เรื่อง มีอยู่ว่า เรากับสามี ทำงานคนละอาชีพและอยู่คนละจังหวัด 2 เดือน เจอกันครั้งนึง อยู่ด้วยกัน 1 เดือน สลับไปอย่างนี้
เราแต่งงานกันได้ 2 ปี 4 เดือน ลูกเราอายุ 1 ขวบ 2 เดือน สามีเป็นคนขี้หึงและขี้ระแวงมากๆ ตอนท้องไตรมาสแรก เราไม่อยากมีเซ็กส์กับเขา
เพราะไม่มีอารมณ์บวกกับกลัวลูกเป็นอะไร คือคนท้องคิดมากและแพ้ แต่ช่วยเขาด้วยวิธีอื่น นั่นคือสาเหตุที่ทำให้เราเริ่มระแวง
และโทรฟ้องพ่อแม่เขาว่า เราไม่ยอมมีอะไรด้วยและเด็กในท้องคงไม่ใช่ลูกเขา จากนั่นก็เก็บของกลับบ้าน ฉันกับแม่ก็ตามเขาไปที่บ้านเพื่อพูดคุยปรับความเข้าใจกัน
เขายื่นคำขอตรวจ dna   ฉันรับคำขอ เพราะมั่นใจอยู่แล้ว ว่าลูกคือลูกเขา เพราะเขาคือ ผช.คนแรกและคนเดียวที่ฉันมีอะไรด้วย
พอปรับความเข้าใจกันได้ ครบกำหนดฉันก็คลอดลูกที่น่ารักออกมา หน้าเหมือนเขามาก แต่เขาก็ยังไม่เลยระแวงอยู่ดี ฉันไมาสามารถคุยกะเพื่อนผู้ชายคนไหนได้เลย
ไม่ว่าใครที่เป็น ผช. โทรมา หรือ ทักเฟส มาเขาจะหาว่าเป็นชู้หมด ฉันต้องเปลี่ยนเบอร์และบล็อคเพื่อน ผช. ตอนเราทุกคนที่ทักเฟสมาคุยธุระ
เพื่อไม่ใช้เขาระแวง เพื่อ ครอบครัวที่มี ความสุข เขาดูรักและหวงลูกมาก จนวันนึงฉันไปอบรม 2 วัน ไปเช้า เย็นกลับ ฉันบอกเขาแล้วแต่เขาหาว่าไม่บอก เพราะเขาอยู่อีกจังหวัด
ปกติต้องโทรหาเขาทุกวัน แต่วันนั้นกลับค่ำไม่ได้เติมตังค์เลยไม่ได้โทร แค่วันเดียวเป็นเรื่อง วันต่อมาโทรหาเขาพูดคำตอบคำ
ฉันรู้ว่าเขาคงโกรธ เลยขอโทษและเล่าเหตุผลให้เขาฟัง เขาไม่รับฟัง และพูดถึงเรื่องเก่า ว่าลูกไม่ใช่ลูกเขา เราน้ำตาร่วงเลย
ถามเขาว่าตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันยังมความคิดแบบนี้อยู่อีกหรอ ทำไมถึงคิดว่าฉันขนาดนั้น ฉันไม่เคยไปเที่ยวสังสรรค์ ดื่มเมา ฉันทำตัวดีมาตลอด
อะไรที่ทำให้คิดแบบนั้นได้ ถ้าคิดว่าไม่ใช่ลูก ฉันก็จะดูแลลูกเอง จะรักและเลี้ยงเขาเอง ถ้าลูกโตขึ้น มารับรู้ว่าพ่อคิดว่าเขาไม่ใช่ลูก


เขาจะเจ็บปวดมากแค่ไหน ฉันร้องไห้ไปหาแม่เล่าเรื่องทั้งหมดให้แม่ฟัง แม่บอกว่าถ้าเขาคิดว่าไม่ใช่ลูกเราก็เลี้ยงกันเอง หลานคนเดียวแม่เลี้ได้