องเขาไปเเล้ว ย้ำค่ะว่าจ้อง จ้องจนบางครั้งเค้าหันกลับมามองอ่ะค่ะ TT    
    เราเคยคุยกับเขาแค่ประโยคสองประโยคเอง คือไม่เรียกว่าคุยก็ได้ แบบ เราถามคนอื่นๆไปแล้วเขาตอบนี่เรียกคุยมั้ย 5555 คือเขาก็เป็นคนอัธยาศัยดีนะ แต่เราขี้อายไง เราเป็นคนที่กับคนสนิทจะต๊องมาก กับคนไม่สนิทคือนั่งนิ่งไม่พูดทั้งวันยังได้
    

พักหลังมานี่รู้สึกอาการหนักกว่าเก่าค่ะ คือก็แค่แอบมองนั่นแหละ แต่ว่ารู้สึกเหมือนหันหนีหนักกว่าเก่าค่ะ บางครั้งก็กลัวตัวเองคอเคล็ดเหมือนกัน TT
   เวลาไปไหนมาไหน ในสถานที่ที่คาดว่าจะเจอเขา เราจะมองหาจนเจอตลอดอ่ะค่ะ ถึงบางที ไกลๆ ไม่รู้ว่าเขามาทางนี้ยังเจอ บางทีเดินสวนกันไม่มองหน้ายังรู้ว่าเป็นเขา หรือบางทีสั่งๆอาหารเจาเดินมายืนข้างๆก็รีบหันไปมองเพราะรู้สึกคุ้น หันหน้ากลับแทบไม่ทันก็มีค่ะ
  
    จนถึงตอนนี้ รู้สึกว่าความรู้สึกข้างในมันประทุมากค่ะ หน่วงๆเหมือนอยากจะละเบิด TT เอาไว้ซักวัน ถ้ามีความกล้ากว่านี้จะไปบอกนะคะ