เมื่อปลายปีที่แล้วเรียนจบ ด้วยความที่อยากทำงาน ก็ได้ทำงานในห้างแห่งหนึ่งในจังหวัดพระนครศรีอยุธยา ทำงานได้ 4 เดือนเริ่มรู้สึกหลายๆอย่างมันไม่ใช่ บวกกับพ่อแม่อยากให้สมัครสอบราชการ แต่ส่วนตัวเป็นคนไม่ชอบอ่านหนังสือ แต่ก็ต้องทำให้พ่อกับแม่ เลยคุยกันและตัดสินใจลาออก เพื่อจะมาสอบราชการ แต่แล้วเมื่อได้ลองสอบไป 1 ที่ ก็รู้แล้วว่าการแข่งขันสูงมาก การตัดสินใจลาออกนั่นก็ทำให้รู้ว่า การลาออกนั่นไม่ได้ง่ายเลย เจ้านายพูดดีนะ แต่เจ็บมากทุกคำพูด กลับมาบ้านถึงกับตรอมใจไปเลย เราทำผิดมากหรอ ยังไงก็ตัดสินใจลาออกไปแล้ว ไม่เสียดายที่ลาออก เพราะยิ่งทำยิ่งรู้สึกไม่โอเค แต่นั้นทำให้รู้อะไรมากมาย เมื่อลาออกได้สำเร็จซึ่งออกได้สิ้นเดือนนี้ ก็รู้สึกอึดอัด เครียด กดดัน โดยไม่รู้ตัว ว่าเราจะทำอะไรต่อไปในชีวิต เมื่อเริ่มเดือนใหม่เราจะทำอะไรดี เมื่อเราต้องมาเตะฝุ่น ซึ่งไม่รู้จะต้องเตะอีกนานแค่ไหน เพราะงานนั้นหาไม่ยากหรอก แต่ขึ้นอยู่ที่ว่าจะทำได้ไหม เปิดเว็ปหางานทุกวัน และก็ต้องเลื่อนไปหาเพราะคิดว่าตัวเองทำไม่ได้ สายที่จบมาก็หางานยากเกิน แต่พ่อแม่ก็ไม่ได้กดดันที่ออกมาแล้วต้องมาเตะฝุ่น รู้สึกโชคดีมาก แต่ก็แอบบ่น อยากเป็นแม่พวงมาลัยก็ตามใจ ไอ่เราก็งง อะไรคือแม่พวงมาลัย แม่เฉลย ลอยไปก็ลอยมาไงละ 555555. แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้รู้ในเรื่องนี้คือ ยังไงพ่อแม่ก็รักเราเสมอ ไม่ว่าเราจะตัดสินใจอะไร ถึงเค้าจะดุ จะว่าเราแรงๆก่อนก็ตาม สุดท้ายแล้วเค้าก็เคารพการตัดสินใจและรักเรา เมื่อต้องเตะฝุ่น เราก็ต้องทำใจละ เพราะเรานั้นเลือกเอง ต่อไปก็คงต้องเดินหน้าหางานที่มันใช่ และอยู่นานๆทำมันให้ดีที่สุด