คือเราเป็นคนแพ้อะไรง่ายมาก ผิวบางอะคะ แล้วตอนมัธยมก็อยากสวยก็เลยไปใช้ครีม แล้วทีนี้หน้าเราก็แพ้ ขอบอกเลยว่าสิวขึ้นเยอะมากจริงๆ ช่วงที่สิวขึ้นก็เป็นช่วงที่เปิดเทอมพอดี แล้วทีนี้วันไป รร วันแรกเป็นอะไรที่แย่มากๆเพราะว่า เดินเข้า รร ก็จะมีคนอื่นๆนั่ง หรือยืนคุยกันอยู่ แล้วเราเดินเข้าไปคือแบบมีแต่คนมองมาที่หน้าเรา แล้วก็คุยกัน อายมากเพราะสิวมันเยอะแบบไม่ใช่สิวขึ้นปกติเหมือนคนทั่วไปอะคะ พอเดินถึงห้อง เพื่อนต่างๆก็เข้ามาหาเราแล้วถามแต่หน้าเราว่าไปโดนอะไรมา สรุปวันนั้นทั้งวันมีแต่คนมองหน้าเรา ไม่ก็ถามเกี่ยวกับหน้าเราตลอดเลย ในใจตอนนั้นคือเมื่อไหร่จะเลิกเรียน อยากกลับบ้านแล้ว คือพยายามจะไม่คิดเรื่องหน้าตัวเองแล้ว แต่ก็มีแต่คนมาถาม ไม่ก็จ้องหน้าเรา คือมันยิ่งทำให้คิดมาก อายอีก ใครไม่เป็นเราคงไม่เข้าใจความรู้สึกมันอธิบายไม่ถูก กลับมาบ้านก็นอนร้องให้คนเดียว พอวันต่อมาก็ไป รร แต่ทีนี้เพื่อนกลับล้อหน้าเราเฉยเลย เช่น ผิวหน้าเหมือนคางคกบ้างตุ้กแกบ้าง เดินผ่านใครบางครั้งเขาก็มองแล้วหันไปซุบซิบกัน เราโดนเพื่อนพูดใส่ว่าชาตินี้ไม่มีวันหายหรอก ถ้าอยากหายก็ไปตายแล้วเกิดใหม่ ตอนนั้นที่ได้ยินคือตกใจมาก ไม่คิดว่าเพื่อนที่เราคบมาประมาณ2-3ปี จะพูดแบบนี้แล้วหันไปหัวเราะกับเพื่อนคนอื่น มันไม่ใช่เรื่องตลกเลยเขากำลังคิดอะไรอยู่ เราไป รร เราโดนล้อเรื่องหน้าทุกวัน กลับมาบ้านก็นอนร้องให้ ไม่มีใครคอยให้กำลังใจ ไม่มีใครให้ระบายอะไรเลย พ่อกับแม่เราก็เลิกกันตั้งแต่เด็ก เราอยู่กับแม่ เราเคยบอกให้แม่ฟังแม่เราก็บอกแค่ว่าโตขึ้นเดี๊ยวก็หาย คือแบบเราแพ้ครีมสิวขึ้นเยอะจนมันไม่ปกติทั่วไปแล้วอ้ะ ใครเห็นก็ตกใจทุกคนเลย  บางครั้งระบายให้แม่ฟังแม่ก็พูดแบบรำคาญเรา ตั้งแต่เด็กพ่อแม่ก็ไม่ค่อยสนใจเราอยู่แล้วแหละ ตั้งแต่เราเรียนจบม3 เราก็ไม่ได้เรียนต่อม4 เพราะสิวมันไม่หายแถมขึ้นเยอะขึ้นอีก จนเพื่อนแม่มาเห็นก็บอกกับเราว่าเป็นเขาเขาก็ไม่ไปหรอก รร หน้าเป็นแบบนี้ใครจะอยากไป เพื่อนแม่พูดแบบนี้เลย ตั้งแต่เราไม่ได้เรียน เราก็ตั้งใจหาที่รักษาสิวทันที เราไปรักษาที่คลินิกนึงประมาณเกือบ1ปี แต่ไม่ดีขึ้นเลย(เราเสียเวลาไปเกือบ1ปีกับคลินิกนี้ ทั้งเลเซอร์ต่างๆนา แต่ไม่ดีขึ้นเลย เรายิ่งท้อเข้าไปใหญ่)
