ต้องขอโทษด้วยนะครับ น้องเชาว์ขอพูดจารุนแรงนิดนึง คือไม่ไหวละ ผมเครียดมากเลยนะครับ ตอนนี้ต้องพึงยาคุมอารมณ์อย่างเดียว คือเรื่อฃมีอยู่ว่า มีคนที่อยู่ด้วย เค้าเหมือนกับฮิดเลอร์มากในความรู้สึกผม คือ เดิมผมมีหน้าที่ต้องทิ้งขยะ ส่งผ้ารับผ้า และปิดประตู ผมเป็นเด็กพิเศษกลุ่มออทิสติก ส่วนใหญ่ผมจะมีความจำระยะยาวดี แต่อยากจะบอกว่าความจำระยะสั้นผมมีน้อยมาก บางครั้งก็มีกันบ้าง ที่ผมจะลืม คือคนในครอบครัวที่เป็นญาติ กลับว่าผมอยากรุนแรง เรื่องโน้นนี่ และเสื้อผ้าก็ไม่ใช่ของผมด้วย คือส่งซักรีดกันเพราัไม่มีเวลา ที่นี้เค้าสั่งให้ผมจะต้องรายงานทุกวัน ว่าทำเรียบร้องหรือยัง แต่ผมเองก็บอกไปแล้ว เค้าไม่เอา จ้องการให้ผมยืนรายงานเหมือนทหารรายงาน คือมันขนาดนั้นเลยหรอ คือถ้าผ้าส่งซัก 20-30 ชิ้น ผมก็ต้องจำให้ได้หมด เค้าบอกแต่ว่า แก่แล้วอายุ 42 แล้ว ขี้ลืม ซึ่งโอเค ผมจดไว้ให้อ่านว่าส่งอะไรไปยังไง เค้ากลับบอกว่า ก็ลืมอ่านเนี้ย คือเอาแต่ใจละ คิดถึงแต่ตัวเอง คนอื่นช่างมัน

ผมเครียดอยากหายไปจากโลกนี้ จริงๆ เอาหัวโขกกำแพงดีไหม หรือ ผูกคอตายดี หรือเอามีดแทงลำไส้ให้เละดี(ขอโทษนะน้องเชาว์ขอระบายเถอะ ที่กล่าวมาอารมณ์ล้วนๆ)