คือผมเคยเรียน ม3 มา แต่ก็เกิดปัญหาขึ้น คือระหว่างที่เรียน ม3 ผมแพ้ครีมหนักมาก สิวขึ้นเยอะมากกก ผมเลยคุยกับแม่ขอไม่เรียนต่อ ตอนนั้นผมเลยได้ลาออกจาก รร เหตุผลที่ลาออกมันมาจากหลายๆอย่าง คือวันแรกที่แพ้ครีมแล้วไป รร ตอนเดินเข้า รร มีแต่คนมอง (ก็นะ คนเคยหน้าใส) พอถึงห้องเพื่อนก็ตกใจบ้าง มาถามกันใหญ่เลย(เปิดเทอมใครๆก็หวังอยากดูดี เห้อ)วันนั้นผมไม่มีกะจิตกะใจเรียน หรือทำอะไรเลย ในหัวนี่มีความคิดอะไรมากมายไปหมด จนสับสน ปวดหัว อยากกลับบ้านเลยแหละ เพื่อนมันก็ถามอยู่ทั้งวันเลย บางคนก็นั่งจ้องหน้าเลย คือมันแย่โคตรๆเลย แต่ผมก็ได้รักษาอยู่ที่คลินิกนึง หมอเขาก็แนะนำให้เลเซอร์ พอเลเซอร์เสร็จหน้ามันจะเป็นจุดๆ เป็นสะเก็ดเยอะเลย ไปรร ก็ต้องใส่ mask ไป เพื่อนก็ยังพูดอยู่ทุกวันเลย บางคนนี่เอาหน้าผมไปพูดล้อ แล้วก็หัวเราะกัน บางคนก็มองด้วยสายตาแบบ หยี่ๆ อะคับ โดนล้อก็หลายอย่างอยู่ เช่น หน้าคางคก ถึงขึ้นพูดขึ้นมาเลยว่า ผมไม่มีวันหาย มีทางเดียวคือไปตายแล้วเกิดใหม่ เห้ออ ผมก็คิดนะเขาเคยเห็นผมเป็นเพื่อนรึป่าว แล้วมีอยู่ครั้งนึงนั่งเรียนอยู่ เพื่อนมันก็พูดขึ้นมาว่าผมเป็นตุ้กแก หน้าเป้นจุดๆ แล้วเพื่อนก็หัวเราะกัน ตอนนั้นผมอยากร้องให้มาก แต่ผมเป็นคนเก็บความรู้สึกเก่ง เจ็บแค่ไหนก็หันมายิ้มได้ ผมก็เลยยิ้มๆทำเหมือนว่ามันเป็นเรื่องตลก เห้ออ (ผมควรได้รับรางวัลนักแสดงยอดเยี่ยมมั้งเนี่ย) ปกติเวลาผมกินข้าวเที่ยงเสร็จผมมักจะเดินคุย นั่งเล่นในห้องกับเพื่อน แต่พอมาเป็นสิวผมมักจะหนีไปนั่งคนเดียวตรงบันได เพราะว่าแถวนั้นไม่ค่อยมีใครแถม มืดๆ ผมมักจะเอางานไปทำที่นั่น จนถึงเวลาเข้าเรียน ค่อยไป บางทีเห็นเพื่อนเขาคุยหัวเราะกันแบบสนุก ผมก็อิจฉาเขานะ ช่วงหลังๆทนไม่ไหว ก็เลยเป็นเหตุให้ลาออก ช่วงที่ผมลาออก ผมมีพี่หนึ่งคนเขาก็พูดประมาน สำออยจังวะ อะไรแบบนี้ ตอนนั้นผมอยากจะให้เขามาเป็นผมมากเลย จะได้รู้ บางคนนี่ชอบพูดว่าแค่นี้ อะไรนักหนาแค่เป็นสิว ผมนี่แอบแช่งในใจเลย ให้เขาเป็นบ้าง (คงมีแต่คนเป็นสิว ด้วยกันที่จะเข้าใจ) พอออกจาก รร มาก็ไม่ได้คุยกับใครเลย เพราะเพื่อนไม่มีใครจริงใจ หรือเข้าใจเลยสักคน วันๆเอาแต่หมกตัวอยู่ในห้อง ไม่มีอะไรทำก็ดูหนัง เล่นเกม แล้วก็ไปรักษาสิว แค่นั้น ผมกลายเป็นคนไร้ความรู้สึก เย็นชาไงไม่รู้ มองโลกในแง่ร้าย ไม่ค่อยพูดเลย ถ้าไม่จำเป็น แต่ก็กลายเป็นคนชอบสังเกตคนหลังจากโดนเพื่อนล้อ อะไรมา การที่ผมสังเกตคนมากๆมันทำให้ผมอ่านใจคนได้เฉยเลย(เวลาผมมองตาใคร ผมสามารถรู้ได้ว่าเขารู้สึกยังไง แม้ว่าเขาจะเก็บความรู้สึกแค่ไหนก็ตาม สมมุติมีของตรงหน้าแล้วให้เขาเลือก ผมก็รู้ว่าเขาเลือกของชิ้นไหนอะไรแบบนีอะครับ ถ้าจะไม่เชื่อก็ได้ครับ อันนี้ไม่ได้ว่า แต่การที่ผมอ่านใจคนได้ มันก็ไม่ได้ดีเท่าไหร่ เพราะมันทำให้ผมรู้เยอะ ซึ่งคนรู้เยอะมันก็ไม่ดีนะ TT) ตอนเพื่อนแม่ มาเห็นหน้าผมเขาก็พูดว่าถ้าเขาเป็นสิวเหมือนผม เขาก็ไม่ไปหรอก รร อ้ะ จนผมออกจาก รร มาได้7-8เดือนผมรักษาสิวอย่างเดียว จนตอนนี้สิวไม่ค่อยมีแล้ว