-เสียดายโอกาสที่อยุธยา-
เมื่อสัปดาห์ที่แล้วมีโอกาสได้ไปเดินที่อยุธยาเพื่อทำใจให้สบายก่อนที่จะต้องทำภารกิจที่สำคัญของชีวิต ก็คงหนีไม่พ้นวัดพระศรีสรรญเพชญ์ กับวิหารหลวงพ่อมงคลบพิตร ตอนเย็นๆบรรยากาศชวนให้จินตนาการไปถึงยุคที่บริเวณตรงนั้นเคยรุ่งเรือง วัดวาอารามคงจะสวยงาม มีทหารยืนประจำตามจุดต่างๆ ข้าราชบริพาร เสียงสวดมนต์ เสียงดนตรีปี่พาทย์ บรรเลง เดินไปพร้อมกับจิตที่จมอยู่ในจินตนาการน่าอภิรมย์มาก พลันสายตาก็ไปประสบกับภาพนักท่องเที่ยวทั้งไทยและต่างชาติที่กำลังปีนป่ายถ่ายภาพ ขบวนเด็กน้อยที่วิ่งตามขายพวงกุญแจแบบ Invasive จิตนาการทั้งหมดหายไป
กลับคิดว่านักท่องเที่ยวที่มาเที่ยวอยุธยาเค้ามาดูอะไรกัน ซากเมืองเก่า กองอิฐ ซากเจดีย์ เศษพระพุทธรูปที่แตกหัก หรืออะไร เราเสียโอกาสดีๆไปหรือเปล่า เสียโอกาสที่จะบ่งบอกว่าอยุธยาคืออะไร มันมากกว่าแค่เมืองเก่า เสียโอกาสที่ประเทศจะทำรายได้จากการมีนักท่องเที่ยวเข้ามาอย่างเป็นระบบ สุดท้ายเราอาจจะเสียโอกาสที่จะรักษาเมืองเก่าเอาไว้
อยุธยาเป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วย story แม้แต่ถนนทุกสาย อิฐทุกก้อน วัดทุกวัด จนถึงพระบรมมหาราชวังโบราณที่น้อยประเทศที่จะมี แต่เรากลับไม่เคยคิดที่จะเอา story เหล่านี้มาแปลงให้เป็นคุณค่าทั้งที่เป็นเงิน และ ประวัติศาสตร์ แม้แต่คนไทยเองก็ยังไม่ได้จมลึกในประวัติศาสตร์นั้นอย่างจริงจัง เพราะป้ายที่ทำไว้ก็ลางเลือนไปเกือบหมด
ระหว่างขับรถกลับบ้านก็ได้จินตนาการไปว่าจะดีแค่ไหนที่รัฐหรือใครก็ได้จะเป็นผู้เข้ามาบริหารจัดการอุทยานประวัติศาสตร์นี้อย่างเป็นระบบ ใครที่จะเข้ามาเที่ยวอยุธยา(เมืองเก่า) ต้องเข้าสู่ระบบของเรา จะพาไปเที่ยวตรงไหน จะ Present อะไร มีความสำคัญอย่างไร จะไม่มีภาพที่นักท่องเที่ยวต้องปีนป่ายเพราะเราใส่ story แล้วไงว่าตรงนั้นมีความสำคัญอย่างไร และไม่ใช่แค่ได้ชมซากโบราณสถาน ถ้าสมติว่าเราสามารถสร้างบรรยากาศให้อยุธยากลับมามีชีวิตอีกครั้ง มันจะยิ่งใหญ่อลังการขนาดไหน มีทหารที่แต่กายย้อนยุคไปถึงสมัยอยุธยายืนประจำการตามจุดต่างๆที่คิดว่าสมัยนั้นจะเป็นอย่างนั้น มีขบวนการแสดงต่าง มีดนตรีปี่พาทย์บรรเลง คนที่ไปเที่ยวจะถูกโน้มอารมณ์ให้คิดว่าขณะนี้ตัวเองหลงยุคเข้าไปในสมัยกรุงศรีอยุธยาจริงๆ เราจะได้เงินที่ไม่ใช่แค่ค่าเข้าชมเหมือนปัจจุบัน เพราะเราขาย story ซึ่งมีคุณค่ามากกว่า ดังนั้นค่าเข้าชมจึงจะต้องแพงกว่า แต่นักท่องเที่ยวยินดีที่จะจ่ายแบบไม่เสียดายเงินเลย เราจะได้สร้างความรู้ด้านประวัติศาสตร์กับคนที่มาดู ถ้าเป็นเด็กหรือคนไทยคิดว่ามันจะมีคุณค่ามากขนาดไหน
เสียดายโอกาสและเสียดายเงินที่รัฐควรจะได้รับจริงๆ
