บทนำ

"เมล็ดทราย" ฉันชื่อเมล็ดทราย  นางสาวมาลาริน อัศววงษ์ ชื่อของฉันเเปลว่าดวงดาวเเห่งท้องทะเล ความหมายดูดีเก๋ไก๋เเละไม่ธรรมดาใช่มั้ยล่ะ เเต่จริงๆเเล้วนะที่มาของชื่อนี้ไม่ดีเอาซะเลย  เฮอะ! ก็เเม่ของฉันกับคุณหญิงเพ็ญศรีเพื่อนของคุณเเม่ที่รักกันปานจะกลืนกินหน่ะสิที่ทำสัญญากันว่า ถ้ามีลูกชายกับลูกสาวจะต้องดองเป็นทองเเผ่นเดียวกัน ตอนเด็กๆฉันเคยอินกับเรื่องนี้ด้วยนึกเเล้วตลกชะมัด ฉันเคยเเอบชอบ "พี่ทะเล" ไม่สิ เรียกทะเลเฉยๆจะดีกว่า ลูกชายของป้าเพ็ญศรี เเต่หมอนั่นกลับทำลายหัวใจฉันซะยับเบินจนฉันต้องหนีมาเรียนต่อที่ปารีสเพื่อมารักษาเเผลใจ  เรื่องมันมีอยู๋ว่า หลังจากสัญญาบ้าๆของเเม่กับป้าเพ็ญศรีไม่ถึงปีป้าเพ็ญศรีก็ตั้งท้องเเละคลอดลูกออกมาก็คือนายทะเลนั่นเเหละ หลังจากนั้น3ปี เเม่ฉันก็คลอดฉันออกมาตอนนั้นเเม่ๆทั้งสองชอบให้เราเดินจูงมือกัน  กินข้าวกัน  ทำของขวัญให้กันวันสำคัญ เเม่บอกว่า"พี่ทะเลเนี่ยคือเจ้าบ่าวของลูกในอนาคต" เเม่กรอกหูฉันให้ฉันไปสนิทกับนายทะเลนั่นเป็นสิบๆปีให้เขาคอยรับส่งฉันที่โรงเรียนเพราะโรงเรียนของฉันอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนของเขานักจนใครๆก็คิดว่าเราคือคนรักกัน ฉันก็อิน รักหมอนั่นไปตอนไหนก็ไม่รู้ เฮ้อออออ  ฉันเลยตัดสินใจไปบอกรักเขาในวันวาเลนไทน์ตอนฉันอยู่ม.3 ฉันตัดสินใจโดดเรียนคาบสุดท้ายเพื่อไปที่โรงเรียนของเขา ฉันซื้อเเหวนสลักชื่อของฉันให้เขาเเละดอกไม้ช่อโต เเล้ววันนั้นก็โชคดีที่ยัยนัทตี้เพื่อตุ้ดผู้น่ารักจะไปสารภาพรักหนุ่มที่โรงเรียนนี้เหมือนกันเลยอาสาไปส่ง พอไปถึงฉันก็เดินเเยกกับนัทตี้ น่าอายชะมัดฉันเป็นเด็กผู้หญิงคนเดียวในโรงเรียนนี้ทุกคนที่ฉันเดินผ่านก็หันมาให้ความสนใจก็เเหงสิ โรงเรียนของเขาเป็นโรงเรียนชายล้วนที่มีเเต่ม.ปลาย มีเด็กผู้หญิงใส่ชุดนักเรียนม.ต้นเดินเข้าไปก็ต้องเป็นจุดสนใจเป็นธรรมดา

