ทีแรกก็คิดว่าเศรษฐกิจไม่ดีนะ

แต่พอจับทางได้. งานมันก็มีเข้ามาจนทำไม่ทัน หาลูกจ้างไม่ทันเลยทีเดียว. แต่ก่อนงานมันวิ่งมา เปิดหน้าร้าน ลูกค้าก็เข้า. เด่วนี้ต้องเดินเข้าหาลูกค้า บอกต่อๆกัน แทบจะดิลิเวอรี่

และพอเราไม่เข้าหาคนซื้อ. ก็จะมีคนอื่นรอปาดอยู่ ครั้นจะนั่งเฉยๆอยู่ที่ร้านรอเขาเข้ามาคงไม่เหมือนแต่ก่อน. โดยเฉพาะ ทำแล้วบอกต่อๆกัน  ยิ่งพ่อค้าแม่ค้าหยิ่ง หรือบริการไม่ดี เวลาขายดีลูกค้าเข้าพร้อมกัน ทำใจ.

ขนาดเราจะกินขนมเปี้ยะ ยังสั่งออนไลนเลย เพื่อนบอกต่อๆกันมา. ไม่ซื้อตามร้านแล้ว เก่าเกบ เปิดมาอ้าวขึ้นรา แถมหน้าเปนตุดเวลาขายไม่ดีอีก เรื่องไว้ใจนั้นอยู่ที่วิธีของแต่ละคน ถ้าทำได่ เราว่านะกิจการขายได้ยาวๆๆเลย

เราเอง พอเริ่มปรับตัวได้ ก็เริ่มมีลุกค้ามากขึ้น ไม่ถึงกับเยอะแยะมากมาย. แต่อยู่ได้ ทำให้รู้ว่าลูกค้าน่ะมีกำลังซื้อนะ แต่เขาไม่รู้จะซื้ออะไร หรือที่ไหนดี

เหมือนข้าวเยนอ่ะ ร้านข้าวขายกันเยอะแยะ แต่ไม่รู้จะกินอะไร ไอ้ที่อยากกินมีขาย แต่บริการไม่ดี ไม่อร่อย ไม่สะอาด  ขี้เกียจเดิน ขี้เกียจรอ (อีกนิดจะขี้เกียจกินละ) เชื่อสิ ว่าหลายคนก็เปน.

จะบอกว่าลูกค้านั้นสมัยนี้ก็ขี้เกียจมากขึ้น. จะจับจ่ายใช้สอยไรสักอย่างจิ้มในมือถือ คุยกันก็พิมเอาไม่โทร เราก็เปน -"-  ร้านอาหารตามสั่งแถวบ้านนะ เราไลน์สั่งจ้า เด่วพี่แกแว๊นมาส่ง เข้าถึงมากๆ