จขกท เป็นคนที่แต่เดิมไม่ดูแลตัวเอง ออกสไตล์ลูกเป็ดขี้เหร่
มันก็มีจุดเปลี่ยนให้เราหันมาดูแลตัวเอง กลายเป็นคนรักสวยรักงาม
หน้าต้องเช็ดคลีนซิ่ง ล้างโฟม ลงครีม รวมถึงแต่งหน้า เบ็ดเสร็จก็หลายสิ่งอยู่บนโต๊ะค่ะ
ประเด็นคือ คุณแม่ของ จขกท มักตำหนิติเตียนว่าสิ่งเหล้านี้ทำให้แก่กว่าวัย
ทำให้เกิดสิว ทำให้ทรุดโทรม มักหาข้อตำหนิในรูปลักษณ์ภายนอกเสมอ
การเเต่งตัวเป็นสิ่งไร้สาระ เเต่เมื่อออกจากบ้าน จขกท มักได้รับคำชมเสมอว่า
ผิวพรรณดี หน้าตาหมดจด แต่งตัวดี คุณเเม่จะยิ้มรับด้วยท่าทางปลาบปลื้ม
หาก จขกท ไม่เเต่งหน้าไม่เเต่งตัว ก็มักบอกกล่าวว่า ทรุดโทรม ดูแย่ ไม่น่ามอง
เหมือนพวกลำบากไม่มีจะกิน
จขกท รู้สึกคุณแม่ยอกแย้งในตนเอง  รู้สึกอึดอัดใจ ว่าต้องการอะไรกันเเน่
จขกท ไม่ใช่คนเบ้าหน้าดีผิวพรรณดีมาแต่กำเนิด ของมันเคยปรุงเเต่งจนสวยจนชินตา
พอไม่แต่งมันก้อต้องลดลงเป็นธรรมดา
มักบอกว่า ใช้เงินฟุ่มเฟือย เอามาเเต่งหน้าเเต่งตัว ด้วยความเคารพ
เเล้วใครที่ทำหน้าปลาบปลื้มรับคำชมได้เบิกบานกว่าใคร
จขกท ตั้งเงินสำหรับเสื้อผ้า เครื่องสำอางค์ ผลิตภัณดูแลตนเอง ไว้ที่300-500บาทต่อเดือน
จะเอาอะไรก็ต้องต่อคิวกันเป็นเดือนๆไป ไม่ใช้เเบรนด์เนม ไม่ใช้ของบนห้าง
อีกเรื่องคือ จขกท ชอบใส่เสื้อผ้าสบายๆราคาไม่แพง เน้นเรียบง่ายไม่ล้าสมัยง่าย
มักได้รับคำตำหนิเสมอๆ ว่า เเต่งตัวแบบผู้ดีเป็นไหม แต่งแบบนี้ดูโลว์มาก เสียเงิน
ซื้อมาได้ยังไง ด้วยความเคารพอีกครั้ง อย่างที่กล่าว จขกท ไม่ซื้อของแบรน ไม่ซื้อของห้าง
รูปแบบ เนื้อผ้า การตัดเย็บ อาจไม่ได้ดูแพง ดูไฮโซ
ในเรื่องการเรียนการทำงาน ส่วนตัวจขกท ถือว่าอยู่ในเกณฑ์ดีค่ะ  เเต่มักจะถูกนำไปเปรียบเทียบกับลูกคนอื่นอยู่เสมอ
เหมือนถูกมองข้ามความพยายามเลยค่ะ น้อยใจเสียใจทีเดียว อยากบอกว่า ถึงไม่เก่งเท่าเขาเเต่หนูก็ตั้งใจเเละเต็มทีเเล้วนะคะ
เรื่องแฟนคุณแม่อยากให้คบหากับรวยๆค่ะ ถ้าไม่รวยเเม่จะยี้มากเมื่ออยู่ลับหลัง จขกท เข้าใจคุณแม่ในส่วนนี้ เพราะ
คุณแม่ทำงานหนัก ครอบครัวไม่ได้สบายมากนัก อยากให้ จบกท สบาย แต่ จขกท เชื่อว่า ไม่มีไม้ใหญ่ไหนมั่นคงเท่าสองขาของเราเอคุณแม่มักเเนะนำคนรวยๆให้ หรือเจอใครที่ไหนก็จะถามว่าโสดไหม สนใจลูกสาวไหม
จขกท รู้สึกเหมือนถูกเร่ขายอยู่หลายครั้ง ทะเลาะกันบ่อยมากค่ะเรื่องนี้
คุณแม่เคยไม่คุยกับเจขกท เดือนนึงเพราะจขกท ปฏิเสธคนที่คุณเเม่ท่านแนะนำ ท่านเลยบอก หมดเรื่องจะคุยกับคนโง่
จขกท เสียใจ เพราะสนิทกับคุณแม่มากค่ะ ถึงอยู่คนละที่เเค่โทรหากันทุกวัน
จขกท รู้สึกทั้งอึดอัดใจ รู้สึกเหมือนถูกตัดสินในแง่ลบตลอดเวลา  รู้สึกเหมือนดีไม่เคยพอ
รู้สึกไม่สนิทใจ รู้สึกไม่สามารถพูดคุยปรึกษาใดได้ เจอหน้ากันก็ไม่อยากพูดอะไร
เพราะกลัวจะผิดใจ กลัวจะทะเลาะกัน
เเต่ก็ยังรักยังเป็นห่วงคุณแม่เสมอ อยากปรับตัวให้เข้าใจกัน แม่ใครใครก็รัก
เพื่อนๆหรือคุณพ่อคุณเเม่ท่านไหน มีประสบการณ์ หรือข้อเเนะนำ ก็แชร์กันได้นะคะ
ขอบคุณค่ะ
ปล จขกท พิมในมือถืออาจจะมีการจัดเรียงแปลกๆเล็กน้อยนะคะ