สวัสดีค่ะ กระทู้นี้เป็นกระทู้ระบายปัญหา+คำถามนิดหน่อยค่ะ จขกท ยังเด็กอยู่ค่ะ 13ปีเอง แต่รู้สึกอยากระบายอะไรหลายๆอย่าง เราเป็นพวกอารมณ์อ่อนไหวค่ะ เจออะไรกระทบนิดหน่อยก็สะเทือนใจสุดๆ  อยากร้องไห้ เหตุการณ์ร้องไห้แบบสุดๆ ปล่อยออกมาหมด ก็จะมีแค่ตอนยังเล็กค่ะ ทุกวันนี้ต้องร้องแบบเงียบๆ
ในห้องนำ้ บางทีก็อาจถึงขั้นทำร้ายตัวเอง แต่ไม่ใช่กรีดข้อมือออกโซเชียลนะ อาจเป็นเอาหัวโขกกำแพงบ้าง ต่อยกำแพงบ้าง ตบหน้าตัวเองบ้าง จิกตัวเองบ้าง แต่ทุกอย่างที่ทำ จะไม่มีใครรับรู้ค่ะ เราเป็นคนใจเย็นมาก เย็นที่สุดในกลุ่มเพื่อนเลยค่ะ ใครทำอะไรให้เราไม่พอใจ ก็ไม่เป็นไร ให้อภัย เพื่อนในกลุ่มแต่ละคนนี่อารมณ์ร้อนกันทั้งนั้น บางทีไม่พอใจเราก็วีนเรา ถ้าเพื่อนเสียใจเรานี่แหละที่เป็นคนปลอบเพื่อนทุกครั้ง มีปัญหาเล็กๆน้อยๆเราก็จะเก็บไว้ค่ะ จะไม่ระบายกับใคร ไม่ไว้ใจใครเลยค่ะ แม้แต่ญาติที่เลี้ยงมา หรือพ่อแม่ที่เราพึ่งย้ายไปอยู่ด้วยได้แค่1ปี  มันฝังใจว่า เราเคยไประบายให้เขาฟังแต่เขาเอาไปเล่าให้คนอื่นฟัง แต่เราระบายกับตัวเองโดยทำท่าเป็นคุยโทรศัพท์แต่ไม่มีคนคุยนะคะ พูดกับโทรศัพท์เปล่าๆ ด่าบ้าง เตือนบ้าง แต่สุดท้ายเราจะบอกกับโทรศัพท์ว่า
แค่นี้แหละ แล้วไปหยิบหน้ากากมาใส่ใด้แล้ว เราพูดอย่างงี้จริงๆค่ะ เป็นแบบนี้บ่อยๆ ทั้งวันเราคิดแต่เรื่องที่กลุ้มค่ะ แต่ทำตัวเหมือนคนมีความสุขเฮฮาตลอด
เป้าหมายสูงสุดของเราคือปลดหนี้ให้ญาติที่เลี้ยงเรามาตั้งแต่เล็กๆค่ะ ทุกวันนี้ไม่มีใครรู้ว่านิสัยจริงๆเราเป็นแบบไหน เวลาอยู่กับครอบครัวเราเงียบมาก ชอบอยู่คนเดียวมากกว่า ในส่วนคำถาม เราอยากถามว่ามันมีผลต่อสุขภาพจิตไหมคะ เราควรทำไงต่อไปดี เราจะเป็นโรคซึมเศร้ามั้ยคะ