พื่อนๆบางคนที่เข้ามาอ่านกระทู้นี้คงเคยมีโมเม้นต์ประมาณว่า แอบชอบเพื่อนตัวเองกันมาบ้างใช่ไหมคะ เราจะเล่าประสบการณ์ครั้งนี้ให้ฟัง อ่านจะเล่าไม่ค่อยเก่งนะคะ แท็กผิดห้องต้องขออภัยด้วยนะ

เราพึ่งอกหักมาได้ซักพักแล้วค่ะ ตอนแรกก็ทำใจไม่ได้ที่อยู่ๆเขาก็หายไป เราได้แต่นั่งคิดว่าเราทำอะไรผิดหรอ ในระหว่างที่เราอยู่ระยะทำใจ ก็มีเพื่อนๆนี่แหละค่ะที่ดูแลเรา ปลอบใจและพูดให้เราคิดอยู่เสมอว่า "ไม่มีเขา เราก็ไม่ตาย" และอีกประโยคนึง "ถ้าเรากลับไปแล้วต้องเสียใจเหมือนเดิม ก็เดินออกมาเถอะ" ตอนแรกๆเราก็มีเชื่อเพื่อนอยู่บ้าง แต่ลึกก็มักจะแอบมาร้องไห้คนเดียวตลอดเลย(อวดเก่งต่อหน้าเพื่อนละม้าง555) ต้องขอเล่าก่อนว่าเราเรียนมหาลัยแล้ว คณะสาขาที่เรากิจกรรมเยอะมาก ทำงานดึกกลับดึกตลอด แล้วไอ้งานที่ทำกันเยอะๆนี่แหละทำให้เราสนิทกับเพื่อนทุกคนเลย ไปกินข้าวกินเหล้าด้วยกัน คือแบบไปไหนไปกัน ไปกูก็ไปเงี้ยค่ะ พูดคำหยาบอะไรใส่กันได้หมด ไม่ซีเรียส และนี่ก็เป็นจุดเริ่มต้นของการหลงรักเพื่อนทั้งที่เรากำลังอกหักมาใหม่ๆ เราสนิทกับเพื่อนผช.คนนึงคะ เขาเป็นสุภาพบุรุษมากๆเลย นิสัยดี มีน้ำใจ ถึงขั้นดีมากเลยแหละ คือตอนแรกๆเราก็รู้สึกเฉยๆกับเขามากเลยนะ คือในสาขาเราจะชอบพูดคุยหยอกล้อ แกล้งเป็นแฟนกัน คนนี้ของกูคนนี้ของอะไรประมาณเนี่ยค่ะ ซึ่งเราก็ชอบหยอกว่าเขาเป็นแฟนเราบ้าง เรียกที่รักบ้างไรงี้ค่ะ ที่สำคัญคือเพื่อนๆทุกคนจะแย่งกันบอกว่าเขาเป็นแฟนไรเงี้ย555 จนวันนึงเราก็มีโอกาสคุยกับเขาในแชทค่ะ เราทักไปถามงานไรซักอย่างเนี่ยแหละจำไม่ได้ คือปกติไม่เคยคุยกันในแชทเลย ส่วนคุยในแชทกลุ่ม แต่เราเป็นคนขี้เกียจตื่นไปเรียน มีเรียนเช้าตลอด นี่ก็โดดตลอดเลย แต่คือวันนั้นที่ทักไปถามเรื่องงาน เขาก็บอกว่า ...
เขา: มาเรียนด้วยนะ
เรา: มันไม่ตื่นอ่ะ ง่วง ขี้เกียจอะเธอ ปลุกเราได้มะ
เขา: โอเค เอาเบอร์มา
เราก็ให้ไป คือตอนนั้นที่ให้เบอร์ไปเราก็แอบคิดนะว่าเขามีใจเปล่า แต่ก็คิดว่าคงไม่มีไร เป็นเพราะจะให้เขาปลุกไงก็เลยเฉยๆ เพราะคิดว่าจะให้เขาโทปลุกไง หลังจะนั้นช่วงหลังๆก็ให้เขาปลุกตลอด แต่ว่าจะให้ทักแชทมาแทน เกรงใจกลัวเขาเปลืองตัง หลังจากที่เขาปลุกเราตลอด เราก็ต้องตื่นมาเรียนทุกคาบเลย(เหมือนเขาเป็นแรงบันดาลใจให้ตื่นเลยเนาะ ก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน)
หลังจากนั้นเราก็คุยกันมาเรื่อยๆ ช่วงที่เราอกหักเราจะทักไปปรึกษาเขาบ่อยๆ เขาก็ให้คำแนะนำมาบ้าง แต่ส่วนมากเป็นกำลังใจไรงี้มากกว่า
เดี๋ยวมาต่อเนาะ*