ถ้าจะให้เล่าคงยาวมากเพราะต้องนึกย้อนเล่าเหตุการ์ณต่างๆใฟ้ฟังเพราะทุกเหตุการ์ณมันสำคัญ เรื่องราวมีอยุ่ว่าเราคบกันได้ ปีกว่าๆผ่านอะไรด้วยกันมากทุกข์สุขอะไรหลายๆอย่าง ผมกับเขาเป็นคนใจร้อนด้วยกันทั้งคู่ส่วนตัวผมจะเป็นคนชอบฟังเหตุผลก่อนว่าสมเหตุสมผลไหมผิดก็คือผิดถูกก็ว่าไปตามถูกจนบางทีทำให้เขารุ้สึกว่าตัวเขานั้นไม่เคยถูกพอเขาพูดมาผมก็จะบอกว่าเถียงตลอดซึ่งเขาไม่ได้รู้เลยว่าตัวเขาเป็นยังไงแต่อย่างน้อยเขาก็ยังรู้ตัวว่าเป็นคนชอบเถียงเเต่เขาจะกล้าเถียงกับคนที่เขาสนิทหรือรุ้จักกันมาก เช่น ผม หรือ แม่ เขา เราทั้งคู่ก็คบกันไม่ค่อยเหมือนคู่อื่นๆซักเท่าไหร่เพราะผมอายุน้อยกว่าเขา6ปีแต่อายุตรงนี้ไม่ใช่ปัญหาสำหรับเราผมยังคิดว่าเขานิสัยเด็กกว่ามากไม่โต เรื่องราวเราทั้งคู่ก็คบกันทะเลาะกันแบบนี้อยู่ตลอดเรื่อยมาแต่มันก็ไม่ค่อยใช่ปัญหาซักเท่าไหร่ เราชอบทะเลาะกันบ่อยๆเพราะเรื่องไร้สาระเรื่องเล็กๆน้อยๆกันแต่ทุกครั้งที่เราทะเลาะกัน มักจะบานปลายเป็นเรื่องใหญ่จนบางทีถึงกับบอกเลิกกันบ่อยๆ ผมเองยอมรับนะว่าแรกๆเป็นฝ่ายบอกเลิกทั้งที่ผมเองไม่ชอบเลยแต่กับเป็นคนพูด ตอนเราคบกันแรกๆก็ทะเลาะกันบ่อยนะ แต่จะเป็นทางเขาที่บอกเลิกแต่เขาก็ ง้อผมแต่วิธีง้อเขามันไม่ดีเลยวิธีการเรียกร้องความสนใจเขา ซึ่งสิ่งที่ผมรับไม่ได้และผมว่าไม่มีใครหรอกที่รับได้ ต้องบอกก่อนว่าทางผู้ใหญ่เราทั้งคู่พ่อแม่เราเป็นเพื่อนกัน ตอนเราคบกันแรกๆยังไม่มีใครรู้ คนที่รู้คนแรกคือแม่เขาเพราะวันนั้นเราทะเลาะกันจนแม่เขาถามว่าคบกับใครอยุ่คุยกับใคร เขาก็ได้บอกทางแม่ของเขาว่าเป็นผมเอง อย่างว่าเป็นผู้ใหญ่มองเขาก็ไม่อยากให้เราคบกันเพราะทางเขาเป็น ผญ อายุมากกว่าแถมผมเองก็ยังไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันแต่ทางบ้านเราทั้งคู่ก็มีฐานะแต่ก็ไม่ได้ถึงกับร่ำรวยแค่ผมเองยังไม่ได้ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงานเพราะผมเองก็ยังอายุไม่เยอะ แต่สุดท้ายทางแม่เขาก็รู้ว่าห้ามทางลูกเขาเองไม่ได้ผมก็พูดกับเขานะว่า