ฉันเดินไปจนเจอเขานั่งเกากีต้าร์อยู๋ใต้ต้นไม้ที่สวนหย่อมหลังโรงเรียน เพื่อนๆของเขาบอกว่าเขาเลี่ยงที่จะเจอพวกผู้หญิงรุมกรี้ด  ก็นะหล่อลากซะขนาดนั้นคิ้วเค้ม หน้าขาว ตาคม จมูกเป็นสัน ปากสีชมพูบางเฉียบ ได้เชื้อเเขกขาวจากพ่อมาเต็มๆผสมเชื้อจีนจากเเม่ที่เป็นลูกครึ่ง สรุปว่าลงตัวเป๊ะ
"พี่ทะเลลลลล ^________^"
"ว่าไง" วันนี้เขาดูเเปลกๆ น้ำเสียงเย็นชาเเบบนี้มันอะไรกัน
"คือ....เมล็ดทราย..."
"ไม่ต้องพูดเเล้วพี่ไม่อยากฟัง"
"ไม่ได้นะพี่ทะเลต้องฟัง" เขาทำเหทอนจะเดินหนีฉันจึงรีบไปยืนกางเเขนขวางหน้าเขาไว้
"หลีกไป"
"เมล็ดทรายรักพี่ มาคบกับเมล็ดทรายนะ" เขามองหน้าฉันนิ่งเเล้วเดินเบี่ยงไปเหมือนจะเดินหนีฉันเลยยัดดอกไม่ใส่มือเค้าพร้อมทั้งเเหวนเงินที่ซื้อมาเเต่เขาทำถ้าเหมือนจะโยนทิ้ง
"อย่าโยนนะ!!" อยู๋ๆน้ำตาก็คลอขึ้นมาดื้อๆ ทำไมกันพี่ทะเลที่เเสนดีของฉันถึงเย็นชาใส่ฉันมากขนาดนี้ ถ้าเขาไม่รักฉันก็ไม่ควรจะมาทำดีทำเหมือนคนรักตั้งเเต่เเรก "ถ้าพี่ทิ้งของของเมล็ดทราย เมล็ดทรายจะไม่มาให้พี่เห็นหน้าอีก"
เขายิ้มมุมปากเเบบเย้ยหยันเเล้วขว้างเเหวนของฉันไปตกอยู่ในดงพุ่มไม้ตรงไหนสักที่ในสวนหย่อมนั่น "ก็ไม่ต้องมาให้เห็นหน้าสิ" จากนั้นเขาก็เดินเอากุหลาบช่อโตไปทิ้งถังขยะอย่างหน้าตาเฉย  ทำไม ทำไมกัน พี่ทะเลที่เคยปกป้องฉันเวลาฉันโดนเเกล้ง  ดูเเลฉันเวลาบาดเจ็บ  ปลอบใจเวลาฉันมีปัญหาหรือร้องไห้ ดูเเลฉันเวลาพ่อเเม่ไม่อยู่ พี่ทะเลที่เเสนดีคนนั้นกับผู้ชายคนเมื่อกี้ต่างกัน...จนเหมือนเขาไม่ใช่พี่ทะเลที่ฉันรู่จักเลย

สงสัยใช่มั้ยว่าเเล้วฉันจะมาพร่ำเพ้อถึงเขาอีกทำไม ก็เหตุการณ์นั้นทำให้ฉันหนีไปเรียนม.ปลายต่อที่อังกฤษเเล้วมาต่อเเฟชั่นดีไซน์ที่ฝรั่งเศษ ความเจ็บครั้งนั้นฉันต้องการลืมเลยเลือกจะหนี หนีมาให้ไกล ฉันทุ่มเวลาทั้งหมดให้กับการเรียนเเล้วฉันก็สามารถเรียนจบปริญญาตรีด้านเเฟชั่นดีไซน์ได้ตั้งเเต่อายุยี่สิบ ตอนนี้ฉันกำลังจะรับปริญญาเเล้ว ฉันควรจะมีความสุข เเต่กลับต้องมาคิดมากที่พ่อกับเเม่โทรเรียกตัวฉันกลับบ้านเพราะคุณป้าของฉันที่ดูเเลฉันมาตลอดช่วงชีวิตมหาวิทยาลัยโทรทางไกลไปฟ้องเเม่ว่าฉันใช้เงินฟุ่มเฟือยไปกับเสื้อผ้าเเบรนด์เนม เฮอะ!เเฟชั่นหน่ะยูโนวว เเม่เรียกตัวฉันกลับเเม่บอกว่าเพื่อจะดัดนิสัย  เเม่จะส่งฉันไปอยู่ที่ฟาร์มมุกของอีตาทะเลนั่นที่เกาะเเถวภาคใต้ให้เรียนรู้วิถีชีวิตชาวบ้านเเละลดความฟุ่มเฟือย คือ?? เห้ยยย คือฉันจบเเฟชั่นดีไซน์มาฉันควรจะได้กลับไปเป็นดีไซน์เนอร์ชื่อดังรึเปล่าไม่ใช่ยัยต๊อกต๋อย เเต่ปฏิเสธเเม่ได้ที่ไหน ก็ต้องกลับไปล่ะสิเพราะไม่งั้นเเม่จะหนีฉันไปบวชชี ดูเอาสิเฮอะ!