อรุณเบิกฟ้า นกกา ยังไม่ทันโบยบิน แหกขี้ตาตื่นแต่เช้าตอนตีสี่เพื่อเตรียมจัดกระเป๋าอย่าง งงๆ มึนๆ เพื่อพร้อมต่อการเดินทาง ผมกะว่าออกเวลาตีห้า คงไม่มีใครตื่นขึ้นมาทักทายผมว่าจะไปไหนแน่นอน แต่ผิดคาด ยังมี ตม. ประจำการอยู่ นั้นคือยาย ผมเอง "จะไปไหน" คำถามแรกเลย คิดอะไรไม่ออก บอกเลย "เข้าค่าย ชลบุรี" ตอบคำถามได้ ผ่านด่านได้ครับ แต่ พอมองนาฬิกา ตีห้าครึ่งครับ ติดเทอโบออกนอกบ้าน ออกไปเจอรถเมล์

       รีบแค่ไหน ก็ติดคาที่ อยู่ตรงทางลงอนุเสาวรีย์ ไม่รอครับวิ่งลงไปต่อรถที่มันจอดใกล้สถานีรถไฟมากสุด ผิดคาดมันไม่จอดให้ตรงป้าย จากที่จะไปจอดพญาไท แต่มันดันไปจอด
ราชปารภ ตอนนี้เวลาก็ปาไป จะ7โมงเช้าแล้ว เพราะตารางรถไฟบอกผมว่ารถออก 6:55 โมงจากหัวลำโพง จนผมต้องวิ่งย้อนกลับมา กลับมาทางไหนน่ะ หรอ วิ่งสวนรางรถไฟเม้งเลยอย่างน้อย
รถเช้าที่ดูมาเม้งมีอยู่ขบวนเดียว ขณะที่วิ่งอยู๋บนรางรถไฟระหว่างสถานี พญาไท กับ ราชปารภ เพื่อวิ่งตามหาสถานี ไม่เจอครับ แต่ที่ เจอคือ รถไฟ รถไฟตรงหน้ากำลังวิ่งเข้ามาหาผม ทางหลบก็ไม่มี จะโดนรถไฟชนตาย แถมตกรถอีกโอ้ยยยชีวิต บุญของผม ที่อยูดีๆรถไฟก็หยุดกลางสี่แยก ผมตะโกนถามคนขับทันที พี่ๆ ไปพัทยารึป่าว พี่เค้าบอกไป ขึ้นขบวนเลย ผมรีบขึ้นบนรถไฟทันทีและนี้ก็คือจุดเริ่มต้นของการเดินทาง...!



หลังจากลุลี้ ลุกลน ตะเกียดตะกาย ขึ้นมาบนรถไฟได้ ภาพที่ปรากฎ บนรถไฟคือ เม้ง ไม่มีคนบนรถไฟเลย แต่ก็ดีจะได้นอนได้เต็มที่  ยังไม่ทันจะออกจากรุงเทพเลย มีพนักงานการรถไฟเดินมาประกาศ อย่างเบาๆและเป็น มิตร "หัวลาก (เสียน่ะครับ) สงสัยคงต้องเปลี่ยนไปนั่งรถตู้กันแล้วล่ะครับ เดี่ยวจะไปไม่ทันกันน่ะครับ" อ้าวกรรมแท้ ผมคว้ากระเป๋าเตรียมจะลงรถ พี่เจ้าหน้าเดินมากสกิด "น้องๆจะไปพัทยาไม่ใช้หรอ จะลงทำไม พี่หมายถึง พวกป้าๆที่เค้ารีบไปทำงานให้ไปนั่งรถตู้ รถมันซ่อมแปปเดียว เดี่ยวก็เสร็จ ใจเย็นๆ" อ้าวแล้วก็ไม่บอก





แล้วในที่สุดรถไฟก็ออกเดินทางต่อ ผู้คนก็เริ่มเยอะจนแทบจะเต็มขบวน



สิ่งที่ดีที่สุดในการนั่งรถไฟไม่ให้เบื่อง่ายนั้นก็คือการนั่งอ่านหนังสือกับฟังเพลง ถ่ายรูประหว่างทางโดย วิว ส่วนใหญ่จะเป็นทุ่งนา สลับ ผสมกลิ่นขี้ไก่ ขี้หมูมา เป็นระยะๆ กลิ่นมาดามหอมชื่นใจ(หรอ)



หลังจากที่นั่งจนรู้สึกตะคิวจะถามหาที่บริเวณก้น นั้นรถก็มาถึงเมืองชลบุรี แต่สถานีที่เราจะต้องลงนั้นก็คือสถานี ศรีราชา ซึ่ง อยู๋ถัดไปจากสถานี ชลบุรี ประมาณ 4 สถานี



