ขอบคุณทุกท่านนะครับ
เน็ตรอบนี้กำลังจะหมดแล้ว และ อาจจะต้องห่างมันไปอีกนาน
คงไม่ได้เข้ามาอ่าน แต่ อยากขอบคุณทุกกำลังใจครับ
อายุ 35 จบปริญญาตรี ไม่เคยทำงานบริษัท (เคยทำสมัยเรียนจบใหม่ ๆ 3-4 เดือน ขอเรียกว่าไม่เคยทำงานละกัน)
ค้าขายมาตลอด เล็ก ๆ น้อย ๆ ไม่ใหญ่โตพอมีเงินกิน
แต่วันนี้ธุรกิจสะดุด หมดตัว มีเงินติดตัวอยู่ 500
ไม่มีทุนทำมาหากินอะไรแล้ว รู้ตัวก่อนหน้านี้หลายเดือนว่า วันนี้จะมาถึง
คิดกับตัวเองว่า คนอย่างเราไปทำงานบริษัทไม่ได้แล้ว อายุเยอะ ประสบการณ์ไม่มี
จึงเหลือตัวเลือกเพียงสิ่งเดียวคือ งานราชการ
ซุ่มอ่านหนังสือมาตั้งแต่ ก่อนปีใหม่ อ่านวันละ 7-8 ชั่วโมง เป็นเวลา 7 เดือนแล้ว
เพื่อจะสอบ กพ ในวันที่ 10 กค. 59 นี้ และ กทม วันที่ 31 กค
ได้ศุนย์สอบที่ โรงเรียนสตรีนนท์ แต่ตัวเองอยู่ คลอง 7 ธัญบุรี สอบ 9 โมงเช้า จากคลอง 7 ไปสตรีนนท์ ไม่ทันแน่ ๆ
วางแผนว่าจะไปนอนตามขนส่ง หรือ สถานนีรถไฟ ที่อยู่ใกล้ที่สอบที่สุด ... ตื่นมาก็จะได้นั่งรถเมล์ไปสอบเลย
บางคนบอก งานราชการ เป็นความหวังลม ๆ แล้ง ๆ ยิ่งกับคนอายุ 35 ด้วย ยิ่งริบหรี่
ใหนจะเรื่องเส้นสาย ใหนจะคำพูดบั่นทอนกำลังใจ แต่ขอบอกตรงนี้ว่า ... ไม่เอามาใส่ใจเลย
ผมมีความมุ่งมั่นที่จะสอบให้ได้ มันเป็นทางเลือกสุดท้ายของชีวิตแล้ว เป็นโอกาสสุดท้ายแล้วที่จะได้ทำงาน
ข้าราชการ ให้โอกาสคนถ้ายังไม่ 60 ก็ยังสอบได้เรื่อย ๆ มีคนสอบได้ตอนแก่ ๆ 40-50 หลายคน เขาทำได้ เราต้องทำได้
ตอนนี้พยายามหางานอื่นทำไปด้วย เพื่อมีกินมีใช้ไปวัน ๆ ก่อน และที่สำคัญต้องมีเงินไปสอบ
จะช้า จะนานแค่ใหน ไม่ลืมความฝัน ไม่ท้อเด็ดขาด ต้องใส่ชุดสีกากีให้ได้
เพราะเป็นสิ่งสุดท้ายที่พ่อเคยสั่งเสียเอาไว้ แต่เราเองที่เลวไม่ยอมทำตาม วันนี้จะขอแก้ตัว (หวังว่าคงไม่สาย) และ จะทำให้สำเร็จ
ชีวิตเคยผิดพลาด ไม่ใช่เป็นนักเลงหัวไม้ ไม่ได้ไปฆ่าไปปล้นใคร แต่ผิดที่ไม่เคยวางแผนชีวิต
ใช้ชีวิตไปวัน ๆ ทำให้เกิดผลร้ายในวันนี้ ... สังคมแทบไม่ให้โอกาสคนล้มตอนแก่แล้ว ยอมรับกันตรง ๆ
แต่ ก็ยังพอมีช่องทางอยู่บ้าง คือ งานราชการ
กระทู้นี้มาเขียนถึงความผิดพลาด และ ความตั้งใจที่จะแก้ไขให้ดีขึ้น
ไม่รู้จะมีประโยชน์กับใครบ้างหรือเปล่า หรือ เป็นแค่เรื่องราวน่าสมน้ำหน้า ของคนอายุ 35 ที่ล้มเหลวในชีวิต
แต่บอกตัวเองอยู่เสมอ และ อยากบอกทุกท่านด้วยว่า
ตายน่ะมันง่าย อย่าคิดว่าตายไปแล้วทุกอย่างจะจบ
มีชีวิตอยู่ให้ได้ซิ อยู่อย่างมีความหวัง ศรัทธาในฝัน เชื่อว่าเราต้องทำได้
คำที่บั่นทอนกำลังใจ ถ้าไม่ไหวก็อย่าไปฟัง ... ฟังใจของตัวเอง ท้อไป ดึงกลับ เหนื่อยนัก ดึงกลับ ร้องไห้ ก็ ปาดน้ำตา
ทำตัวเองให้อยู่ในภาวะปรกติ หรือ ที่เรืยกว่า มีสติ
แล้วเชื่อว่าเราจะรอด
ใครที่ล้มเหลวในชีวิตขอให้มีกำลังใจสู้ ใครที่ยังสุขสบายขอให้ระวังไว้ มีสติ ทำชีวิตให้ดี อย่าล้มเหลวแบบนี้
หวังว่ากระทู้นี้จะมีประโยชน์บ้าง ไม่มาก ก็ น้อย
