เราเลิกกับแฟนตั้งแต่คริสมาสต์ปีก่อนค่ะ

ที่เลิกกันเพราะเรารู้สึกว่าเค้ายังเด็กเกินไป(ทั้งๆที่อายุเท่ากัน) คือเวลาที่เราสองคนมีปัญหาเค้าก็จะขาดความมั่นใจแล้วก็ตัดสินใจอะไรเองไม่ได้ ต้องปรึกษาคนอื่นตลอด

เรื่องปรึกษาคนอื่นเราพอเข้าใจว่าฟังหลายๆความเห็นก็น่าจะดีแต่บางเรื่องมันเป็นความลับของคนสองคน คนอื่นรู้เราก็มีแต่เสีย แต่เค้าก็เอาเรื่องนี้ไปถามคนอื่นโดยไม่ได้บอกเรา ก็มีเสียความรู้สึก
ทุกครั้งที่เราไปกินข้าวด้วยกันเราออกเงินเองตลอด เราไปไหนเรามีของฝากให้เค้าเสมอๆ คือเราก็ไม่ได้อยากให้เค้าออกให้เราทุกอย่างนะคะ แต่เรารู้สึกว่าการเป็นแฟนมันต้องมีเสียสละกันบ้าง นี่คือถ้าเราไม่ให้อะไรเค้าก่อนเค้าก็จะไม่ให้เรา

มันเลยทำให้เราคิดว่าแบบนี้มันก็มีแฟนเหมือนไม่มีเลยนะแถมยังเพิ่มความอึดอัดเวลาเลือกร้านหรือไปไหนมาไหนอีก เราเป็นคนชอบดูหนังมากแรกๆเราก็ชวนเค้าแต่ก็ชอบปฏิเสธว่าไม่ว่างหรือบางทีก็เปลือง เราก็โอเคดูคนเดียวเราก็สบายใจดี แต่นั่นก็ทำให้คิดอีกว่าแล้วจะมีแฟนไปทำไม?

เค้าเป็นคนพูดเก่งค่ะ เวลาเราอยู่ด้วยกันหรือคุยกันเต้าจะเป็นคนพูดซะส่วนมาก แต่ประเด็นคือเวลาเรามีปัญหาหรือเจอเรื่องตื่นเต้น(สำหรับเรา)เค้าดูไม่สนใจไม่ตั้งใจฟังจนบางทีเราก็ไม่รู้จะเล่าไปทำไม
เค้าเป็นคนน่าตาดีค่ะ บวกกับความยิ้มง่ายทำให้มีรุ่นน้องชอบเยอะ เรื่องแฟนเค้าก็เปิดเผยนะคะแต่เค้าก็อัพเดตเฟสบุคตลอดเวลา จนบางครั้งเราก็งงว่าเค้าจะอัพเดตให้ใครดู เราเป็นแฟนเค้ากับคนอื่นที่ไม่รู้จักกันแต่มาอ่านเฟสบุคเค้าก็สามารถรู้เรื่องราวชีวิตเค้าได้เท่าเราเลย

ทุกอย่างที่เล่ามาเป็นปัญหาที่ทำให้เราตัดสินใจบอกเลิกแต่จนตอนนี้ผ่านมา7-8เดือนเราก็ยังไม่มีใครใหม่นะ ไม่ได้ปิดกั้นมีคนดีผ่านมามากมาย(เรามาอยู่ต่างประเทศ)แต่เราก็ยังไม่รู้สึกกับใครพิเศษเลย

พอเริ่มรู้สึกดีเราจะมีหนึ่งความคิดแย้งขึ้นมาว่ามันกำลังจะกลับไปเจ็บอีกแล้วรึเปล่า? เราหาข้อดีของการมีแฟนไม่ได้เลย(เรื่องดูแลแฟนเก่าก็ทำนะ แต่เป็นสิ่งที่เราก็ทำด้วยตัวเองได้นี่นา?)

เราควรทำไงดี ควรเปลี่ยนความคิดหรือมองในแง่อื่นๆดีมั้ย?