ผมเองก็โอเคแล้วที่เหลือก็ขึ้นอยู่ที่เราสองคนและผมเองจะทำให้ผู้ใหญ่ทางเขาเห็นความดีและความจริงใจที่มีให้ลุกสาวเขา พอแม่เขารุ้ผมก็ได้บอกกับแม่ผมเองแต่ทางพ่อเราทั้งคู่ยังไม่ได้รู้ซึ่งเขาหัวโบราณแล้วเขาเองก็อายุมากคงไม่ค่อยเข้าใจเรื่องที่ทางผมอายุน้อยกว่า อย่างว่าเป็นผู้ใหญ่มองก็ห้ามทุกคนแต่ทางแม่ผมก็โอเคกว่าที่ผมคิดแต่ก็คงรู้ว่าห้ามผมไม่ได้เหมือนกันแต่เขาก็พูดนะลูกชอบแม่ก็ชอบด้วยแต่แม่ผมก็รู้ว่าเขานิสัยยังไงเพราะสมัยก่อนทางแม่เขาก็รู้ว่าผมนิสัยยังไงภาพผมจะออกลบหน่อยเพราะเรียนก็ไม่เรียนเกเลประมาณนี้ เราทั้งคู่ก็คบกันมาด้วยดี แต่ก็จะมีปัญหาตรงเรื่องทะเลาะกันบ่อยๆมาเรื่อยๆแต่ก็ ผ่านไปได้แต่มีสิ่งหนึ่งที่ผมยอมให้มันผ่านไปไม่ได้และเป็นสิ่งที่ไม่มีใครรับได้หรอกผมคิดแบบนั้น เวลาเราทะเลาะกันหนักๆจนเหมือนจะเลิกกันหรือบอกเลิกกันทางเขาจะชอบ ทำสิ่งที่ผู้ชายทุกคนรับไม่ได้ เขาเคยกระโดนลงจากรถครั้งหนึ่งจนทุกวันนี้ยังเป็นภาพติดตาผมเลยผมต้องพาเขาไปส่งโรงพยาบาลที่เต็มไปด้วยแผล แล้วต้องจำใจโทรหาทางแม่เขาแล้วบอกสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนั้นผมโทษแต่ตัวเองแล้วคิด คบกันมาเป็นแบบนี้ผมเข้าใจคนที่เลิกกับคนที่เรารักเพราะห่วงเขามากๆเลย มาต่อ ผมโทรหาแม่เขา ลืมบอกไปเราทั้งคู่จะออกกันทุกวันคือตกเย็นผมและเขาปิดร้านผมก็จะไปรับเขาไปหาอะไรกินแล้วก็ไปอยุ่ที่บ้านผมอีกหลังซึ่งไม่ไกลจากบ้านเขาและผมหลังที่อยุ่ปัจจุบันบ้านผมกับเขา เหมือนเดินมาหน้าซอยประมาณนี้แต่ต้องข้ามถนนใหญ่ถึงเวลาซักสี่ทุ่มก็จะไปส่งเขาที่บ้านเป็นแบบนี้อยู่ทุกวัน ตอนที่เขากระโดดลงจากคือตอนนี้ผมกำลังไปส่งเขากลับบ้านตอนนั้นเราทะเลาะกันจะบอกว่าหนักก็ปกติเพราะเราก็ทะเลาะกันบ่อยๆ ลืมบอกไปว่าวิธีการทำร้ายตัวเองของเขาแรงขึ้นเรื่อยๆ เคยทะเลาะกันทางเขาร้องไห้จนเสียสติยืนตบหน้าตัวเองจนบวมเอาของตีตัวเอง เอาหัวโขกกับกำแพง เอามือทุบกำแพงจนเขียวช้ำไปหมด ผมเองก็เสียใจจนทนไม่ได้ก็ต้องห้าม