พอถึงสถานี ศรีราชา พี่ๆวินมอเตอร์ไซต์ สามล้อก็จะเข้ามาถาม "น้องครับไปไหนครับ" ผมก็ได้แต่ตอบไปว่า "สีงชังไปไกลไหมครับผมจะเดินไป" มีแต่คนร้องว่า "โอ้ยไอ้น้องอย่าเดินไปเลยมันไกล สาม โล เลยน่ะ" ผมชอบเดินครับ ไหว้ขอบคุณที่บอกทาง แล้วผมก็เดินทางต่อ



แวะกินก๋วยเตี๋ยวราคาแค่ยี่สิบบาท ที่อยู๋ห่างจากสถานีรถไฟ มานิดหน่อย แล้วเค้าก็ให้คำแนะนำผมว่า ถ้า จะเดิน ให้เข้าไปเดินในโรงเรียนไม่อันตรายเดินริมถนนเดี่ยวรถเชียวชนเอา ผมก็เออ ออ ตามแล้วก็ เดินมาเจอกับสี่แยก จากนั้นก็เดินเข้าไป ในโรงเรียน ทาง รปภโรงเรียนก็อนุญาติให้ผมเดินไปได้



คิดว่าเดินแปปเดียวก็คงถึงปากทางแล้วละแต่มันไม่ใช่อย่างที่คิด โรงเรียนอะไรไม่รู้เม้งโครตกว้างเดินเท่าไหร่ๆก็ยังไม่ถึงทางออกสักที
พอมาถึงหน้าโรงเรียนก็อ่อ โรงเรียนอัสสัมชัญ ศรีราชา นี่เอง ยังไงผมก็ต้องขอบคุณโรงเรียนนี้ ที่สร้างทางเดินสุดแสนสบายให้ผมมาเดินด้วยครับ ขอบคุณคร้าปปปปป (เดินสะขาลากเลย)



ชีวิตยังต้องเดินต่อไป จนมาพบสี่แยกไฟแดง เดินเลี้ยวขวาตรงยาวเพื่อจะข้ามสะพานลอยที่อยู่อีกแยกหนึ่งไฟใหญ่
(งงใช่ไหม ขนาดผมเดินไปผมยังงงๆเลย)
ณ ตอนนี้แดด สายๆ ที่ว่าเย็นๆ ก็กลายเป็นร้อนจับจิต เมื่อผมข้ามสะพานลอยมาได้ก็ต้องเดินต่อเข้าไปที่ท่าเรือที่เค้าเรียกกันว่าเกาะลอย
อีกประมาณ 1 กิโล จนขาแทบลากในที่สุดก็มาถึงท่าเรือ หากเอาเหงือมาแทนน้ำตาได้ผมคงจะร้องให้ดังๆ ว่า ตูถึงแล้ววววววว







ผมจ่ายค่าเรือ  50 บาท ข้ามไปยังเกาะสีชัง วางกระเป๋าเรียบร้อย ถ่ายรูปเล่น อย่างสนุกสนาน อย่าถ่ายนานน่ะอาจมีสิทธิ์เมาคลืนก่อนถึงเกาะ
ใส่เสื้อชูชีพเรียบร้อย ผู้โดยสารที่มาด้วยกันด็เริ่มเล่าประสบการณ์เรื่องเรือล่ม เออ เผื่ออะไร  คิดว่าเสื้อชูชีพมันช่วยได้รึ
ไม่อยากลอย คอกลางทะเลน่ะเว้ย ผมไม่ใส่ใจไม่อยากฟัง รีบใส่หูฟัง แล้วก็ภาวะณาให้เรือเม้งถึงเกาะไวๆ ก็พอ





ถึงแล้วสีชัง ไม่น่าเชื่อครับความร็สึกเหมือนเดินออกสนามบิน จะมีผู้คนมารุมรอม น้องๆ มอไซด์ไหมน้อง ผมพยายามเดินแวกทางหนีออกได้
คิดว่า หลบได้แล้ว แต่ไม่ ยังมีเจ้คนหนึ่งเห็น ผมอยู่ในสายตาย เจ้แก เดินเข้ามาบอกคำแรกเลย ไกลน่ะน้อง หก เจ็ดกิโลเลยน่ะถ้าจะไปหาด
ผมช๊อคอยู๋สักพัก แก ก็ขอเสนอให้ว่า เนี้ย สามร้อยต่อวันเลยน่ะ น้ำมันเต็มถัง คุ้มแน่นอน นาทีนั้น สามร้อย นี่ จุกครับ เลยใช้บททำหน้าเศร้า พี่ครับ ผม มาคนเดียวครับ มากางเต้นท์ ลด ให้ ผม หน่อย น่ะ เจ้แกก็ยืนคิดอยู่พักใหญ่ เลยบอกผม ว่า งั้น 250 ผมก็คล้อยยย ตาม เอา ครับๆ
จากนั้นก็เริ่มเบิลรถไปทั่วเกาะเพื่อหาที่กางเต้นท์โดยที่แรกที่ไปก็คือ หาดถ้ำพัง ดูทรงแล้วไม่น่าจะกางเต้นท์ได้เตียงผ้าใบพรึบพลับ แต่หาดสวยดี