หลังจากไม่ได้เรียน วันนึงเราก็ไปรักษาสิวกลับมาก็อยู่บ้านทั้งวันไม่ได้ไปไหนเลย เราให้แม่ซื้อข้าวมาให้เรากินแทน เราแทบไม่ได้ออกจากบ้านเลยเป็นเวลาปีกว่า เราโคตรเหงา โคตรท้อ คิดดูแทบไม่ได้คุยกับใครเลย เพื่อนก็ไม่มี อยู่บ้านกับไปคลินิกแค่นี้(คิดดูปีกว่า จะเหงาแค่ไหน) เราเป็นสิวเยอะจริงๆเป็นทั้งหน้าเลย เรารักษามาเกือบปีแต่ไม่ดีขึ้นเลย เราเครียดจนเคยจะฆ่าตัวตายโดยการกรีดแขนตัวเอง เราร้องให้เยอะมาก เรากรีดแขนไปครึ่งนึง แล้วเราก็ตั้งสติได้ก็เลยหยุด เราไม่คิดเลยว่าเราจะเป็นขนาดนี้ เราก็เลยฮึดสู้อีกสักครั้งทั้งที่ยืนแทบจะไม่ไหวแล้ว บอกตัวเองตลอดว่าสู้ไว้ เพราะเรายังหวังว่าสักวันเราจะต้องหายให้ได้  พอเรารักษาที่คลินิกนี้แล้วมันไม่ดีขึ้นสักที เราก็เลิกไปคลินิกนี้แล้วหาที่ใหม่ เราไปเจอที่นึงตอนนี้เราก็รักษามาได้ประมาน8-9เดือนแล้ว เราดีขึ้นมากๆเลย จนสิวเราแทบจะหายหมดแล้ว เหลือก็แต่รอยดำ รอยแดงๆ จากสิวที่มันหลงเหลือไว้ แม่ก็ทักว่าดีขึ้น เราเทียบรูปตอนนั้นที่เป็นสิวกับตอนนี้ก็ดีขึ้นมากๆแล้ว แต่เรากลับกลายมีปมในใจเรื่องหน้าตา เราไม่กล้าไปรู้จักใคร เราไม่ค่อยอยากออกไปไหนถึงหน้าตาจะดีขึ้นแล้ว เรากลัว เราอายเวลาคนมองหน้าเราทั้งๆที่หน้าเราก็ดีขึ้นแล้ว เราก็ยังอาย มันฝังใจตั้งแต่เด็กโดนเพื่อนล้อทุกวันๆ แถมเราไม่มีเพื่อนมาก็จะ2ปีแล้ว เรากลายเป็นคนมองโลกในแง่ร้าย คิดมาก ค่อนข้างเฉยชา เพราะโดนทำลายความรู้สึกมาตลอด แค่คนมองหน้าเรา เราก็คิดไปไกลแล้วว่าเขาต้องคิดว่าเราน่าเกลียดแน่เลย เขาจะรังเกียจเรารึป่าว คือมันเป็นปมอยากให้เข้าใจเราด้วย เราเคยคุยกับผู้ชายคนนึงในไลน์ ซึ่งไม่เคยเจอตัวจริงกัน แล้วเขาขอให้เราวิดีโอคอลกับเขา แต่เราก็ไม่กล้าเราอายหน้าเรา  หลังจากนั้นเรากับเขาก็คุยกันน้อยลง จนเลิกคุยกันไป เราเสียใจมาก แต่เรากลัว ภาพวันนั้นที่เพื่อนหรือคนอื่นล้อหน้าเรามันยังจำฝังใจอยู่ แต่เราไม่ร้องให้อีกแล้ว เราคิดว่าเราพอกับการร้องให้แล้ว เราเข้มแข็งขึ้นเยอะมากๆ แต่ติดตรงที่ปมนี้มันไม่หายไปสักที เราไปไหนมาไหนเราก็กังวลแต่หน้าตาเรา ปีหน้าเรากำลังจะไปสมัครเรียน กศน แต่เราก็ยังกังวล และกลัวอยู่ ภาพในตอนนั้นมันเข้ามาในหัวทุกทีเลย เราไม่อยากเป็นแบบนี้แล้ว เราไม่รู้จะทำยังไงดี เราเป็นคล้ายๆเรื่องนี้เลย https://www.youtube.com/watch?v=E9V5JBQ2vUM แต่พอถอดปี๊บมาเราไม่ได้สวยแบบนั้น ความรักเราก็อยากมีบ้าง เราก็รู้ตัวแหละถ้าเรายังเป็นแบบนี้คงไม่มีแฟนแน่ๆ เราไม่อยากเป็นแบบนี้แล้ว