จะเหลือก็แต่รอยดำ รอยแดงจากสิว แต่ที่ผมเซ็งก็คือเวลาผมจับหน้าตัวเองมันเรียบครับ แต่เวลามองอะ มันเหมือนมีสิว เพราะว่าเหลือรอยแดงๆ คล้ายสิวอะครับ ปัจจุบันนี้ผมก็เป็นสิวที่หน้าอกกับหลัง คืออยู่มันก็ขึ้นมาเอง โอ้ยซวยซ้ำซวยซ้อน เป็นสิวที่หน้าอกกับหลังมันน่าเกียจด้วยTT ชีวิตนี้มันเล่นตลกอะไรก็ไม่รู้ มีความคิดอยากตายเข้ามาในหัวตลอดนะ เคยมีครั้งนึงกรีดแขนตัวเอง แต่กรีดได้นิดเดียวเพราะว่ามันเจ็บ ก็เลยหยุด รู้สึกว่าชีวิตอยู่ไปวันๆ จะตายก็ไม่เป็นไรอะไรแบบนี้ เพื่อนก็ไม่มี พ่อกับแม่เลิกกัน ผมอยู่กับแม่ วันๆแม่ก็เอาแต่ทำงาน ไม่ค่อยกลับบ้าน ทิ้งให้ผมอยู่บ้านคนเดียว กินข้าวคนเดียว เป็นคุณคุณเหงาไหมหละ ความรักก็ไม่เคยสมหวัง คงเป็นเพราะผมเป็นเกย์ด้วยมั้ง เกย์ส่วนใหญ่เวลาจะรู้จักใครชอบมองหน้าตาก่อนเลยตลอด เห้อ ตอนนี้ก็ไม่กล้าไปรักใคร จะบอกเลิกศรัทธาความรักเลยกะได้ ถึงนิสัยจะดีแค่ไหน แต่หน้าตามันก็เป็นเหมือนด่านแรกที่ทำให้คนอยากเข้ามารู้จัก แล้วหน้าตาผมก็ไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ แถมเป็นสิว ก็ไม่มีใครอยากเข้ามาคุย หรือรู้จักเขาก็เลยไม่รู้นิสัยยังไงหละ หลังจากผ่านไป1 ปี หลังจากลาออกจากม3 ครั้งนั้น แม่ผมไปสมัครเรียนให้ผมที่กรุงเทพ ซึ่งผมเป็นคนต่างจังหวัด ซึ่งถ้าผมไปที่นั่นผมจะต้องไปอยู่กับพ่อ ซึ่งผมไม่ค่อยถูกกับพ่อ แถมไม่ได้เจอนานแล้วด้วย ตอนนี้ผมก็ได้ย้ายมากรุงเทพแล้ว2วัน ต้องจำใจมา พ่อผมเขาก็เลิกกับแม่ผมไปมีแฟนใหม่แล้ว แล้วผมต้องมาอยู่กับพ่อ เห้ออ ชีวิตผมนี่มันแย่มากเลยเนอะ เมื่อวานผมได้ไปดูหนังมา ไปที่ห้างๆนึงในกรุงเทพ แล้วก็มีแต่คนมองหน้าคือไม่ชอบเลย ปกติไม่ค่อยออกจากบ้านเพราะอายหน้าตัวเอง อุส่ารวบรวมความกล้าออกจากบ้าน แต่พอมีคนมามองหน้า ใจก็แป่วๆ เหมือนกันนะ เห้อ แต่บางครั้งก็มีคนมองมาที่ผมแล้วยิ้มให้ ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร เวลาเขายิ้มให้ผมมักจะก้มหน้า หรือหลบหน้าไปเลย มันเหมือนเป้นปม มั้ง ไม่กล้ารู้จักหรือรักใคร ปิดกั้นตัวเอง แต่ลึกๆก็อยากมีเพื่อนอยากมีแฟน เห้ออ เพราะว่ากลัวเขารับเราไม่ได้ กลัวเขาอายเรา กลัวนู้นกลัวนี่ ก็ขนาดเพื่อนที่รุ้จักกัน ยังมาล้อได้ขนาดนี้ มันเลยทำให้ผมคิดไม่ต้องรู้จักใครเลยดีกว่า ถึงจะเหงา แต่ผมก็คิดว่าผมน่าจะทนได้มั้ง TT ชีวิตผมเมื่อก่อนโดนตีกรอบ โดนบังคับให้เดินตามทางที่เขาวางไว้ ขัดใจก็โดนด่า โดนเปรียบเทียบ ไม่เคยอิสระ ผมเป็นคนที่มักจะคิดต่างจากคนอื่น แต่เมื่อผมพูดออกมาทีไร กลับเหมือนเป็นตัวประหลาด แปลกจากคนอื่น ผมเลยมักจะเก็บเงียบไว้คนเดียว ประเทศเรามักจะเป็นแบบนี้เสมอ การที่ผมเป็นสิว มันทำให้ผมเข้าใจหลายๆสิ่งเลยแหละ ผมเลยไม่อยากเรียนแล้วหันมารักษาสิวทุกที่ให้หาย แล้วจากนั้นค่อยมาคิดอีกที ผมคิดว่าถ้าผมใช้เวลาน่าจะ1-2ปีสิวน่าจะหายหมด ผมเลยอยากถามเพื่อนๆ ถ้าผมทำแบบนี้ดีไหม ปกติไม่เคยระบาย ขอมาระบายในนี้นะครับ (ผมเป็นคนเล่าไม่เก่งเท่าไหร่ ถ้างงๆ ก็ขอโทดด้วยครับ)