เราอยู่ในครอบครัวฐานะปานกลางค่อนไปทางเกือบยากจน แต่ถูกเลี้ยงมาแบบพวกมีกะตัง ได้ในสิ่งที่เด็กๆรุ่นเดียวกันในหมู่บ้านไม่มี มีโอกาสเรียนโรงเรียนในเมือง เพื่อนๆเป็นลูกข้าราชการ มีพ่อแม่มารับมาส่ง แต่เราต้องขึ้นรถประจำทาง ทุกคนในครอบครัวรักเรามาก ถึงจะเด็กแต่เราสัมผัสได้ แต่มีสิ่งนึงที่เรารู้สึกส่าเราขาดก็คือ ฐานะทางการเงิน เรามีนิสัยขี้ขโมยตั้งแต่เด็ก เริ่มจากขโมยเงินตายายไปซื้อขนม แอบนำเงินค่าสมัครสอบไปใช้อย่างอื่น แล้วโกหกคนคุมสอบเพื่อให้ได้เข้าสอบ เพราะกลัวพ่อแม่รู้ ตอนมัธยมก็สมัครใช้บริการในโทรศัพท์บ้าน (บ้านคนอื่น)เพื่อที่จะได้ใช้โทรศัพท์ที่ตู้สาธารณะฟรี นี่แค่เรื่องใหญ่ๆ เรื่องโกหกเล็กๆน้อยๆ ก็เช่น โกหกเรื่องอาชีพของพ่อแม่ โดหกว่าบ้านตัวเองมีแบบนั้นแบบนี้ (เวลาอยู่กับเพื่อน) ไม่ค่อยอยากคุยเรื่องพ่อแม่กับเพื่อนๆ เพราะพ่อแม่เราไม่มีเหมือนพ่อแม่เขา พอเรียนจบเราก็ไม่อยากใช้เงินพ่อแม่ เราหางานทำ ได้เงินเดือนครั้งแรก8,000บาท เป็นบริษัทเอกชนเล็กๆ แต่เพื่อนรุ่นเดียวกันเขามีรถขับ มีเงินเดือนสูงๆ มีชีวิตดี๊ดี อยากเป็นแบบเขาบ้าง การทำผิดก็เริ่มต้นขึ้น โดยการนำเงินของบริษัทไปใช้ส่วนตัว(ลักทรัพย์) เพื่อจะได้มีรถขับ มีกระเป๋าหรูๆ ใช้เครื่องสำอางแพงๆ มีชีวิตดี๊ดีแบบเพื่อนๆบ้าง เวลาเราอยู่กับเพื่อนเราจะไม่ค่อยพูดเรื่องตัวเองเท่าไหร่ จะบอกว่าทุกคนที่เข้ามาในชีวิตแทบจะไม่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของเราเลยก็ว่าได้ เพราะเราจะพูดแต่เรื่องดีๆ น่าชมเชย หรือความมั่งมีของตัวเองให้ฟังสะมากกว่า เปลี่ยนที่ทำงานมา2ที่แล้ว เพราะเขาจับได้เรื่องเงิน ตอนนี้เป็นคดีความกันอยู่ ตอนนี้ตกงาน และไม่กล้าไปทำงานที่อื่น เพราะกลัวจะทำผิดอีก คิดตลอดว่าจะไม่ทำอีกแล้ว แต่เมื่อสบโอกาสก็จะทำแบบเดิมทุกครั้ง เราไม่รู้ว่าเป็นเพราะปมในใจเรารึเปล่า การเลี้ยงดู เป็นนิสัย หรือว่าเราป่วยกันแน่ อยากหาทางออก อยากเริ่มต้นใหม่ ขอคำปรึกษาด้วยนะคะ