แต่ถ้าคนไม่เคยเจอไม่เข้าใจหรอกว่าพูดดีๆมันไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก ผมต้องจับแขนเขย่าตัวเขาแรงบอกให้หยุด ซึ่งเป็นผลเหตุที่ผมพูดกรูเวลาทะเลาะกันหลังๆ เพราะผมรู้สึกว่าถ้าผมไม่แข็งพอก็จะเอาทางเขาไม่อยุ่ แล้วทางเขาก็ชอบเดินออกจากบ้านผมที่เราอยู่ด้วยกันเพื่อกลับบ้านเขาซึ่งต้องข้ามถนนใหญ่อีกซึ่งเขาข้ามไม่ค่อยเป็นแต่เขายังไม่เคยถึงบ้านหรอกเพราะผมจะห้ามตลอดตามไปขอหรือพาไปส่งเองบ่อยครั้งที่เขาออกจากบ้านเขาเองดึกๆเดินไปที่ต่างๆเวลาเราทะเลาะกันผมต้องขี่รถตามหาเขาคือเข้าใจเลยคนที่เป็นห่วงใครมากจนหายโกรธหรือให้อภัยกันผมต้องค่อยเป็นห่วงเขาแบบนี้อยุ่ตลอด ผมเคยนั่งคุยกันว่าอย่าทำแบบนี้อีกบอกว่าถ้าทำแบบนี้อีกจะเลิกแต่ผมก็เลิกไม่ได้สักทีเพราะผมรักเขาอีกใจก็โทษตัวเองว่าถ้าเขาเป็นไรไปเรื่องก็มาจากผมถ้ายอมเลิกกันก็คงไม่มีเหตุการ์ณแบบนี้หรอกถ้าจะให้พูดเรื่องที่เป็นห่วงกลัวเขาทำไร คงไม่จบ มาต่อถึงตอนที่แม่เข้ารู้ว่าลูกตัวเองอยู่ รพ พื้นฐานเดิมแม่เข้าก็ไม่ค่อยชอบผมสักเท่าไหร่นี่มาลูกเขาเป็นแบบนี้อีกผมคิดเจริญเหอะแต่ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรก็มันเป็นจริงๆเราก็ต้องยอมรับ แต่ตอนนั้นเป็นวันที่พ่อทางเขารู้ว่าลูกสาวเขามาคบกับผม เพราะแม่เขาต้องบอกเพราะตอนนั้นมันดึกมากๆผมจำไม่ได้แต่ดึกมาก แม่เขาเลยต้องยอมบอก พอแม่กับพ่อทางเขามาซึ่งผมเองรุ้จักอย่างดีไหว้บ่อยๆ เพราะเป็นเพื่อนพ่อแม่ผมด้วยผมยอมรับผิดที่ดูเเลลุกสาวเขาไม่ได้ตอนนั้นคิดว่าพ่อเขาต้องตบผมแน่ๆ แต่ถ้าตบจริงๆผมก็ไม่ว่าอะไรเพราะตอนั้นผมกับรุ้สึกว่าตัวเองผิดเอาแต่โทษตัวเอง แต่ทางพ่อเขาก็เป็นผู้ใหญ่พอไม่ได้ทำไรแต่เอาจริงๆถ้าถามว่าพ่อแม่เขาโมโหไหมคงไม่เลยเพราะเวลานั้น มันดึกมากๆ พอทำแผลเสร็จทางพ่อแม่เขาก็พาลุกสาวกลับบ้านอย่างว่าพ่อเขารู้เรื่องก็ปกติ ให้เลิกกันเพราะทางเขาอายุมากกว่าผม อีกอย่างก็พ่อแม่รู้จักกันเดี๋ยวจะมีปัญญากัน