เสียดาย...ที่อยุธยา
เมื่อสัปดาห์ที่แล้วมีโอกาสได้ไปเดินที่อยุธยาเพื่อทำใจให้สบายก่อนที่จะต้องทำภารกิจที่สำคัญของชีวิต ก็คงหนีไม่พ้นวัดพระศรีสรรญเพชญ์ กับวิหารหลวงพ่อมงคลบพิตร ตอนเย็นๆบรรยากาศชวนให้จินตนาการไปถึงยุคที่บริเวณตรงนั้นเคยรุ่งเรือง วัดวาอารามคงจะสวยงาม มีทหารยืนประจำตามจุดต่างๆ ข้าราชบริพาร เสียงสวดมนต์ เสียงดนตรีปี่พาทย์ บรรเลง เดินไปพร้อมกับจิตที่จมอยู่ในจินตนาการน่าอภิรมย์มาก พลันสายตาก็ไปประสบกับภาพนักท่องเที่ยวทั้งไทยและต่างชาติที่กำลังปีนป่ายถ่ายภาพ ขบวนเด็กน้อยที่วิ่งตามขายพวงกุญแจแบบ Invasive จิตนาการทั้งหมดหายไป
กลับคิดว่านักท่องเที่ยวที่มาเที่ยวอยุธยาเค้ามาดูอะไรกัน ซากเมืองเก่า กองอิฐ ซากเจดีย์ เศษพระพุทธรูปที่แตกหัก หรืออะไร เราเสียโอกาสดีๆไปหรือเปล่า เสียโอกาสที่จะบ่งบอกว่าอยุธยาคืออะไร มันมากกว่าแค่เมืองเก่า เสียโอกาสที่ประเทศจะทำรายได้จากการมีนักท่องเที่ยวเข้ามาอย่างเป็นระบบ สุดท้ายเราอาจจะเสียโอกาสที่จะรักษาเมืองเก่าเอาไว้
อยุธยาเป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วย story แม้แต่ถนนทุกสาย อิฐทุกก้อน วัดทุกวัด จนถึงพระบรมมหาราชวังโบราณที่น้อยประเทศที่จะมี แต่เรากลับไม่เคยคิดที่จะเอา story เหล่านี้มาแปลงให้เป็นคุณค่าทั้งที่เป็นเงิน และ ประวัติศาสตร์ แม้แต่คนไทยเองก็ยังไม่ได้จมลึกในประวัติศาสตร์นั้นอย่างจริงจัง เพราะป้ายที่ทำไว้ก็ลางเลือนไปเกือบหมด
ระหว่างขับรถกลับบ้านก็ได้จินตนาการไปว่าจะดีแค่ไหนที่รัฐหรือใครก็ได้จะเป็นผู้เข้ามาบริหารจัดการอุทยานประวัติศาสตร์นี้อย่างเป็นระบบ ใครที่จะเข้ามาเที่ยวอยุธยา(เมืองเก่า) ต้องเข้าสู่ระบบของเรา จะพาไปเที่ยวตรงไหน จะ Present อะไร มีความสำคัญอย่างไร จะไม่มีภาพที่นักท่องเที่ยวต้องปีนป่ายเพราะเราใส่ story แล้วไงว่าตรงนั้นมีความสำคัญอย่างไร และไม่ใช่แค่ได้ชมซากโบราณสถาน ถ้าสมติว่าเราสามารถสร้างบรรยากาศให้อยุธยากลับมามีชีวิตอีกครั้ง มันจะยิ่งใหญ่อลังการขนาดไหน มีทหารที่แต่กายย้อนยุคไปถึงสมัยอยุธยายืนประจำการตามจุดต่างๆที่คิดว่าสมัยนั้นจะเป็นอย่างนั้น มีขบวนการแสดงต่าง มีดนตรีปี่พาทย์บรรเลง คนที่ไปเที่ยวจะถูกโน้มอารมณ์ให้คิดว่าขณะนี้ตัวเองหลงยุคเข้าไปในสมัยกรุงศรีอยุธยาจริงๆ เราจะได้เงินที่ไม่ใช่แค่ค่าเข้าชมเหมือนปัจจุบัน เพราะเราขาย story ซึ่งมีคุณค่ามากกว่า ดังนั้นค่าเข้าชมจึงจะต้องแพงกว่า แต่นักท่องเที่ยวยินดีที่จะจ่ายแบบไม่เสียดายเงินเลย เราจะได้สร้างความรู้ด้านประวัติศาสตร์กับคนที่มาดู ถ้าเป็นเด็กหรือคนไทยคิดว่ามันจะมีคุณค่ามากขนาดไหน
เสียดายโอกาสและเสียดายเงินที่รัฐควรจะได้รับจริงๆ