เรื่องของเรา เหมือนถูกลิขิตให้เกิดมาคู่กัน คือวันที่จะเปิดเรียน ปวช. 1 วันแรก
ผมฝันเห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนหันหลัง เธอไว้ผมยาวผูกโบว์ แล้วเธอก็หันหน้ายิ้มให้ผม
ในฝันผมจำเค้าโครงใบหน้าเธอได้ แต่มันเป็นภาพหน้าเธอเบลอๆ แต่ผมก็จำฝังใจ
รู้สึกรักผู้หญิงในความฝันคนนี้ เหตุการณ์นี้ผ่านไปหลายเดือน จนกระทั่งขึ้นเทอม 2
เพื่อนผมเล่าว่าเค้าชอบผู้หญิงคนหนึ่ง ผมก็ฟังเฉย ๆ แต่วันหนึ่งขณะที่ผมเดินกับเพื่อน
เพื่อนผมก็ชี้ให้ดูเด็กพาณิชย์ 2 คนที่เดินคู่กัน เธอทั้งคู่เดินอยู่หน้าเรา ผมเห็นแต่ด้านหลัง
เธอผูกโบว์ทั้งสองคน เพื่อนผมก็บอกว่า "นั่นไงแฟนเรา" สักครู่เธอก็หันมาคุยกับเพื่อน
ที่เดินตามลัง จังหวะที่ผมเห็นเธอแว๊บแรก มันใช่เลย!!! ผู้หญิงคนนี้แหละที่ผมฝันถึง

ผมตกหลุมรักผู้หญิงคนนั้นทันที แต่ก็อกหักในทันทีเช่นกัน เพราะไม่อยากแย่งแฟนเพื่อน
เก็บความผิดหวังเอาไว้ในใจหลายเดือน จนวันหนึ่งตอนปี 2 ผมเจอเธอนั่งคุยกับเพื่อน ๆ
ที่หน้าร้านสหกรณ์ของวิทยาลัย ผมรีบวิ่งไปบอกเพื่อนว่า "เฮ้ย เราเจอเด็กนายว่ะ" แล้วก็รีบ
พาเพื่อนมาดู พอเพื่อนผมเห็นเธอ เพื่อนผมบอกว่า "เฮ้ย ไม่ใช่คนนี้ วันนั้นที่ชี้ให้ดูมันอีกคนนึง
ที่เดินคู่กัน" โอ้...เหมือนฟ้ามาโปรด ใจผมชุ่มฉ่ำอีกครั้ง แต่ก็นะ เธอคนมาจีบมากมาย
และผมก็เป็นคนขี้อาย แล้วจะสมหวังในความรักได้ไงล่ะเนี่ยะ ทุกครั้งที่เดินสวนกัน
ผมก็ได้แต่ก้มหน้าแล้วก็อมยิ้ม แต่ใจมันเต้นแรง โดยไม่ได้สังเกตุว่าเธอจะมีปฏิกิริยากับผมอย่างไร

จนมาถึงวันที่ฟ้าประทานนางฟ้าแสนสวยเข้ามาในชีวิตผม วันที่ 1 ก.พ. 2537 วันที่เธอมาพูดกับผมครั้งแรก
ตอนที่เราอยู่ปี 3 อีกไม่ถึงเดือนก็จะเรียนจบ ทีแรกคิดว่าคงจะหมดหวังไปแล้ว เพราะไม่เคยได้คุยกัยเลย
แต่จู่ ๆ ขณะที่ผมกับเพื่อน ๆ (กลุ่มผมมี 7 คน) ไม่มีคาบเรียน ก็มานั่งจับกลุ่มกันที่หน้าตึกช่างยนต์
และเธอก็ต้องมาเรียนที่ตึกนี้ เธอกับเพื่อนคนเดิม ก็เดินแยกออกมาที่กลุ่มผม ใจผมเต้นแรงยังกับมีใคร
เข้ามาโซโล่กลางชุดในใจผม เธอเดินมาหาคุยกับเพื่อนผม บอกว่าให้เขียนเฟรนชิฟให้หน่อย เธอแจกกระดาษ
ให้เพื่อนผมจนครบทุกคน ผมก็ได้แต่นั่งก้มหน้า แต่แล้วเธอก็เดินมาหยุดตรงหน้าผม แล้วก็ส่งกระดาษ A4 ให้ผม
ใบหนึ่ง ประโยคแรกที่คุยกับผมคือ "อ่ะ...เขียนให้หน่อย" เอาแล้วไง ได้โอกาสที่จะจีบเธอแล้ว มีคำพูดมากมาย
ที่ผมอยากบอกเธอ แล้วผมก็ตอบเธอไปว่า "อืม" ด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย เย็นชา จะบ้าตาย เราเป็นอะไรไปเนี่ยะ
ทำไมตอบไปแบบนั้น แล้วเธอก็เดินจากไป ผมได้แต่นั่งคอตก