ก็บอกตามประสาผู้ใหญ่แต่เราก็คบกันต่อเพราะคนรักกันเขาก็ไม่ได้กีดกั้นอะไรเลยผมเองก็ดีใจตอนนี้ทั้งพ่อแม่ผมและพ่อแม่เขาก็ดูเราทั้งคู่อยุ่ห่างๆส่วนเรื่องที่เขาทำแบบนีผมก็ให้อภัยแล้วก็บอกเริ่มไหม่แล้วอย่าทำอีกเขาก็ สัญญาว่าจะไม่ทำเรื่องพวกนี้อีกแล้วผมก็ให้ไปขอโทษแม่เขาด้วยที่ทำให้เสียใจหรือทุกเรื่องๆที่ผ่านมา เพราะเขาชอบทำแบบนี้สมัยก่อนที่เขาคบกับแฟนเก่าๆเขาก็เป็นแบบนี้แต่เขามีแฟนเป็นทอมมาโดยตลอดเลยทำให้เขา มีนิสัยเอาแต่ใจใจร้อนซึ่งผมเองก็เป็นแต่ทางเขาก็ดีขึ้นมากๆทุกๆอย่าง แต่เราก็ยังทะเลาะเป็นเรื่องปกติ จนที่เวลาผ่านไปเรื่อยๆซึ่งผมก็รักเขามากขึ้นเรื่อยๆกับกลายเป็นผมเองที่ขาดเขาไม่ได้ เวลาเราทะเลาะจะเลิกกันสมัยก่อนทางเขาก็จะร้องไห้ขอร้องไม่อยากเลิกเพราะสมัยก่อนผมใจแข็งมากๆเพราะเลิกคือเลิกแต่กับภายหลังที่เราทะเลาะกันผมเองต้องค่อยขอคืนดีเราทะเลาะกันหลังๆจะไม่ค่อยคุยกันจะหายกันไปมากกว่าซึ่งเขาเองบอกไม่ชอบแต่หลังๆกับเป็นเขาที่ไม่สนใจผมทะเลาะกันทีหายกันไปแรก 1 วัน 2 วัน มากขึ้นเรื่อยๆเป็นอาทิตย์ก็มีถ้าวันไหนที่ทางเขาไม่ได้ออกตอนเย็นแม่เขาก้จะถามหรือรุ้ว่าเราทะเลาะกันเพราะผมต้องไปรับเขา เรื่องก้ดำเนินมาเรื่อยๆแต่ผมก็ไม่ได้อะไรเพราะคิดว่าคบกันก็ทะเลาะกันแต่เอาจริงๆผมไม่เคยอยากเลิกกับเขาเลยมีบ้างแค่ตอนทะเลาะกันตอนนั้น แต่พอมานั่งคิดผมก็ไม่เคยอยากเลิกเลย พักหลังเราทะเลาะกันตัวผมเองก็พูดจาไม่ค่อยดี จนเป็นเรื่องที่ผมมาตั้งกระทู้นี้ ผมกับเขาทะเลาะกันก่อนล่าสุดนี้เป็นเรื่องมาจากที่ผมจะบวชแล้วผมก็งอนที่เขาไม่กล้ามาวันที่ผมโกนผม เราเลยทะเลาะกันจนเลิกกันก่อนผมบวชผมก็พูดจาแรงๆไม่ดีเยอะผมเองก็ยอมรับ แต่จะบอกว่ารับไม่ได้สำหรับผมว่ามันไม่ใช่เพราะ ผมและเขาก็พูดกรูด้วยกันมาถึงแม้เขาจะไม่เคยด่าผมเวลาทะเลาะกันก็จริงแต่ด่าเล่นก็บ่อยเพราะคบกันมาต้องรู้กันแทบจะว่าได้เลยผัวเมีย แค่ยังไม่แต่งกับไม่ได้อยู่ตลอดเวลา24ชม.