เสียงเซ็งแซ่อื้ออึงและการปรากฏกายของจอมยุทธ์ที่เคยเป็นเสมือนเหตุการณ์ปรกติในยุทธภพได้ห่างหายไปเกือบสองปีกว่าแล้ว   ใช่...เกือบสองปีนับตั้งแต่ท่านแม่ทัพตู้ได้ก้าวสู่ตำแหน่งแห่งจ้าวยุทธภพ   การออกท่องยุทธภพของเหล่าจอมยุทธ์ก็ค่อยๆ บางตาไปทีละน้อย   สถานการณ์ในตอนนี้  ทุกฝีก้าว ทุกการเคลื่อนไหวล้วนอยู่ในสายตาท่านแม่ทัพทั้งสิ้น    การเร้นกายในที่ลับหรือปลีกตัวออกจากยุทธภพจึงเป็นหนทางเดียวที่เหล่าจอมยุทธ์โดยเฉพาะอย่างยิ่งเหล่าจอมยุทธ์จากสำนัก “เผื่อไท้”ต้องเลือกเดิน


ลานประลองยุทธ์ที่เคยเป็นเวทีเปิดสำหรับผู้กล้าจากสารทิศขึ้นประลองเพลงกระบี่กัน  ตอนนี้แทบจะกลายเป็นโรงเตี๊ยมร้างกลางป่าชัฏ....เสียงคมกระบี่ที่เคยตวัดอากาศและเสียงกระทบกันของโลหะในแต่ละวันได้หายไปแทบสนิท   ในยามนี้อย่าว่าแต่เสียงเพลงกระบี่เลย  แม้เสียงสกุณาสลัดขนอ่อนยังได้ยินก้องทั่วลานประลองยุทธ์    นับตั้งแต่จอมยุทธ์ซูเทพแหกกฏยุทธภพ  นำพลพรรคพร้อมกระบี่ออกไปห้ำหั่นชาวยุทธ์นอกเวทีลานประลองยุทธ์ในครานั้น     ลานประลองยุทธ์อันศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้ก็หมดคุณค่าอีกต่อไป....


การ “ก้าวขึ้น” สู่ตำแหน่งจ้าวยุทธภพของท่านแม่ทัพตู้และการ “ก้าวลง” จากตำแหน่งของแม่นางปู้  มองเผินๆ ก็เป็นเสมือนการละเล่นที่เรียกว่า “กระดานหก”  นั่นก็คือเมื่อฝ่ายหนึ่งขึ้นอีกฝ่ายก็ย่อมลง   แต่ก็ไม่ควรชะล่าใจ...ผิว่าเมื่อใดที่ฝ่ายอยุ่ตำแหน่งที่ต่ำเลิกเล่นแล้วลุกเดินจากไปเสียแล้ว  ผลก็คือฝ่ายที่ขึ้นสูงอยู่ก็ย่อมร่วงตกลงมาอย่างรวดเร็ว   ธรรมชาติของกระดานหกก็ถือเป็นสัจจธรรมได้อย่างหนึ่ง   สรรพสิ่งเมื่อมีขึ้นแล้วก็ย่อมมีลง    แต่...การละเล่นก็คือการละเล่น   กระดานหกก็คงเปรียบได้โดยผิวเผิน   แต่เกมส์ชีวิตจริง....ย่อมมีอะไรที่ซับซ้อนซ่อนเงื่อนกว่านั้นมากมาย


การห้ามมิให้แม่นางปู้ออกนอกยุทธภพเป็นเสมือนหนึ่งการลงโทษที่สร้างความพึงพอใจให้กับฝ่ายตรงข้ามเธอ     แต่ใครเลยจะเชื่อว่า....แม่นางปู้กลับพลิกสถานการณ์ขึ้นมาเป็นต่อได้อย่างชาญฉลาด     การปรากฏกายในที่ต่างๆ ของแม่นางได้เชือดเฉือนความรู้สึกแก่ใครบางคนได้อย่างเจ็บปวดยิ่ง    หากมิอาศัยกำลังภายในเข้าข่มความรู้สึกตรงนั้นเอาไว้  ธาตุลมภายในคงตีกลับดับเส้นชีพจรเป็นแน่        หรือหากมิอาศัยระบายโทสะกับบรรดา “ม้าเร็ว” ที่นำข่าวมารายงานอย่างต่อเนื่อง  ก็อาจจะคลุ้มคลั่งอยู่คนเดียวก็เป็นได้



ตำแหน่งจ้าวแห่งยุทธภพถูกเปลื่นมือมาหลายคน   และอดีตก็ได้พิสูจน์ให้ประจักษ์ต่อสายตาชาวยุทธ์แล้วว่า  ลำพังเพียง “อำนาจ” และ “วาสนา”  ก็ไม่อาจทำให้ใครต่อใครเป็นจ้าวยุทธภพที่ดีได้     ต้องมี “ศรัทธา” เป็นตัวคอยช่วยเกื้อกูลและส่งเสริม    ฟ้าอาจะประทานอำนาจและวาสนาไว้ให้   แต่ศรัทธาที่มาจากประชาชนนั้น.......ยามใดที่ขาดมันไปเสียแล้ว......กงล้อแห่งประวัติศาสตร์ก็จะหมุนเวียนกลับมาอีก   และยุทธภพก็จะยังวนๆ เวียนๆ ตกอยู่ในสถานการณ์เดิมๆ ซ้ำแล้ว ซ้ำอีกชั่วกัปป์ชั่วกัลป์