สวัสดีคร้าปปป ที่นี่ หาด ถ้ำพังคร้าปปป (ร้อนๆ)



สงสัยจะหายากขับรถเล่นไปก่อนละกัน เดี่ยวเย็นๆค่อยหาอีกที จนมาถึงที่สะพานขาวๆ อะ ไม่รู้จำชื่อสะพานไม่ได้ ลืมๆ สวยมาก
ก็เลยถ่ายรูปสะหน่อย



เอ้ามาคนเดียวกระโดดกระโดด ถ่ายรูป ผลที่ได้คือ



หลังจากนั้นผมก็ตะลอนไปรอบเกาะเพื่อถ่ายรูปอย่างเดียว เพราะสภาพเกาะเหมาะกับการถ่ายรูปเป็นอย่างมาก สวยจริงๆ





หลังจากที่ถามชาวบ้านบนเกาะแล้วต่างคนก็บอกนอนกางเต้นท์ได้กันคนละที คือถ้ารวมๆแล้ว แทบจะนอนได้ทุกทีแต่ผมก็กลับมา
ลงเอยกับหาดถ่ำพังที่เคยมาตอนแรก ผมถามคนที่หาด เค้าก็บอกว่ากางได้ แต่คนมันเยอะมาก ผมจึงเลือกไปกางเต้นท์ตรงที่เค้าก่อสร้างก็ติดทะเล เช่นกันแหล่ะ ลมเย็นวิวดี มีห้องน้ำ ยี่สิบบาท ไว้อาบน้ำก็โอเคแล้ว แถมยังมีร้านอาหารที่เปิดเพลง อีสาน สลับกับเพลง
เพื่อชีวิตให้บรรยากาศ อาโลห้าาา สุดๆ



ซาร่า บรรเทาปวด ลด ไข้เลือก ซาร่า สองเม็ดครับแก้ระบมจากการแบกกระเป๋าอัน หนักอึ่ง มาทั้งวัน ผลคือ หลับสบาย
ตื่นมาอีกทีก็ตีห้า ไม่รู้ตื่นมาทำไม เพื่อ มาถ่าย รูปเล่นหรอ 555



กิน อาหาร มื้อเช้า เก็บ เต้นท์ ไปถ่ายรูป เตรียมเดินทางกลับ

แชะๆๆ วิว สวย งามจัด



ทาซานนนนนนนนนน



สุดท้ายก็เตรียมตัวกลับ (จริงๆยังไม่กลับหรอก ผมไปต่อเกาะล้าน แต่เกาะล้านกางเต้นท์ไม่ได้ เลยไม่ได้มารีวิว เห็นเค้าบอกกันว่าอันตราย คนที่เกาะล้านเค้าบอก ผมเลยอยู่เกาะล้านแค่ สี่สิบนาทีก็เลยกลับมาตั้งหลักที่พัทยาเพื่อเที่ยวต่อแต่ไม่ได้กางเต้นท์น่ะ)

อะ กลับมาที่ เกาะสีชัง ถ้าจะให้ผมสรุป เกาะสีชังเหมาะแก่การถ่ายรูปมาก สวย วิว สุดยอด เหมาะกับการตกปลา แต่ถ้าจะให้เล่นน้ำที่หาดถ้ำพังผมคงไม่เอาด้วยคน เพราะ รู้สึกเหมือนว่าขยะในน้ำจะเยอะไปหน่อย ลงไปแค่ สามนาทีผมก็ขึ้นฝั่งแล้ว ไม่กล้าเล่น (เคยมีประสบการแก้วบาดเท้าขณะเล่นน้ำ) แต่ถ้าถามผมว่าจะมาอีกไหมผมกลับมาแน่ คนที่นี่ใจดี เกาะสงบ ผมจึงตั้งฉายาให้เกาะสีชังเป็นเกาะที่ชิคๆจริงๆ



TAKE A HA...! MINI EP. สีชังเป็นเกาะชิคๆ