เรื่องมันมีอยู่ว่าตอนสอบเลือกห้องตอนม.1 เราสอบได้ห้องคิง เราดีใจสุดๆ เราตั้งใจสอบมาก เรียนไปเเรกๆก็ดีคะ เฮฮาดี แต่พอเวลาผ่านไป ขึ้นม.3 มาเนี่ย เราเริ่มสับสนกะชีวิตแล้ว เราเริ่มเหนื่อยเเละท้อ เป็นผญ.ที่เรียนห่วยที่สุดในห้องเลยก็ว่าได้ 😢 หนักใจจริงๆคะ เราอยากมีที่ปรึกษานะ แต่พ่อแม่ไม่เคยรับฟังเลยถามอะไรก็ไม่สนใจ ส่วนเพื่อนวันๆก็คุยแต่เรื่องผู้ชาย ถามอะไรก็ตอบว่า กูก็ไม่รู้ แต่พอสอบหรือเรียนมันก็เรียนเก่งกว่าเรานะ เราาทำการบ้านผิดหรือสอบไม่ผ่านครูก็ด่า เธออยู่ห้อง1ได้ยังไง เธอขึ้นมัธยมมาได้ยังไง เราเสียใจโคตรๆ ส่วนเพื่อนที่เรียนเก่ง(บางคน)ก็มีแต่ซ้ำเติมเราและมองว่าเราหนะเป็นตัวถ่วงของห้อง เราเลยรู้สึกไม่อยากไปโรงเรียนแล้ว เราไปโรงเรียนรุ่นพี่ผญ.ก็มีแต่มองจิกด่าทางอ้อม(บางคน) เราหนักใจที่สุดของที่สุดเลย เราขาดเรียนอาทิตย์นึงราวๆหนึ่งถึงสองวัน เราท้อเราเหนื่อยกับสายตาของรุ่นพี่คำพูดของครูคำดูถูกของเพื่อนร่วมห้องความบ้าผช.ของเพื่อนสาว และเราก็ท้อมากกะการเรียนคณิต อยู่บ้านย่าก็ด่า ออกโรงเรียนไปเลย ออกเลย ถ้าออกเเล้วเราจะหาเงินเลี้ยงพ่อแม่ได้หรอจะทำงานอะไรเราเป็นห่วงเรื่องนี้มาก เพราะพ่อกะแม่ทำงานหนักส่งเราเรียน แต่เรามันห่วยสุดๆเลย เพื่อนก็บอกถ้าไม่มาโรงเรียนจะเรียนเก่งได้ไง สังคมมันไม่เอื้ออำนวยเลย เศร้าหมองไปหมดจากที่เมื่อก่อนเป็นคนร่าเริง ตอนนี้โทรมมาก ขอคำปรึกษาคะ 😔