ไม่ท้อ และ จะไม่ถอย แต่อยากตั้งกระทู้บอกชาวโลกให้ฟัง
เน็ตรอบนี้กำลังจะหมดแล้ว และ อาจจะต้องห่างมันไปอีกนาน
คงไม่ได้เข้ามาอ่าน แต่ อยากขอบคุณทุกกำลังใจครับ
อายุ 35 จบปริญญาตรี ไม่เคยทำงานบริษัท (เคยทำสมัยเรียนจบใหม่ ๆ 3-4 เดือน ขอเรียกว่าไม่เคยทำงานละกัน)
ค้าขายมาตลอด เล็ก ๆ น้อย ๆ ไม่ใหญ่โตพอมีเงินกิน
แต่วันนี้ธุรกิจสะดุด หมดตัว มีเงินติดตัวอยู่ 500
ไม่มีทุนทำมาหากินอะไรแล้ว รู้ตัวก่อนหน้านี้หลายเดือนว่า วันนี้จะมาถึง
คิดกับตัวเองว่า คนอย่างเราไปทำงานบริษัทไม่ได้แล้ว อายุเยอะ ประสบการณ์ไม่มี
จึงเหลือตัวเลือกเพียงสิ่งเดียวคือ งานราชการ
ซุ่มอ่านหนังสือมาตั้งแต่ ก่อนปีใหม่ อ่านวันละ 7-8 ชั่วโมง เป็นเวลา 7 เดือนแล้ว
เพื่อจะสอบ กพ ในวันที่ 10 กค. 59 นี้ และ กทม วันที่ 31 กค
ได้ศุนย์สอบที่ โรงเรียนสตรีนนท์ แต่ตัวเองอยู่ คลอง 7 ธัญบุรี สอบ 9 โมงเช้า จากคลอง 7 ไปสตรีนนท์ ไม่ทันแน่ ๆ
วางแผนว่าจะไปนอนตามขนส่ง หรือ สถานนีรถไฟ ที่อยู่ใกล้ที่สอบที่สุด ... ตื่นมาก็จะได้นั่งรถเมล์ไปสอบเลย
บางคนบอก งานราชการ เป็นความหวังลม ๆ แล้ง ๆ ยิ่งกับคนอายุ 35 ด้วย ยิ่งริบหรี่
ใหนจะเรื่องเส้นสาย ใหนจะคำพูดบั่นทอนกำลังใจ แต่ขอบอกตรงนี้ว่า ... ไม่เอามาใส่ใจเลย
ผมมีความมุ่งมั่นที่จะสอบให้ได้ มันเป็นทางเลือกสุดท้ายของชีวิตแล้ว เป็นโอกาสสุดท้ายแล้วที่จะได้ทำงาน
ข้าราชการ ให้โอกาสคนถ้ายังไม่ 60 ก็ยังสอบได้เรื่อย ๆ มีคนสอบได้ตอนแก่ ๆ 40-50 หลายคน เขาทำได้ เราต้องทำได้
ตอนนี้พยายามหางานอื่นทำไปด้วย เพื่อมีกินมีใช้ไปวัน ๆ ก่อน และที่สำคัญต้องมีเงินไปสอบ
จะช้า จะนานแค่ใหน ไม่ลืมความฝัน ไม่ท้อเด็ดขาด ต้องใส่ชุดสีกากีให้ได้
เพราะเป็นสิ่งสุดท้ายที่พ่อเคยสั่งเสียเอาไว้ แต่เราเองที่เลวไม่ยอมทำตาม วันนี้จะขอแก้ตัว (หวังว่าคงไม่สาย) และ จะทำให้สำเร็จ
ชีวิตเคยผิดพลาด ไม่ใช่เป็นนักเลงหัวไม้ ไม่ได้ไปฆ่าไปปล้นใคร แต่ผิดที่ไม่เคยวางแผนชีวิต
ใช้ชีวิตไปวัน ๆ ทำให้เกิดผลร้ายในวันนี้ ... สังคมแทบไม่ให้โอกาสคนล้มตอนแก่แล้ว ยอมรับกันตรง ๆ
แต่ ก็ยังพอมีช่องทางอยู่บ้าง คือ งานราชการ
กระทู้นี้มาเขียนถึงความผิดพลาด และ ความตั้งใจที่จะแก้ไขให้ดีขึ้น
ไม่รู้จะมีประโยชน์กับใครบ้างหรือเปล่า หรือ เป็นแค่เรื่องราวน่าสมน้ำหน้า ของคนอายุ 35 ที่ล้มเหลวในชีวิต
แต่บอกตัวเองอยู่เสมอ และ อยากบอกทุกท่านด้วยว่า
ตายน่ะมันง่าย อย่าคิดว่าตายไปแล้วทุกอย่างจะจบ
มีชีวิตอยู่ให้ได้ซิ อยู่อย่างมีความหวัง ศรัทธาในฝัน เชื่อว่าเราต้องทำได้
คำที่บั่นทอนกำลังใจ ถ้าไม่ไหวก็อย่าไปฟัง ... ฟังใจของตัวเอง ท้อไป ดึงกลับ เหนื่อยนัก ดึงกลับ ร้องไห้ ก็ ปาดน้ำตา
ทำตัวเองให้อยู่ในภาวะปรกติ หรือ ที่เรืยกว่า มีสติ
แล้วเชื่อว่าเราจะรอด
ใครที่ล้มเหลวในชีวิตขอให้มีกำลังใจสู้ ใครที่ยังสุขสบายขอให้ระวังไว้ มีสติ ทำชีวิตให้ดี อย่าล้มเหลวแบบนี้
หวังว่ากระทู้นี้จะมีประโยชน์บ้าง ไม่มาก ก็ น้อย