อยู่ๆก็อยากหนีไปไกลๆ ไปในที่ที่ไม่มีคนรู้จัก ไม่รู้จะเกิดมาทำไม เเต่ไม่ได้อยากตายเเต่ตอนนี้มันเหนื่อย มันหน่าย กับหลายๆอย่าง งานก็เยอะ รำคานเพื่อน เบื่อครอบครัว หรือเพราะเราอายุเพิ่มขึ้น ที่ว่าขัดขวางในความรู้สึกคือหวงเราไปซะทุกอย่างซึ่งมันทำให้เราไม่โตเเละอายเพื่อน เช่น
-กลับดึกเพื่อนจะล้อว่าเเม่เป็นห่วง ให้รีบกลับบ้าน อ้างว่าเราเด็กเเม่เลยไม่ปล่อย (ซึ่งเเม่ไม่ปล่อยจริงๆ)
-เเม่ห่วงหวงเราขนาดกลับเที่ยงคืนเเม่ทำท่าจะร้องไห้บอกรอเราทั้งคืน ไม่อยากให้กลับดึก ซึ่งเราโทรบอกเเล้วว่าทำงานอยุ่มหาลัย จะกลับดึก (บ้านเราอยู่ไกล) เเล้วจะอยู่หอก็ไม่ให้อยู่ ทำให้เราลำบากใจในการทำงาน ทั้งๆที่เพื่อนทำจนถึงเช้าทุกคน เรากลับก่อน
-ใส่ขาสั้น สายเดี่ยว เเม่ไม่ให้ใส่เลย ต้องแอบ เรานมใหญ่ เเม่ชอบว่าให้ (เเล้วมันความผิดเราปะอะ)
-เรากินผลไม้ ผัก กินอาหารที่มีประโยชน์ เราออกกำลังกายแต่ครอบครัวก็ทำท่าไม่พอใจ ด้วยเหตุเพราะกลัวเราไม่อ้วน
-โตขึ้นเราอยากไปทำงานต่างจังหวัด ไปหาประสบการณ์ ลองใช้ชีวิตเอง ออกโลกภายนอก แบบไม่ให้พ่อเเม่เลี้ยง เเต่ครอบครัวไม่อยากให้ไป(เเถวบ้านเราอยู่บ้านนอก) เราสงสารเป็นห่วงถ้าครอบครัวเราเป็นงี้อยู่ เราลำบากใจ
-เเล้วเราจะโดนเพื่อนเหน็บเเหนมตลอดว่าเราเป็นเด็กไม่โต ถูกหลอกง่าย โลกสวย เพราะพ่อเเม่เราไม่ปล่อยเราถึงเป็นเเบบนี้ (อธิบายคือเราเป็นคนมองโลกในเเง่ดี ไม่เคยคิดร้ายใคร ไม่ค่อยพูดคำหยาบ ไม่ค่อยเที่ยวกลางคืน รักครอบครัวเป็นที่หนึ่ง) จึงทำให้ถูกมองแบบนี้ ซึ่งเราไม่ชอบ อยากให้คนอื่นเห็นว่าเราไม่ใช่เด็กทำไรไม่เป็น ทำให้คนอื่นดู อยากให้พ่อกับเเม่เข้าใจ ไม่อยากทำยังกะเราเป็นเด็ก มีเเฟนยังจะขัดขวาง  

ช่วงนี้ทำวิจัย เหนื่อย อดหลับอดนอน  เเล้วเรากลับบ้านทีไร เจอครอบครัวเราหงุดหงิดอ่ะ เราเบื่อ อยากอยู่คนเดียว อยากให้ทุกคนเงียบๆพูดดีๆ เเต่นี้มีเเต่บ่นกับด่า ชักสีหน้าใส่กัน มาวุ่นวายกะเรา ทำให้เราอยากอยู่ที่อื่นมากกว่าบ้าน ปล.อายุ21ละ เกี่ยวมั้ยที่รู้สึกแบบนี้

รำคานทุกอย่างทั้งเพื่อนด้วย อยากอยู่กับคนไม่ต้องวุ่นวายใคร เพื่อนที่มีก็เอาเเต่นินทา มองโลกเเง่ร้าย เราออกความเห็นหน่อยบอกโลกสวยไม่เข้าใจหรอก เห็นใครได้ดีก็เอามาพูด หาเรื่องด้อยให้เขาจนได้ นินทาไปหมด เบื่อ อิจฉา พูดใส่กัน เเต่ก็เพื่อนไง อีกเยอะ ขอระบายหน่อยเหอะ