เรื่องนี้เรื่องจริงครับ เกิดขึ้นสดๆ ร้อนๆ ตอนกลางสัปดาห์ที่ผ่านมา
ผมออกจากห้างมาก่อนกับลูกชาย แฟนกับลูกสาวคนโตจะเดินออกมาทีหลังเพราะจะซื้อของก่อนนิดนึง
พอไปถึงที่จอดรถปรากฏว่าหารถตัวเองไม่เจอ
ตอนแรกก็คิดว่าเราไปผิดชั้น แต่จำได้แม่นเลยว่าชั้นแรกนี่แหละ ตรงแถวแรกๆ ด้วยเพราะพอเข้ามาก็มีรถออกเลย เราจอดต่อ ไม่ได้ขึ้นชั้นไหนอีก
....ไม่เป็นไร เราอาจจะจำผิดชั้นก็ได้ ว่าแล้วก็อุ้มลูกขึ้นไปดูที่ชั้นสอง ชั้นสาม ก็ไม่เจอ
(ถ้าใครเจอผมวันนั้นคงงงล่ะครับ ว่าไอ้อ้วนคนนี้ทำไมอุ้มลูกเดินขึ้น-ลงที่จอดรถ เดินไปๆ มาๆ ด้วย)
ตอนนี้เริ่มกังวลแล้ว เอ..รถเรามันก็เก่าแล้วนะ  ไม่ใช่ยี่ห้อตลาดด้วย ใครจะมาขโมยไปทำอะไร
แล้วก็อุ้มลูกลงมาที่ชั้นแรกอีกรอบนึง ตอนนี้หน้าเริ่มซีดแล้ว ทั้งเหนื่อยทั้งกังวลว่ารถจะหายจริงๆ

จังหวะพอดีกับที่แฟนเดินออกมาจากห้างพอดี เห็นหน้าเราซีดๆ เหงื่อแตกพลั่กๆ เค้าก็ถามว่า
จะเดินไปไหน รถเราอยู่ตรงนี้ คันนี้ไง
ตึ่ง...โพล่ะ!
ปรากฏว่าเราจำรถผิดคันเนื่องจากขับอีกคันนึง (คันที่แฟนใช้ประจำ) ไปห้าง
ปกติแล้วผมจะขับคัน (ที่คิดว่าหาย) นี้ประจำเกือบๆ 90% ของทั้งเดือนก็ว่าได้
เรียกว่าร่างกายกับสมองมันจำไปแล้วว่าคันนี้คือรถของเรา ไปไหนก็เจอ จอดที่ไหนก็เจอเนื่องจากเป็นรถยกสูง
วันที่คิดว่ารถหายน่ะ รถที่ขับไปมันก็จอดอยู่ตรงนั้นแหละ แต่ความสูงเสมอคันอื่นเลย สังเกตยากมาก

เล่าสู่กันฟังขำๆ ครับ