ผ่านไปประมาณหนึ่งอาทิตย์ ทุกคนเอากระดาษไปคืนเธอหมดแล้ว เหลือแต่ผมที่ยังไม่ได้ให้ วันหนึ่งเธอมาเรียน
คอมพิวเตอร์ที่ตึกอิเล็กทรอนิกส์ของแผนกผม เธอบอกให้เพื่อนผมมาทวงกระดาษที่ให้ผมเอาไปเขียนเฟนชิฟ
ผมก็ฝากเพื่อนเอาไปให้เธอ ในกระดาษของผมก็เขียนชื่อที่อยู่ ข้อมูลส่วนตัว ผมไม่ได้เขียนความรู้สึกใด ๆ ลงไป
มีแต่วาดรูปกระต่ายแหงนหน้ามองดวงจันทร์ สักครู่ก็ได้ยินสาว ๆ ห้องเธอโห่ฮิ้วกัน แล้วเพื่อนเธอก็แซวออกมา
ดัง ๆ ว่า "กระต่ายตัวนี้โง่แท้หนอ จันทร์คล้อยลงมาจะถึงพื้นแล้ว ยังแหงนหน้ามองอยู่ได้" เท่านั้นแหละครับ
ใจผมลอยไปไกล นิ่งไปหลายวินาที

แต่มันก็ไม่มีเวลาให้ผมมากพอ เพราะหลังจากนั้นไม่กี่วัน เราก็เรียนจบแยกย้ายกันไปเรียนที่อื่น เหมือนฝันสลายอีกครั้ง
แต่ครั้งนี้ผมกล้าที่จะเดินหน้าจีบเธอแล้ว ผมมุ่งหน้าเข้า กทม. เพื่อเรียนต่อ ผมเดาว่าเธอก็น่าจะมาเรียนที่ กทม. เช่นกัน
ผมเขียนจดหมายหาเพื่อนเธออยู่ 6 เดือน (คนที่เคยเดินด้วยกัน) เพื่อถามหาที่อยู่ของเธอ จนเพื่อนเธอใจอ่อนยอมบอก
ที่อยู่ของเธอ ผมอยู่แถวท่าพระ แต่เธออยู่แถวปัฐวิกรณ์ ผมนั่งรถเมล์ข้ามฟากมาลงบริเวณนั้น แล้วเอาที่อยู่มาเดินหา
ทีละบ้าน จนเจอบ้านหลังหนึ่งตรงกับที่อยู่ที่เพื่อนเธอให้มา ผมจึงขออนุญาตเจ้าของบ้านเข้าไปนั่งรอ เพราะเธอไม่อยู่
ออกไปซื้อกับข้าวที่ตลาด บ้านหลังนั้นเป็นบ้านเดี่ยวสองชั้น แบ่งให้นักศึกษาเช่าอยู่ พอเธอกลับมาถึงก็ตกใจที่เห็นผม
มานั่งรออยู่ หลังจากนั้นก็ได้คุยกันและเป็นแฟนกันในที่สุด

เธอเล่าให้ผมฟังว่า ก่อนที่จะมาเรียนวิทยาลัยเทคนิค เธอฝันว่าเธอเห็นงูตัวใหญ่เลื้อยเข้ามาหาเธอ พยายามเอาไม้
ไล่ตี งูก็ไม่ไปไหน จนเธอต้องวิ่งหนี เธอไปเล่าให้แม่ฟัง แม่เธอเลยบอกว่าจะเจอเนื้อคู่เลย ก็เลยสั่งเธอว่า อย่าเพิ่ง
มีแฟนนะ เพราะยังเด็กอยู่ แต่วันแรกที่เปิดเรียนปีหนึ่ง ตอนเข้าแถวหน้าเสาธง ผมเข้าแถวของผม อยู่ติดกับแถว
ของเธอ ผมยืนหัว ๆ แถว ส่วนเธอยืนช่วงกลางๆ แถว มันมีช่องให้เธอมองเห็นผมพอดี เธอบอกว่าเห็นผมครั้งแรก
ก็ตกหลุมรักเลย เป็นผู้ชายสูง ขาว ปากแดง เธอชอบมาก และเธอก็ไม่เคยชอบใครอีกเลย แม้มีคนมาจีบเธอหลายคน
เวลาเธอเห็นผมเดิน หรือรู้ว่าจะไปเดินไปทางไหน เธอก็พยายามเดินสวน ให้อยู่ในสายตาผม แต่ผมเอาแต่เดินก้มหน้า
ไม่เคยมองเธอเลย แหม...รู้งี้ เสียดายชะมัด

จนถึงวันนี้ก็ผ่านมา 25 ปีแล้ว นับตั้งแต่วันแรกที่ได้รู้จักกันผ่านเรื่องราวด้วยกันมามากมาย ต่างคนต่างป็นรักแรก
และรักเดียวของกันและกัน จนมีพยานรักด้วยกัน 2 คน