แต่เจอกันทุกวันที่ผมไปรับเขามาอยุ่บ้านผม ต่อพอทะเลาะกันผมเองก็ใช้อารมณ์ตอนนั้นจนเราต้องเลิกกันไปเขาก็คงเบื่อผมด้วยแหละคงรับไม่ได้มั้ง แล้วผมก็บวช เป็นเวลาเกือบเดือนเราเองไม่ได้คุยกันเลยไม่ได้ทักกันเลยแต่ผมก็ไม่ได้คิดจะเลิกกับเขาจริงๆหรืออะไรก็เหมือนปกติที่ผ่านมาทะเลาะกัน แต่ครั้งนี่อะไรที่เปลื่ยนไปเวลานึงเดือนที่เราไม่ได้คุยกันเลย พอผมสึกพระออกมาผมก็คิดว่าเขาจะมาคืนดีกับผมที่เหมือนทุกครั้งแต่มันไม่ใช่แบบนั้นเลยไม่เหมือนอย่างที่ผมคิดว่า ทุกอย่างต้องโอเคเหมือนทุกที่ผ่านไปหลายวันจนผมทนไม่ได้ต้องทักไปคุยกับเขาว่ายังไง แต่ความรู้ที่ผมได้รับผมรู้สึกว่าเขาไม่เหมือนเดิมอีกแล้วแต่ผมก็ยังอยากคบกับเขาต่อ ตัวเขาเองก็รู้ว่าเขาไม่เหมือนเดิม เวลาเดือนนึงมันทำคนเราเปลื่ยนไปได้ขนาดนี้เลยหรอแต่ทุกครั้งที่เราคืนดีกันก็ถ้าคุยกันแล้วผมก็ไปรับเขาเหมือนเดิมคือเหมือนเดิมทุกอย่างแต่ครั้งนี้ เขาพูดประมาณไม่กล้าบอกแม่ต้องบอกแม่ก่อนคือมันไม่เคยเป็นแบบนี้เลยผมก็ถามเขาว่าทำไมแล้วก็พอรุ้ว่าที่เราทะเลาะกันเขาบอกเขาเสียใจเลยเล่าทุกอย่างให้ทางแม่เขาก็จะรู้เรื่องที่ผมด่าเขาพูดจาแรงๆ แต่ผมก้ไม่ได้ว่าอะไรเพราะผมทำจริงๆ เราก็กลับมาคบกันแต่ทุกอย่างก้ยังไม่ได้เหมือนเดิมสักเท่าไหร่ แต่ก็ดีขึ้นมากเขาและผมเกือบจะลืมเรื่องทั้งหมดแต่เวลานั้นก็มีแค่แปปเดียวจนมาถึง ไม่นานนี้ผมก็ไปรับเขามานอนที่บ้านเหมือนเดิมตอนเขาปิดร้าน วันนั้นผมไม่ค่อยสบายผมเลยไม่ค่อยสนใจเขาผมกับเขาก็นอนคุยกันคุยกันไปมาก็ทะเลาะกันแล้วผมก้บอกเขาว่าจะใส่อารมณ์ทำไมห๊ะ แล้วก็เงียบกันไปพักใหญ่ๆต่างคนต่างนอนเขาก็คงคิดได้มั้งว่าเขาผิดหรือยังไงก็มากอดผมแล้วบอกขอโทษ แต่ตอตนั้นผมก็ยังงอนอยู่ที่เขาจะนอนนิ่งๆทำไมต้องนานเพิ่งมาขอโทษหรอ ผมก็นอนต่อไปจนเขาเดินออกจากห้องไปตอนไหนไม่รู้ เขาเดินกลับบ้านซึ่งเขาไม่ได้ทำมานานมากๆเพราะเขาสัญญาไว้ ตอนนั้นผมได้ยินเสียงเปิดประตูห้องแต่ไม่ได้มองเป็นเวลาที่ผมเผลอหลับไปผมจำได้แค่ว่ายินเสียงประตูห้องเพราะตอนนั้นผมไม่สบาย แล้วผมก็ตื่นมาแต่ผมไม่รู้ว่าหลับไปนานไหมแต่คิดว่าไม่ได้นานผมก็งงเขาไปไหนนึกว่าอยู่ในห้องน้ำเปล่าเพราะเขาเคยทะเลาะกับผมแล้วไปอยู่แต่ในห้องน้ำผมก็ไปดูไม่อยู่ก็เลยลงไปดูข้างล่างที่จอดรถหาจนทั่วไม่เจอ จนมานั่งคิดว่าแบบนี้ทำไมทำไมถึงทำอีกผมก็เลยออกตามหาเขาเพราะเป้นห่วงเขากลัวเขาจะเป็นไรเหมือนเดิมเพราะทางที่เขาจะเดินกลับมันก็อันตรายสำหรับผู้หยิงคนนึงซึ่งถ้ากลับบ้านจริงๆเขาต้องข้ามถถนนไปด้วยตอนแรกผมไม่คิดว่าเขาข้ามกลับไปบ้านแล้วผมก็ ขี่รถตามหาเขาตอนนั้นไม่คิดไรเลยโมโหมากๆอีกใจก็เป็นห่วงมากๆหาไม่เจอก็เลยกลับมาบ้านแล้วโทรหาเขา2สายเขาไม่ยอมรับผมโมโหมากๆเพราะเขาไม่เคยไม่รับโทรสัพ แล้วผมก็จะออกหาเขาอีกเขาก้โทรกับมา ผมถามว่าอยู่ไหนคำแรกที่เขาพูดออกมาว่า เป็นห่วงด้วยหรอ คือแบบผมของขึ้นเลย ผมบอกมุงอยุ่ไหนห๊ะ มุงอยุ่ไหน เขาบอกอยู่ข้างนอก ผมก็บอกมุงอยุ่ไหนไอสัด ห๊ะอยุ่ไหน เพราะเราคิดว่าเขาอยุ่ไหนสักที่ไม่คิดว่าเขาจะเข้าบ้านไปแล้ว เราก็เป็นห่วงมากเป็นผู้หญิงมาเดินไปที่ไหนก็ไม่รุ้ดึกๆ ที่เราโมโหไป แต่เขากับไม่เข้าใจ ที่เรากลับมาคบกันครั้งนี่ผมได้สัญญาว่าเวลาทะเลาะกันจะไม่บอกเลิกและอย่าพูดจาแรงๆหรือด่า ผมก็บอกสัญญาจะพยายามให้ดีที่สุด มันเป็นสาเหตุที่เขา พูดกลับมาว่า มุงเป็นแบบนี้อีกแล้วนะเขาก็บอกงั้นเลิกเหอะ ผมก็ตอบกลับ ไป เออ แล้วผมก็เห็นเขาเปิดประตูออกจากบ้าน กำลังจะข้ามถนนมาผมเลยโทรหาเขาจะข้ามมาทำไม เขาก็ตัดโทรสัพผมทิ้ง ผมก็โทรไปอีกบอกไม่ต้องมาเขาบอกจะเอาเงินมาคืนผมที่ผมให้เขาโอนค่าซื้อของ ผมเลยทนไม่ไหวเลยข้ามไปหาเขาแทนเพราะเป็นห่วงเขากลัวเขาจะเป็นไร ตอนนั้นเราโมโหทั้งคู่เลยผมยอมรับผมเดือดมากผมข้ามไปหาเขาแล้วพูดกับเขาแต่ผมจำไม่ได้ว่าคุยไรแต่ไม่กี่คำหรอกเพราะโมโหมากๆ ผมจำไม่ได้ว่าผมบอกไปป่าวว่ามุงเลิกกับกรูเหอะ หรือยังไงแต่ประโยคที่เราทั้งคู่คุยเป็นประโยคที่จะเลิก ผมน่าจะบอกเลิกเขาไปผมเองก็ไม่เอาเหมือนกันแบบนี้เพราะเขากับแม่เขาก็ไม่โอเค ที่ผมเป็นแบบนี้ ผมก็ไม่โอเคที่เขาเป็นแบบนี้ แล้วเขาก็เดินหันหน้าเข้าถนนไปทำเหมือนจะข้ามถนน เพราะตอนนั้น เราทะเลาะกันหน้าบ้านเขา ริมถนนใหญ่ ความคิดแรกผมไม่รู้อะ ผมก้าวไปจับผมเขาจับไม่ติดพยายามจับอีกทีตอนนี้ได้ทั้งหัวเลยแล้วก็